Life's So Hard

Ölümsüz Düşünceler

  040123                       
                                 Naber bilinmeyen

Nasıl gireceğimi bilemedim son zamanlar da pek bir şeyi bilmiyorum
zaten.

Bu aptalca fikri nasıl bulduğumu sorgulama sadece içimde tutmaktansa böyle bir şey yapmak daha mantıklı geldi. Bu sana ilk mektubum. Yağmur ben memnun oldum tanıştığıma (eğer bunu okuyan biri varsa)

Sana biraz duygularımı açmak istedim( kendim bile emin olmadığım duygular). Başka birine açamıyorum annemi üzmek istemediğim için mesela ablamlarin bana ayıracak zamanı olmadığı için falan ya da beni eleştirmelerinden korkuyorum bu kimsenin suçu değil benim suçum değişiğim.

Neyse başlarsak bu günlerde fazla sey hissediyorum. Mesela;
. Bazen oturup ölmeyi düşünüyorum. Ölmek istiyor gibi de değilim aslında ölemeyecek kadar korkağım.

Şöyle düşün kendimi denize atabilirim ve nefesim tıkanana kadar bekleyebilirim ama tam öleceğim sırada yukarı çıkarım. Ölmek istemek degil de sadece kıyısına kadar gelip kendime gelmek istiyorum .Ölümün kıyısı benim gibi kendimi bulmak istiyorsam oraya da gitmek zorundaymışım gibi hissediyorum.

Depresyonda mıyım bilmiyorum, sanırım. Ben buna tam depresyonda demezdim.

Bir kaç çıkış yolum var bunlardan biri box torbam ama annem pek bu yoldan yana değil. Ikincisi dusta soğuk suyun altına gözlerimi kapatıp beklemek, yüksek ihtimalle su faturasının yüksek gelme sebebi, iyi hissettiriyor sanki sular düşüncelerimmiş gibi ,akip gidiyorlar gibi.

Gerçi suyun altından çiktığım anda eski halime dönüyorum ama olsun. Belki de bu yüzden denize gitmek istiyorum.

Üçüncüsü kendi iğrenç fiziksel özelliklerimle dalga geçmek ,her şeyim, kendimi daha bok gibi hissettiriyor ama yavaş yavaş kabullendiğimi hissediyorum. Ayrıca sonralarda dalga geçerlerse iyi olacaksın diyerek kendimi avutuyorum ve bu düsüncelerimi uzaklastiriyor bazen.

Başka konulara gelirsek; Küçücük bir davranışa bile alınabiliyorum ve kafama takip haftalar boyunca dusunuyorum. Artidan komik hareketler yapmazsam kimse benim yanimda durmayacak gibi ya da sadece arkadaslari yanlarinda olmadiginda bana geliyorlarmis gibi hissediyorum. Ya kafamda kuruyorum ya da gerçekten öyle.

Çok imkansız da olsa bazen ablam bizimle görüşmek istemiyormuş gibi düşünüyorum sanki artik bizi sevmiyormuş gibi bizden uzaklaşmış gibi. Ve bu beni fazladan sarsıyor bu kafamda kurduğum bir sey eminim ama düşünüp durmadan edemiyorum.

Artı olarak bazen annemi çok üzüyormuşum gibi hissediyorum. Umarim değildir bir gün olurda bu mektup eline geçerse anne, özür dilerim sen elinden geldigince herşeyi yapmaya çalışiyorsun eğer seni oyle değilmis gibi hissettirdiysem benim hatam.

Ayrıca son zamanlar da kavga meyilliyim ama kavga çıksa kendimi savunacak değilim sadece dayak yemek istiyorum. Yine düşüncelerimi uzaklaştıracağını düşünüyorum.

Yine son zamanlarda sevdiklerime karşı aşırı korumacıyım ve her yaklaşan insanın bıçak çıkarip onlara zarar vereceğini düşünüyorum ve kendimi onlar için ölmeye hazırlıyorum. Ege ile Emre'nin (ortaokul zorbalarım) etkileri olabilir bilmiyorum hiç bir şeyden emin değilim.

Bugun kafani sisirdim degil mi ozur dilerim. Benim hatam kimse dinlemedi diye beni sen dinlemek zorunda değildin. Eğer istemiyorsa  herhangi bir işaretle belirtebilirsin. Neyse görüşürüz belki.
           
             Son kalan duygu kırıntılarından
                                                                                      Sevgiler Yağmur