Yeni bir sabaha gözlerimi açtım. Bugün pazar olduğu için rahattım. Sonuçta okul yoktu. Telefonumu elime aldım saate bakmamla gözlerimin açılması bir olmuştu saat 1di. Bu kadar uyumuş olamazdım ben. Neyse lavobaya girip rutin işlerimi yapıp odamdan çıktım. Aşağı salona girdim ve annemle babam sevinçli bir şekilde bir şeyler konuşuyorlardı. Evet bu hallerini çok seviyordum. Onları hep böyle görmek ne biliyim hayatımda görebileceğim en güzel manzaraydı belkide. Koşarak onların yanına gittim. Evet 18 yaşında olmama rağmen çocuk gibi koşuyordum hemde evin içinde. Bir hışımla yanlarına gidip yanaklarına öpücük kondurdum. "Günaydın. " dedim çok içten bir şekilde gülümseyerek.
" Günaydın kızım. " dedi ikiside.
" Seninle bir şey konuşmamız lazım". dedi annem gülümsemesini bozmadan. Bende hemen karşılarındaki tekli koltuğa oturdum ve "Dinliyorum. " dedim. Babam söze başladı,
" Bak kızım ben sizin için bu hayattayım ve siz benden ne isterseniz yaparım. " Derin bi nefes aldıktan sonra devam etti.
" Bak Selen seninle ciddi ve kısa konuşcam. Taşınmamız gerekiyor. " Tam ağzımı açmış bir şey söyleyecektim ki babam sözümü kesti.
" Kızım senin de fikirlerin önemli tabiki. Ama annenle kaç gündür bu konu üzerine konuşuyoruz. Biliyorum burayı, yani İzmir'i çok seviyorsun ama bak hepimiz için bir değişiklik olacak. Hem zaten burdaki okulunu hiç sevmediğini söyleyip, başımızın etini yiyordun. Belki orada daha mutlu olacaksın. Olucaz. Annende bir değişiklik yapmak istiyor. Ve tabiki bende. " Babam sözünü bitirdikten sonra ikisi de bana bir umutla bakıyorlardı. Ben saygısız bir evlat değildim onlara asla ve asla karşı gelemem. Ve zaten burada hiç iyi arkadaşlar edinememiştim. Bir kızla kavga etmiş ve onu hastanelik etmiştim. Daha da kimse benle arkadaş olmamıştı zaten. Sadece abim yerine koyduğum Ozan vardı.
Onunla lise başından beri arkadaştık. Ozan beni bazı hatta bütün durumlarda korur, haklı çıkarırdı. 3 senedir sadece o vardı yanımda. Ama yinede mutluyum. Ozan siyah göz, koyu kahve saç kaslı vücudu ve 1,85 boylarında. Çok fazla yakışıklı. Hele o parfümleri. Ve saat koleksiyonları vardı. Her renkten saat alır ve her gün başka saat takardı. Aşırı zengin bir aile çocuğu Ozan. Evin tek oğlu olmasına rağmen hiç şımarık birisi değil. Şu an onunla aynı okuldayız ama burdan taşınacağımız için onu bir daha görememek çok üzüyordu beni. Odaya çıktığım zaman Ozan'ı arayacaktım. Babam haklıydı. Hepimiz için bu taşınma işi çok iyi görünüyordu. Onlara tebessüm ederek
"Nereye? " diye sordum. Babam benden olumsuz bir cevap alıcağını bekliyordu galiba. Bana ikiside anlamadım der gibi bakıyorlardı. Ve bu hallari çok komikti.
" Yani diyorum ki nereye taşınıyoruz?" Babam heyecanlı bir şekilde
"İstanbul'a kızım. " dedi. Evet orası çok güzel bir şehirdi. Bir kaç kere gezmeye gitmiştik. Kız kulesi, adaları falan tek kelimeyle müthişti. Seve seve kabul ettim. Orada belkide yepyeni hayatım olacaktı yeni arkadaşlar yeni ev... Şimdiden heyecanlanmıştım. Onlarla ne zaman taşıncağımızı konuşup odama çıktım hazırlık yapmam gerekiyordu. Çünkü yarın yola çıkacakmışız. İlk işim kıyafetlerimi bavula yerleştirmek oldu. 2 bavula zor sığdırdım resmen. Yarın giyceğim kıyafetlerimi ayırmıştım tabikide. Makyaj malzemelerimide kol çantama doldurduktan sonra annem odaya geldi.
"Kızım gelebilir miyim? " dedi annem. Yatağa oturarak
" İzin mi alıyorsun anne ye tabiki de gel. " İkimizde güldükten sonra annem yanıma oturdu.
" Kızım çok teşekkür ederim. Yani kabul ettiğin için. Bir an istemeyeceksin sandım. Burada sıkıldım artık bir değişiklik çok iyi gelecek. "
"Bende böyle düşünmüştüm anne. Hepimize çok iyi gelecek." Annem o kadar içten gülmüştü ki gerçekten çok sevinmişti. Hemen bana sarıldı. " Anne tamam dur boğuluyorum. " dedim dalga geçercesine. Oda bunu tabiki aldırmadı. Ve sarılmaya devam etti. Annemin kollarında güvende hissediyordum kendimi. Hep böyleydim. Küçük çocukken bile. Herhangi bir şeyden korktuğumda annemin kollarında alırdım soluğu. Çocukluk işte. Annemle sarılma faslımızı bitirdikten sonra bavullara baktı.
