|FOR BROTHER|TAEKOOK|

|Karışık duygular|

Jimin "Tüm ameliyat parasını Taehyung ödedi, Jungkook" demişti..

"Kızmadın değil mi?" Dedi Jimin korkarak. Ben hala neler olduğunu anlamaya çalışıyordum.Her şey bir karmaşaydı.Görünüşe göre ben lavaboya gittiğimde Taehyung Jimin'den telefon almıştı.Her halde sonra da hastaneye gelmişti.

"Jungkook, eminim benim yerimde sende olsaydın parayı ödemesini kabul ederdin." Konuştuktan sonra başımı eğdiğimde Jimin de göz teması kurmak için başını eğdi. "Kardeşim nasıldı? Ameliyata götürüldü mü?"Söylediğim her kelimenin altında kardeşime bakamadığım için bir utanç duygusu vardı.

"Hastaneye getirildiğinde doktorlar kimsenin görmesine izin vermediler ve ödeme yapıldıktan sonra ameliyata alınacağını söylediler.Ve ameliyata götürüldüğü zaman bile görülmesine izin vermediler." Jimin nefes aldı ve tekrar devam etti,"Ameliyata alınırken seni aradım ama telefon sana ulaşmadı."

Jimin nereye gittiğimi bilse benden utanırdı.Telefonuna neden cevap vermediğimi bilseydi, beni arkadaş olarak da olsa reddederdi.Bir sürtükten hiçbir farkım yoktu.16 yaşımdan beri zaten kendimi kirli hissettim ve bugün kire bir yenisi daha eklendi,bir yara daha kanadı kalbimde..

"Telefonun şarjı bitti, görmedim" Yalan söyledim."Bu arada Taehyung hala hastanede.". Taehyung beni yine şaşırtmayı başardı.Neden hala buradaydı?Yoksa para karşılığında benden bir şey mi isterdi?Yoksa yarım kalan işi tamamlamak için mi?Hayır, bunu kabul edemem.

"Neden hala gitmedi?" Jimin'in bildiğini umarak ona sordum."Ameliyatın bitmesini bekleyeceğini,Soobin'in iyi olduğunu görünce rahatlıkla gidebileceğini söyledi."

Soobin için bu kadar endişelenmesi garipti.Neden? Nedeni neydi?Son zamanlarda neden kardeşime bu kadar yakındı?Bu gerçekten ürkütücü olmaya başladı..Taehyung'la konuşmam gerekiyordu.Ama olanlardan sonra konuşmaktan çekiniyorum açıkçası..

Sonunda konuşacak cesareti buldum, "Taehyung nerede?" Jimin'e sordum.
"Sarhoştu, bu yüzden bilincini geri kazanmak için lavaboya gitti yüzünü yıkamak için." Dedi Jimin.
"Anladım, teşekkür ederim" dedim, hem heyecanla hem de korkuyla lavaboya gittim.

Kapıyı açtım ve sessiz adımlarla içeri girdim.Taehyung beni kaçıncı kez şaşırttı bilmiyorum artık.

Taehyung musluğun üzerindeki bulanık aynaya bakarak ağlıyordu.Ellerini açık musluğun altında tutmuştu.Durumu hiç iyi görünmüyordu.

"S-iyi misin?" Korku ve endişe ile dedim. "Sen?Lütfen beni yalnız bırak..Çok iyiyim. Hatta o kadar iyiyim ki kendimi camdan atabilirim" Taehyung bir psikopat gibi gülerek söyledi. Deli gibi görünüyordu.
Acaba hala uyuşturucu etkisinde miydi?Ondan önce şu soruyu düşünmeliydim bence, uyuşturucu kullandı mı?

"Taehyung sakin ol,İyi değilsin, istersen gidip sana biraz su getirebilirim, tamam mı?Ya da hastanedeyken doktorlardan sakinleştirici alabilirim senin için. Ne dersin?"
Yardım etme arzusuyla, her kelimeyi özenle söyledim.

Ama Taehyung bana garip bir şekilde baktı ve "Bir süre önce seni neredeyse taciz ediyordum, kardeşin için böylesine iğrenç bir şeye karıştığın zaman sana neler dedim,ama hala bana nasıl iyilik yapmak istediğini anlamıyorum?" Dedi.

O zaman bende bu saf kalbimi sorgulamak zorunda kaldım.
Cidden neden hala ona iyilik yapmak istiyordum ki?..Ondan daha önemli sorularım vardı ona.

"Asıl sen söyle bana, neden bana kötü davranıyorsun? Önce sevdiğini söyledin sonra yine beni hayal kırıklığına uğrattın.. İnandım sana. Beni gerçekten sevdiğine inandım Taehyung." Söylediklerime yanıt olarak, Taehyung gergin bir şekilde güldü ve dişlerinin arasından konuştu,"Nedenini bilmek istiyorsun, değil mi?Tamam o zaman söyleyeyim.
Sadece ihtiyaçlarımı karşılaman için sana ihtiyacım vardı. Seni kullanır ve atardım. Fazla safsın güzelim.."Sonlara doğru pişmanlıkla konuşmuştu.