patricia'nın başıboş, kimsesiz çocukları. on dört yaşlarına bastılar mı hapsedilirler tahta bir sandığın içine. kadim tanrı'ya kurban olmak üzere salda denizinin kumsallarından dalgalara emanet edilir, zamansız bir yolculuğa doğru uğurlanırlar. nefe...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
başlarına güneş geçmemesi için tuttukları boylarından büyük bambu yaprakları ile tarlaya koşturuyor afacan ikili. geç kalmışlar. güneş doğalı epey oluyor fakat dün gece yaptıkları munzurluk sebebi ile bu sabaha gözleri açılmamış.
jisung ve felix.
kasabanın iki cesur yaramazı, yakın arkadaşı ve sırdaşı.
felix lee'lerin tek oğlu. ailesi dokuz kişiden oluşuyor, tamı tamına altı tane kız kardeşi var. kendisi ise ailenin en büyüğü. yıllarca erkek çocuk diyerek yanıp tutuşan bir ailenin umudu olmuş. bu umut ise onu tarlada çalıştırmaktan ibaret.
jisung. han jisung. han ailesinin dört çocuğundan biri. kendisi en büyüğü. diğer üç kardeşi de erkek fakat annesi jisung'dan sonra doğuma belli bir süre ara verdiği için yaş farkları biraz fazla.
ellerinde tuttukları çakıları ceplerinde bir o tarafa bir bu tarafa sallanırken koşuyor ikili. çakıl yollarındaki büyük taşları sektirmeyi ihmal etmeden azar yemeyi bekliyor.
pirinç tarlasının işi sabahtı, bu saatte yetişse yetişseler bambuları toplamaya yetişirler. o da yapacakları en sıkıcı iş olur. sevmiyorlar eğlenememeyi, kendilerine kumdan kale yapacak saatlerini iki bambu doğramaya vermeyi. hoş, onlar ne yaparlarsa yapsınlar eğlenebilecek bir şeyler bulur çıkarırlar. fakat maksat daha yaratıcı bir şey olmalı.
her gencin yaptığı tipik bir davranış olarak yanlarından geçtikleri bambulara çakıları ile iz bırakıyor, tarla yolunda bile başlarına iş açmadan duramıyorlar.
yürüyerek on beş dakikada, koşarak on dakikada gidebilecekleri yolu öyle böyle oyalanıp yirmi dakikada gidebilmeyi nasıl başarmışlardı, hayret doğrusu.
bambular arasındaki patikayı bitirip diğer işçilerin simalarını görmeye başlayınca yavaşlıyorlar. biraz daha soluklanmak üzere dizleri üzerine çökmüş, elleri ile de destek alıyorlar. Jisung dürtüyor arkadaşını.
felix ise nefes seslerini azaltsa da kıkırdamasını durduramıyor, kıvırcık saçlarını güneşin parlatması ile gözlere sokuyor.
jisung onun elinden tuttuğu gibi tekrardan çalılar arasına sokup ardından sürüklüyor. eğer şef onları şu an yakalarsa çok büyük cezalar alabilirler. en hafifi bu ayın hamallığını yapmaları olurken ağırını ise söylemeye kimsenin dili varmaz.
dedik ya, bu kasaba normal değil. kabul edilebilecek şeyler yaşamadı, yaşattıracak insanlara da sahip değil. insanlar o günkü olaydan pek de ders çıkarmış değil. birikmiş bir öfkeleri var fakat dillerinde değil. sadece içlerinde nüfuz ediyor. ağızlarından ise kadim olana karşı olan yalvarış bitmiyor. öfkelerini birbirlerine yansıtıyorlar, dillerinin kemiği kırılmasa da olan bellerindekine oluyor. acımıyorlar yine ara ara birbirlerine, bu yüzdendir ki meydanda hâlâ kavga gürültü eksik olmuyor.
