17 Ekim 2019
(Tuğçe bursla girdiği özel bir okulda lise 3. sınıfa gitmektedir. En yakın arkadaşı Zeynep'in 2 gün önce ki trajik ölümü için cenazesinde yas tutmaktadır)
Tuğçe cenazenin başında hüngür hüngür ağlıyordu. Olanlara hâlâ inanamıyordu sanki bir rüyaydı her şey, etraftakilerin sahte gözyaşlarını izlemektense gözlerini sıksıkı kapatıp hayal kuruyordu. Sanki gözlerini kapattığında her şey düzelecek gibi hissediyordu. Bunun bir rüya olmasını istiyordu belki de, belkide gözlerini açtığında Zeynep tekrar canlı canlı ona gülümseyecekti. Tıpkı 2 gün önceki gibi tenefüste ders çalışırken Zeynep'in ona türlü türlü şebeklikler yapmasına katlanacaktı veya katlanamayıp onunla zorla kantine inerken dedikodu yapacaktı. Tuğçe bunun hayaliyle gözlerini açtığında bugünki 17. hayal kırıklığı yaşamıştı. Hâlâ önünde Zeynep'in tabutu vardı
İnanmak istemiyordu Zeynepin ölümüne ama her şeyi çok net hatırlıyordu, Zeynepin okul çatısından düşüşü gitmiyordu gözünün önünden, aşağıya koşarak inip Zeynepin cansız bedenine sarılışı çıkmıyordu aklından, sürekli o anın flashbekleri canlanıyordu zihninde.
Gözyaşları durmak bilmiyordu Tuğçenin, gözleri ağlamaktan mosmor olmuştu. Yanına kimseyi yaklaştırmıyordu. En yakın arkadaşının tabutuna sarılırken rahatsız edilmek istemiyordu belki de.
.
.
.
Cenaze namazı kılınmış artık toprak kazılmaya başlaşmıştı. Tuğçe tam mezarın başındaydı arkadaşını son yolculuğunda yalnız bırakmıyordu. Yine gözlerini kapatmış gelen Yasin süresinin hafif tınısından başka hiçbir şey duymuyordu. 2 gündür uyumadığından bitkin haldeydi ve yavaş yavaş o bitkinliği hissediyordu
Son bir kez gözlerini her şeyin rüya olması için açtı ama sonuç yine hüsrandı. Hiçbir şey değişmiyordu artık kabullenmeliydi Zeynep ölmüştü. Bu acıyı tek başına kaldıracak gücü bulamıyordu kendisinde, birdenbire yoğun bir duyguyla annesine sarılmak istedi ama önce onun nerde olduğunu bulmalıydı. Gözucuyla etrafındaki insanları ararken cenazeyi uzaktan izleyen sınıf arkadaşı Ceren ve sevgilisi Korayı görmüştü.
Tuğçe, Zeynep'in öldüğü günden beri ilk kez görüyordu onları, o an cenazeyi unutmuştu, beynine kan fışkırmıştı sanki, hiçkimseyi gözü görmeden onlara doğru koştu. Öyle bir hızla koşuyordu ki cenazedekilerin dikkatini tamamen kendisine çekmişti.
Bir hışımla Cerene tekme savurmaya çalışmıştı ama Cerenin koruması Tuğçeyi güçlükle de olsa zaptetmişti. İzbandut gibi adam bile Tuğçeyi tutmakta zorlanıyordu. Korumanın arkasından Ceren'e bağırıyordu
Tuğçe- Katiil katilsin sen ne yüzle gelirsin buraya Zeynep'i öldürdün katiil hapiste çürüyeceksin
Ceren sadece dinliyordu bu sözleri, bir cevabı yok gibiydi. Cenazeden bazı insanlar ne oluyor diye bakmaya gelmişlerdi
Tuğçe- Senin ne işin var katilin yanında, o Zeynepi öldürdü
Diye sevgilisine çıkıştı
Koray- Tuğçe sakin ol Ceren'in bir suçu yok
Korumadan kurtulmak için çabalayan Tuğçe bir anda gardını indirmişti. Gözyaşları içinde sevgilisine hayal kırıklığıyla bakakalmıştı. Dönmüştü resmen etraftakiler onu sakinleştirmek için o bölgeden götürmek istiyorlardı ama Tuğçe hiç hareket etmiyordu
.
.
.
.
2.5 yıl sonra
07 Haziran 2022
Chicago saat 03.05
(İnci içi köpük ve güllerle küvete girmiş Chicago manzarısı eşliğinde şarabını yudumlarken otel çalışanı İncinin gün boyu alışveriş yapmaktan dolayı şişmiş ayaklarına masaj yapma derdindeydi. İnci bu sırada telefonla ilkokul ve liseyi birlikte geçirdiği arkadaşı Berenle konuşuyordu.)
B- Ee hiç söylemedin nasıl geçti bu sefer erasmus
