Het Landhuis

Tempe

De vrouw keek me onderzoekend aan. 'Moet ik jou ophalen?' Zegt de vrouw een beetje verbaasd. 'Nou, dat lijkt me wel, aangezien je een bordje beet hebt met mij naam erop.' Ze kijkt van het bordje naar mij. 'Prima, ik ben Tempe.' Zegt ze met uigestoken hand. 'Lyv.' Ik schud haar hand. 'Is het niet Lyvrene?' Ze knikt naar het bordje. 'Officieel wel, maar ik stel mezelf voor hoe ik dat wil.' Tempe, kijkt me aan alsof ik iets heel raars zeg, waarschijnlijk ben ik niet wat ze zich had voorgesteld. 'Ik noem mensen liever bij hun volledige naam.' Ik rol met mijn ogen. 'Noem me hoe jij dat wilt, na deze rit zijn we toch van elkaar af.' Ik heb nog nooit zo snel al een hekel aan iemand gehad. Er verschijnt een klein spottend lachje op Tempe's gezicht. 'Dat hoop je, maar ik heb slecht nieuws voor je. Ik ben een werknemer van Jones.' Haar directheid bevalt me wel. 'Ja, daarover, wie is die Jones nou eigenlijk?' Tempe loopt met een behoorlijk tempo naar de auto, ik volg haar. 'Ik ben niet bevoegd om je zulke informatie te geven, ik ben hier alleen om je op te halen.' Hoezo ben jij niet bevoegd om mij zulke informatie te geven! Ik leg feitelijk mijn leven in jouw handen door met jou mee te gaan, ik ken je niet eens. Dat was wat ik wilde zeggen, maar ik had geen behoefte om nu al een discussie aan te gaan. 'Ik verdien op zijn minst een uitleg, aangezien ik hier helemaal naartoe ben gekomen.' Uitdagend keek ik Tempe aan. 'Zeg, jij stelt wel veel vragen, je komt er vanzelf wel achter. We hebben nog een lange rit te gaan, dus houd je kop en stap in.' Ik frons, Tempe stapt al in, ik volg haar voorbeeld. 'Misschien mag je me nu niet, maar je gaat me wel mogen.' Zegt ze terwijl ze haar gordel dichtdoet. 'Dat betwijfel ik.' Zeg ik en ik wend mijn hoofd van haar af. 'Hmm... Laat me raden, je hebt vroeger veel meegemaakt?' Ik schrik een beetje, ik draai mijn hoofd terug naar haar. 'Zie je, ik heb gelijk.' Zegt ze zelfvoldaan. 'Wie zegt dat je gelijk hebt?' Ik knijp mijn ogen tot spleetjes. 'Je ogen.' Zegt ze zonder ook maar één blik op mij te richten. 'Je kijkt niet eens naar mijn ogen.' Het verbaasd me hoe Tempe met mij omgaat, ze doet zo normaal... Alsof ze me al jaren kent. 'Ik zie veel meer dan jij denkt.' Zegt ze terwijl ze schakelt. 'Dat merk ik ja.' Er ontsnapt een klein lachje uit Tempe's mond.

Het is schemerig als we bij een klein motel aan komen. 'Hier overnachten we, het is een lange rit naar Lima. Alles is geregeld, ik check wel even in.' Voordat ik iets kan zeggen is Tempe al uit de auto gestapt en naar de receptie gelopen. Ik kijk naar buiten, we zitten net in één van de buitenwijken van Chiclayo, de wegen zijn druk en overal zie je mensen lopen. Ik kijk de auto rond, en mijn ogen blijven hangen bij het dashboardkastje. Ik kijk even of Tempe aan komt lopen, maar die is nog nergens te bekennen. Ik probeer het dashboardkastje open te maken, maar hij is op slot. Ik zucht en kijk rond op zoek naar een sleutel maar Tempe is slim genoeg geweest om de sleutel mee te nemen. De enige reden dat ik in dat kastje wil kijken is om te weten wie Jones is en waar we heen gaan. Voordat ik nog verder kan zoeken naar enige aanwijzingen komt Tempe aangelopen. Ze trekt het portier open. 'Gelukt, we kunnen de kamers in.' Ze overhandigt me de sleutel. 'Je kamer nummer is 666.' 'Goed nummer voor mij, ik ben de duivel in eigen persoon.' Tempe kijkt me een beetje schaapachtig aan. 'Het is een grapje, hé?' Zeg ik aangezien ze blijkbaar te dom is om dat te snappen. 'Dat weet ik, ik vond hem alleen gewoon niet grappig.' Ik rol met mijn ogen en stap uit de auto. 'Laten we maar gewoon naar de kamers gaan.'