Het Landhuis

Prinses

~ LEP'S P.O.V. ~

Er onstond een grijns op de in het zwart geklede man zijn gezicht toen hij mijn geschrokken blik zag. Zijn ogen leken me... uit te dagen...

Voorzichtig liep ik naar hem toe.

Zou hij me opnieuw een ticket geven zodat ik weg kon uit Lima?

Hij liet het bordje met mijn naam erop zakken wanneer hij zag dat ik naar hem toe liep.

De grijns verdween niet van zijn gezicht toen hij me een hand gaf.

''Lep Dawajtjov?'' vroeg hij met een zware, maar prettige stem.

Ik knikte.

''Wel, welkom op je eindbestemming, Lep. Mijn naam is Karl Müller.''

Eindbestemming?

Ik grijnste. ''Fijn kennis te maken.''

Ik weet niet waarom, maar ik voelde me nogal ongemakkelijk. Ik keek naar de grond om zijn blik te ontwijken - maar ik ben eigenlijk nog nooit zo verlegen geweest.

Een paar seconden was het stil, totdat Karl de stilte doorbrak.

''Ik hoop dat je me een beetje gaat mogen, Lep,'' zei hij, ''want voor de komende dagen zit je aan me vast.''

Ik keek weer op en trok een van mijn wenkbrauwen omhoog. ''Hoe bedoel je?''

Hij draaide zich om, stak zijn handen in zijn zakken en begon te lopen.

Ik zuchtte. ''Ik hoop dat je me een beetje gaat mogen,'' mompelde ik terwijl ik hem achterna liep. Ik sleepte mijn koffer, die achter elke tegel bleef steken, achter me aan en kneep mijn ogen tot spleetjes. ''Nou, ik mag je nu al niet.''

Zo liepen we helemaal naar de parkeerplaats van het vliegveld.

Mijn mond viel haast wijd open toen hij de sleutel die hij in zijn hand had in het slot van een glanzende zwarte Audi A8 stak.

Hoe kan zo'n enorme hufter nou zo'n mooie auto hebben?

Hij keek me raar aan en pakte mijn koffer uit mijn handen. Hij deed de achterklep open en legde hem zonder moeite in de kofferbak.

Toen liep hij naar de bestuurderskant en hij trok de deur open. Weer keek hij me vreemd aan. ''Kom je nog?'' vroeg hij en wees met de sleutel naar de passagierskant van de auto.

Ik schrok wakker, rende naar de deur en stapte in.

De auto rook naar het prachtige witte leer waarmee alles bekleedt was. Karl startte de auto en binnen korte tijd reden we door de drukke straten van Lima. Toen pas drong het tot me door dat ik niet eens wist wie hij eigenlijk was - laat staan waar we naartoe gingen.

Ik zuchtte. ''Karl, mag ik vragen wie je bent?''

Hij grinnikte. "Maak je geen zorgen, prinses. Ik ben gestuurd door Jones.''

Ik fronste. Ik haatte het zoals hij me niet serieus nam.

''Karl, ik weet niet eens wie Jones is,'' zei ik.

''Ik verzeker je dat Jones een goed persoon is. Je zult alleen even moeten afwachten. Het rijden naar Monte Carlo duurt twaalf uur.''

''Twaalf uur?'' herhaalde ik.

''Rustig aan, prinses. Ik heb hier net zo weinig zin in als jij.''

''Noem me niet zo,'' siste ik tussen mijn tanden door.

Hij lachte. ''Gedraag je er dan ook niet als een.''

Hij begon me nu echt pissig te maken.

''Luister, Karl, ik ben helemaal hier naartoe gekomen vanwege een of andere vage brief,'' zei ik. ''Nu wil ik weten waarom ik hier ben ook.''

''Over twaalf uur zal Jones het je vertellen.''

''Maar ik wil het nu weten.''

''En ik wil dat je stil bent.''

Ik lachte op een sarcastische manier. ''Je bent echt ongelofelijk.''

Ik zag zijn mondhoek omhoog trekken. ''Het wordt echt leuk.''

''Wat?'' vroeg ik.

''Jij en ik. De komende twaalf uur.''

''Ik wil er niet aan denken.''

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

Toen het donker werd stopte Karl bij een hotel aan de kant van de weg, en over het algemeen zag het er niet verkeerd uit.

Karl en ik hadden de rest van onze autorit nauwelijks gepraat, alleen wat geruzied over de temperatuur van de airco en de radiozender.

Tot mijn verbazing hield hij wel de deur voor me open toen we het hotel binnenliepen. Dat verdiende - voor de eerste keer die dag - mijn glimlach. ''Dankje,'' zei ik een beetje verbaasd.

''Niks te danken, prinses. Je zult wel honger hebben,'' zei hij.

''Misschien. Een beetje.''

Karl checkte in en begeleidde me naar de kamer.

''Je vind het niet erg dat we een kamer delen, he?'' vroeg hij.

Ja. Nogal. Heel erg.

''Nee, geen probleem,'' zei ik sarcastisch.

''Mooi!'' zei hij sarcastisch terug, en opende de deur. De kamer bestond uit een slaapkamer en een badkamer.

In de slaapkamer stond een simpel bed, een klein tafeltje tegen de muur met een televisie erop, en een eenvoudige bank.

''Zo, roomservice?'' vroeg hij.

Ik knikte. ''Ik vind het goed.''

''Oh, je wordt hier op je wenken bediend, hoor,'' zei hij op een haast... verleidende manier.

Ik wist niet wat ik ervan moest denken.

Hij bestelde roomservice in het Spaans, of welke taal het ook was.

Een paar minuten later zaten we aan allerlei Peruaanse gerechten.

We zeiden beiden niet veel, en dat vonden we beiden prima.

Terwijl ik op iets gefrituurds zat te knabbelen drong het eigenlijk tot me door waar ik mee bezig was.

Ik zat met een voor mij nog onbekende man, die ik niet mocht en mij naar een ander onbekend persoon zou brengen, in een hotelkamer in Peru.

Ik deed dit voor het avontuur.

Een een avontuur is dit zeker...

''Luister, het spijt me dat ik zo'n klootzak ben,'' zei Karl, ''maar geloof me, op een gegeven moment wen je eraan en ga je me mogen.''

Ik grijnsde. ''Ik zou je graag geloven op je woord, als je niet zo'n klootzak was.''

Hij lachte. ''Je bent wel gevat, dat moet ik je nageven.''

''Tja, ik ben Russisch,'' zei ik plagend.

''Russisch, hm?'' zei hij. ''Die zijn altijd wel in voor een... spelletje, niet?

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. ''Altijd,'' zei ik.

Hij stond op en liep naar mijn koffer. Hij ritste hem open en mijn ogen sperden zich wijd open. ''Wat denk je dat je aan het doen bent?'' vroeg ik.

''Rustig, ik zoek alleen iets,'' zei hij weer op dezelfde vreemde manier als toen met de roomservice.

Hij gooide mijn kleren overhoop en haalde er een fles uit. ''Nooit zonder vodka, he?'' vroeg hij.

Ik lachte. ''Wat denk je daarmee te gaan doen?'' vroeg ik.

''Wie de meeste glaasjes drinkt mag op het bed slapen, de ander slaapt op de bank,'' zei hij. Hij stak zijn hand naar me uit.

Ik grinnikte. ''Deal,'' zei ik en schudde zijn hand.

Die avond sliep Karl op de bank.