Save me From Myself ~a.i~

12. verleden

Een licht geneurie wekte me uit mijn slaap. Die voor eens geen nachtmerries bevatte. Ik keek op en staarde recht in zijn ogen. Hij stak een lok van mijn lange haren achter mijn oor. Hij glimlachte. Iets wat me deed smelten. Het was een zo mooi gebaar. Een glimlach. Het geeft je een gevoel dat je geaccepteerd word. Ik hield van zijn volle lippen die hij langzaam omhoog krulde. Zijn glimlach was duizend maal beter dan zijn egocentrische grijns. Die ik nu nog altijd graag van zijn gezicht af zou slaan. 'Goed geslapen?' Vroeg hij me met een hese stem wat verraadde dat hij ook in een diepe slaap was gevallen eerder tijdens pretty woman. Die overigens nog altijd aan het spelen was op de televisie. Ik knikte en liet mijn hand op zijn borstkas rusten. Ik nam een lange ketting die rond zijn hals hing in mijn smalle vingers. Het had een klepje waarin een foto hoorde. Ik wou het openen, maar Ashton stopte me door zijn hand over de mijne te leggen. 'Niet doen.' Zei hij zacht. Ik keek hem vragend aan. Nieuwsgierigheid gierde door mijn hele lichaam. 'Waarom niet?' Hij schudde zijn hoofd waardoor zijn warrige bos krullen meebewoog. 'Ik wil nog niet dat je het ziet wat erin zit.' antwoordde hij me na een eerder ongemakkelijke stilte. Ik draaide me wat van hem weg en voelde plots een brandende pijn in mijn pols. Lichtjes betaste ik het dikke verband dat er omlag. Niet gevend om te pijn. Die ik wou voelen. Ik wou de pijn voelen die alles zou geëindigd hebben. Zodat ik het nooit meer zou doen. Ik was wel nog verdrietig over Tylers dood. Verdriet beschrijft mijn rouw zelf niet. Ik was er eerder gebroken over. Ja gebroken dat was het juiste woord. Plots voelde ik de warmte van ashtons vingers die net zo onmenselijk groot waren als zijn handen rond mijn pols. 'zou je het nog doen?' Ik keek hem doordringend aan en liet een tedere zucht langs mijn droge lippen glijden. 'Ik weet het niet.' Antwoordde ik  hem eerlijk. 'Voor wat zit jij hier nou eigenlijk?' vroeg ik sinds het mijn beurt was voor een vraag te stellen. Hij schudde weer zijn hoofd. Wat me liet weten dat hij het me niet ging vertellen. Wat me niet alleen verdrietig , maar ook geïrriteerder dan ooit maakte. Ik sloeg zijn armen die rondom me lagen dan ook snel van me af en stond recht. De zachte matras niet langer onder me en Ashton niet langer naast me. 'Wat is jouw probleem.' snauwde ik. Hij keek me met gefronste wenkbrauwen aan die een rimpel in zijn gladde huid veroorzaakte. 'Dat zou ik beter aan jou vragen.' snauwde hij iets zachter dan ik deed terug. 'Misschien had ik je beter nooit gekust , nee wacht beter gezegd niet ontmoet.' Mijn stem verhief elke keer wat meer bij elk ander woord. Ik bestudeerde zijn nu rode gezicht. Zijn lippen waren in een strakke lijn op elkaar gedrukt en zijn lichtbruine ogen nu zo donker als de nacht. Voor ik het zelf maar goed doorhad stond ook hij met zijn beide voeten op de houten vloer die er ietwat stoffig bijlag. Traag nam hij een paar passen naar me toe. Zijn lengte intimideerde me lichtjes toen hij nog maar een paar centimeter van me verwijder stond. 'Meen je dat ?' Vroeg hij rustiger dan ik had verwacht.'Ja.' loog ik soepel. Of dat dacht ik toch. Want het moment dat het simpele woordje mijn mond verliet bracht hij zijn duim naar mijn wang en keek hij me recht in de ogen. Iets wat mijn benen zwak maakten. Lichtjes plante hij dan ook zijn lippen voor één honderdste van een seconde op de mijne. 'Je kan echt niet liegen weet je .' Zei hij spottend. Ik zuchtte nogmaals . iets wat ik die dag veel bleek te doen. 'Waarom vertel je me niets over jezelf?' hij ruste zijn voorhoofd weer op het mijne. 'Ik wil je niet kwijt door mijn verleden.'