Het Landhuis

Mantra (1)

Na een paar keer overgestapt te zijn en nog een paar geheimzinnige mannen te hebben ontmoet sleepte ik mijn koffer achter me aan door het gangpad van het vliegtuig. Ondertussen was ik mijn nieuwe vliegticket nogmaals aan het bestuderen. Ik keek om me heen en kon ontdekken waar ik moest zitten. Het was dit keer een stoel aan het
gangpad.

Ik kon zien dat op de stoel naast de mijne een jonge blondine zat, van rond dezelfde leeftijd als ikzelf. Ze zat uit het raam te turen, zoekend, zo leek het.

Ik keek naar mijn stoel en zag dat ze een kleine tas, waarschijnlijk haar handtas op mijn stoel had gezet.

''Pardon?'' zei ik zachtjes.

Ze keek verschrikt om.

''Ik eh...'' zei ik en wees naar de stoel naast haar.

''Oh, natuurlijk,'' zei ze. ''Ik zal even, eh...'' zei ze en haalde haar tas van mijn stoel af, waardoor ik kon gaan zitten.

Ze knikte. ''Lima dus?''

Lima? Alles behalve Lima..! Ik wil eruit!

''Dames en heren, hier spreekt uw gezagvoerder. Maakt u alstublieft uw riemen vast, we maken ons klaar om op te stijgen,'' klonk door het vliegtuig.

Verdomme!

''Gaat het wel goed?'' vroeg ze aan me.

Ik zuchtte. ''Ja, prima, ik... Het doet er ook niet toe...''

''Je kan het me heus wel vertellen hoor. Bij mij is het veilig. En bovendien zien we elkaar toch niet meer na deze vlucht,'' zei ze.

''Dat is lief van je, eh...'' zei ik en ik bestudeerde haar nogmaals.

''Lyvrene,'' zei ze. ''Lyvrene Devoné. Maar jij mag me Lyv noemen.''

''Lyv,'' herhaalde ik. ''Je hebt een mooie naam.''

''Dankjewel,'' zei ze een beetje lachend.

''Ik ben Lepa Dawajtjov,'' zei ik, '''maar jij mag me Lep noemen.''

Ze lachte. ''Oké Lep, ga je me nu nog vertellen waarom je zo bleek bent? Je hebt toch geen vliegangst mag ik hopen?''

Vliegangst? Natuurlijk niet. Het gaat me om de bestemming waar ik bijna van moet overgeven...

''Ja, heel erg,'' loog ik. ''Ik kan echt niet tegen vliegtuigen.''

''Oh, wat rot,'' zei Lyv een beetje bezorgd.

''Ja...'' knikte ik.

''Ach, volgens mij is het niet zo heel lang vliegen,'' zei ze.

''Mag ik hopen,'' zei ik.

Ik wilde geen gesprek met haar. Ze leek me onderzoekend en nieuwsgierig, iemand die achter de feiten aanzat.

Ik heb iets met ogen. En ik kon het in die van haar zien.

Ze is iemand die op een of andere manier diep je ziel kan binnendringen...

Het is niet dat ik niet kan liegen, maar zulke mensen vermijd ik het liefst.

Uiteraard.

De manier waarop ze naar buiten keek, die mysterieuze blik in haar ogen: het liet me weten dat ik niet de enige was met geheimen hier...

Ik huiverde en wendde me af van haar.

Pijn.

Aan sommige mensen kun je zien, voelen dat ze iets hebben wat anderen niet hebben. Die mensen zijn gevaarlijk. Genadeloos. Voelen geen pijn meer. Gebruiken mensen. Bedriegen. Hebben niemand meer nodig om stevig op beide benen te staan.

Ik ken het. En ik wilde niet meer praten met haar.

Opeens draaide Lyv haar hoofd weer terug, pakte een papiertje uit haar tas en krabbelde er wat op. Daarna overhandigde ze me het.

''Zeg dit, daar wordt je rustig van,'' zei ze.

Ik knipperde een paar keer met mijn ogen. Ik had geen idee wat er stond.

''Wat betekent dit..?'' mompelde ik.

''Het is een mantra,'' zei ze. ''Uit India. Ik reis veel, weet je.''

Ik keek haar glazig aan.

''Een zin die je zegt wanneer je mediteert,'' zei ze.

''Oh,'' zei ik en ik knikte.

''Je doet zeker niet aan yoga?'' vroeg ze me terwijl ze een van haar wenkbrauwen omhoog trok.

''Ik denk dat ik mijn innerlijke rust al wel heb gevonden,'' zei ik.

''Heb je niet,'' zei ze met een grijns op haar gezicht. ''Dat zie ik aan je ogen.''

Mijn ogen sperden zich wijd open.

''Zie je wel,'' zei ze. ''Doe nu gewoon, zeg die mantra op.''

Ik zuchtte. ''Shiva, Shiva, Shiva Shambo,'' zei ik droog.

Ik zag aan haar dat ze zich ergerde.

''Moet ik het echt gaan voordoen?'' zei ze geïrriteerd.

Ze kuchte een paar keer en zette dan een stem op die zo mooi was... Blijkbaar was Lyv behalve een zielendoorboorder ook een nachtegaal.

Bijna een soort paradox als je het mij vraagt.

Ze maakte met haar hand een gebaar dat ik met haar mee moest doen. Ik keek om me heen en zag dat mensen naar ons aan het kijken waren, maar het scheen Lyv niks te doen. Misschien was ze wie ze was, ze durfde ervoor te gaan staan. Geen schaamte.

Ik haalde mijn schouders op en begon met haar mee te zingen.

Jaya jaya Shiva Shambo

Jaya jaya Shiva Shambo

Máha Déva Shambo Máha Déva Shambo

Shiva Shiva Shiva Shambo

Shiva Shiva Shiva Shambo

Máha Déva Shambo Máha Déva Shambo

Ik had totaal geen idee wat we nou eigenlijk aan het zingen waren, maar op een of andere manier deed het er niet toe. Misschien was Lyv niet wat haar ogen dachten te zeggen...

Maar ik neem liever geen risico's.

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

De rest van de vlucht liepen Lyv en ik steeds andere mantra's te zingen, die zij dan eerst op papier krabbelde en zong, zodat ik later met haar mee kon doen.

Toen we eenmaal geland waren in Lima, de hoofdstad van Peru stapten we samen uit het vliegtuig. We liepen naar de uitgang van het vliegveld en daar zette Lyv haar zwarte koffer neer.

Daarna kreeg ik een knuffel van haar, en ik voelde dat ze het meende.

''Ik heb vandaag al vaak overgestapt, maar de vlucht met jou was het leukste,'' lachte ze.

''Hetzelfde,'' zei ik lachend.

''Misschien dat we elkaar ooit nog tegenkomen,'' zei ze. ''Ik moet nu echt gaan, er staat iemand op me te wachten.''

''Ja, ik geloof dat er voor mij ook iemand staat,'' mompelde ik.

''Dag Lep,'' zei ze.

''Tot ziens zul je bedoelen,'' lachte ik.

Ze lachte even met me mee voordat ze verdween in de mensenmassa.

Toen ze weg was keek ik in het rond, en zag uiteindelijk een man staan: hij was lang en slank, maar ik kon zien dat hij toch sterk gebouwd en gespierd was. Hij had glanzende zwarte haren en was een beetje gekleurd door de Peruaanse zon: ook al kon ik zien dat hij hier niet vandaan kwam. Zijn gezicht, hij moest wel Europees zijn.

Toen kruisten onze blikken.

Zijn doordringende ogen doorboorden mijn ziel.

Toen pas zag ik het bordje dat hij vasthield:

Lep Dawajtjov.