"ΜΑΜΑΑΑ!!ΜΑΜΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΝΟΙΞΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ.ΜΑΜΑΑΑΑΑΑ!!"
Αυτά τα λόγια.Αυτά τα πικρά λόγια που καθέ φορά που τα θυμάμε πονάω.Έχουν περάσει 4 μήνες από τότε.Από την χειρότερη μέρα της δεκαεξάχρονης ζωής μου.Είμασταν στο αμάξι.Πηγαίναμε στη θάλασσα μιάς και την είχα πρίξει να πάμε."Δέσε τη ζώνη σου αγάπη μου" μου είπε.Εκείνη ομώς ξέχασε την δικία της.Και όταν το φορτηγό χτύπησε το αμάξι μας,"Isabelle πρόσεχεεε"ήταν η τελευταία φράση που είπε η μαμά μου.Μετά από αυτό άλλαξα.Δεν είμαι το γλύκο κοριτσάκι που ήμουν.Η 16χρονη,φιλική,γλυκούλα Isabelle Dallas πέθανε και στη θέση της γεννήθηκε μια καταθλιπτική,ανέκφραστη Isabelle που δεν είχε καμία όρεξη για ζωή.
Έχασα όλους μου τους φίλους.Εγώ τους άφησα.Δεν θέλω φίλους.Η μόνη μου κολλητή είναι η λεπίδα της ξύστρας μου.Μου κρατάει συντροφιά σε κάθε αδύναμη στιγμή μου.
YOU ARE READING
Scars(Ελληνικά)
Fanfiction"Κάθε ένα από αυτά τα σημάδια λέει μία διαφορετική ιστορία.Κάτι σαν tattoo.Τα μικρά εκατοντάδες tattoo μου."
