Śmietnik Waflowy

67.

PRAWDOPODOBNIE rozjebie komuś tym humor z rana, no ale muszę się jakoś wygadać

Już doskonale wiecie, że moi rodzice byli zjebani... bardziej byli zajęci kłótniami między sobą niż nami. Matka zawsze była wobec nas zimna i nie okazywała i wciąż nie ukazuje nam zbyt dużo miłości

I dlatego ja sam mam teraz z tym cholernie duże problemy

Nie wiem zbytnio jak wygląda takie prawdziwe uczucie miłości... owszem, byłem zakochany dużo razy ale to nigdy się związkiem nie kończyło

A kiedy już się skończyło odkryłem w sobie blokadę przed tym. Nie potrafię powiedzieć zwykłego ,,kocham cię" bez niekomfortowego uczucia i to działa tak samo w drugą stronę. Po prostu mnie skręca kiedy ktoś tak do mnie mówi

[Oczywiście mam na myśli miłość romantyczną, nie przyjacielską]

I to jest trudne... bo czasami druga osoba tego potrzebuje, ale ja już nie i jest problem

Plus to mi straaasznie komplikuje to co czuje. Bo skoro nie potrafię im powiedzieć takich prostych słów i mdli mnie gdy to słyszę, zdecydowanie woląc jakby zwracali się do mnie jak do kumpla, to skąd mam wiedzieć czy to jest prawdziwe? Czy nie postrzegam ich już tylko jako zwykłych przyjaciół?

Dochodzą do tego jeszcze odczucia wewnętrzne, ale tym się akurat chwalił nie będę bo to prywatna sprawa

Niby w tym wieku przechodzi się przez wiele związków [i to jest normalne] ale niektórzy się boją kogoś zostawić z obawy przed ponowną samotnością lub zwykłym poczuciem winy

Ja tej miłości potrzebuje, ale jednocześnie nie potrafię jej przyjąć
Skomplikowane, prawda?

Na szczęście nie jestem taki głupi na jakiego czasem wyglądam i przyrzekłem sobie, że NIGDY nie będę nikomu obiecywać związku na wieki wieków amen, bo wiem że ze mną to różnie bywa

Brzmi okrutnie, skoro nie mogę tego nikomu obiecać, ale lepiej żeby ta obietnica się potem za mną nie ciągnęła

Ale ja jestem zjebany... ja pierdole
Nie powinienem się pchać w żadne związki do póki nie pójdę do jakiegoś dobrego psychologa