Save me From Myself ~a.i~

9. niet bang

Ik schrok wakker en staarde bang voor me uit. Ik keek naar de wekker op mijn houten nachtkastje en zag dat het nog maar vier uur in de ochtend was. Al zuchtend nam ik mijn hoofd tussen mijn handen en dacht terug aan de droom. Hij ging namelijk niet over tyler want hij had geen krullen. De enige jongen die ik kende met krullen was Ashton , maar waarom zou ik over hem dromen? Ik wist natuurlijk wel al langer dat mijn geest en brein spelletjes met me aan het spelen waren. 

Toen ik even mijn ogen sloot zag ik het metaal van het mes terug en kroop de geur van bloed mijn neusgaten weer binnen. 

Ik greep naar mijn hals waar ik plots een brandende pijn voelde. Snel deed ik mijn ogen weer open en alles verdween de pijn, de geur, en het beeld van het mes. Iets in mij had het gevoel dat het allemaal echt was, maar ik wist beter. Namelijk niets wat ik  zag en droomde was echt. En ik was er zeker van dat als ik alles aan iemand zou zeggen dat ik naar ergens heel anders dan de instelling zou gebracht worden. 'wat is er met je aan de hand ella?' vroeg ik aan mezelf. Plots hoorde ik iets breken. Ik voelde hoe ik zenuwachtig begon te worden. Met aarzelende en slome bewegingen sloop ik vanonder de lakens en uit mijn kamer. In de gang flikkerde een licht wat een heel sinister beeld veroorzaakte . In mijn ooghoek zag ik schim, maar dacht dat het weer mijn verbeelding was. Tot ik weer iets hoorde wat van een paar meter verder klonk. 

Ik zette een paar stappen verder in de gang. 

Plots voelde ik iets op mijn schouder. Het was licht, maar ik kon duidelijk de druk voelen. 'ga niet verder.' hoorde ik iemand fluisteren. Ik besloot alles te negeren en toch verder te gaan. Nog geen paar meter verder zag ik iemand door de volgende gang dwalen. Ik dacht dat het iemand was die aan het slaapwandelen was en draaide me terug om. Ik wou gillen toen Ashton plots zijn hand over mijn mond hield. Ik beet er in en hoorde hem kreunen. 'wat doe jij hier?' vroeg ik hem zo stil mogelijk. Hij keek me geïrriteerd aan. 'Ik denk hetzelfde als jou.'. Ik keek hem vragend aan. 'Was jij degene die daarnet tegen me fluisterde ?' 'Nee ik zag je letterlijk een paar seconden geleden staan.' antwoordde hij me. Er ging een koude rilling door me heen. 'gaat het wel ?' vroeg hij me. 

Ik knikte. 'Ik denk dat het beter is als we beiden terug naar onze kamer gaan.' 'ik denk het ook.' zei hij. Net voor we weg wouden stappen klonk er een luide gil. De lichten gingen aan en iedereen kwam naar de gang. De mensen die nachtshift hadden op onze verdieping kwamen naar ons toe gerend. 'Iedereen naar beneden naar de kantine.' bevalen ze. In de kantine was het muisstil. Iedereen was gespannen en bang. Ik keek rond en zag romy in een hoekje zitten.

 Ik wou naar haar toelopen,maar ashton die nog steeds bij me we was hield me tegen. 'Het is beter dat je nu hier blijft ze ziet er namelijk niet echt uit alsof ze gezelschap wilt.' zei hij. 'Je hebt gelijk.' zuchtte ik. 

Na een tijd werd het kouder in de kantine. Ik beefde wat en voelde plots een arm om me heen. 'Wat doe je ?' vroeg ik aan Ashton. 'Je hebt het koud.' antwoordde hij me toonloos. Alles aan hem schreeuwde gevaarlijk. Hoe hij me met kracht tegen een boom duwde. Zijn arrogantie. Zijn geslotenheid en zijn stemmingswisselingen, maar raar genoeg deed het me niets. Ik was niet bang van hem ik was benieuwd. Benieuwd waarom hij zo was. Misschien droomde ik daarom wel over hem. 

'Wie zou er volgens jou gegild hebben?' vroeg hij me plots. 'Eerlijk,' begon ik,'ik heb geen flauw idee.' 'ik ook niet.' zei hij rustig terwijl zijn donkere wenkbrauwen samentrokken en er een rimpel op zijn voorhoofd verscheen. 'Je bent er precies niet echt gerust in.' zei ik zo zelfzeker  mogelijk. 

'nee niet echt.' vertelde hij me eerlijk. Hij trok me wat dichter tegen zich aan. 

'Waarom ben jij niet bang van mij?' vroeg hij plots. Ik keek langzaam naar omhoog en zag hoe hij me ernstig naar aanstaarde. 'Waarom denk je dat ik niet bang van je ben?' 'Je snauwt naar me, scheld me uit,doorzoekt m'n kamer en duwt me niet van je af.' vertelde hij me. Ik draaide me wat van hem weg. 'Ik wil niet dat je bang van me bent;' zei hij . 'waarom probeer je me dan redenen te geven omdat wel te zijn.' vroeg ik.