Ormanda bir hayat

14. Bölüm "Ayaz"

Ormanda Ayaz'ın dolaştığını gördüm. Bi kız yanına geldi. Konuşmaya başladılar. Bir bankta oturdular. Aman banane, sonuçta arkadaşız. İstediğiyle sevgili olabilir? "Uff neyse Ece naber?" "İyi Berfin sen?" "Biraz yürüyelim mi?" "Olur berfin. İyi gelir valla banada." Yürümeye başladık. "Bu arada Emir nerde?" "Bahçeye gideceğini söylemişti. Kitap okuyordur. Ayaz nerde peki?" "Bi kızla konuşuyordu, banka oturmuşlardı en son." "Kıskandın mı?" "Saçmalama Ece. Neyini kıskanabilirim onun. İstediği kişiyle sevgili olabilir. Ya da arkadaş..." "Yani, evet tabii ama seni unutmasından korkmuyor musun?" "Beni unutması imkanız denecek kadar az ihtimal Ece. Hiçbirşey imkansız değildir ama imkanlı olmayanlarıda vardır. Bir insan 20 yıllık arkadaşını unutmamalı bence. Önceden çok korkuyordum. Hatırlarsın. Ama o korku bende artık yok. Ayaz beni bırakmaz." "O kadar güveniyorsun yani." "Evet ece, o kadar fazla güveniyorum. Annem babam öldükten sonra, o korudu beni, hep bana karşı yapılan zorbalıklarda korudu beni. Birbirimize bağlı büyüdük biz." "Ya berfin, benim aklıma takılan bir soru var. Siz Ayaz'la nasıl tanıştınız?" "Annelerimiz babalarımız arkadaştı." Bizi doğdumuzdan itibaren yan yana getirdiklerini söylemişlerdi. Bizi aynı yerde okuttular. Bizde bu zamana kadar birbirimizden kopmadık. Günde 50 kere kavga etsekte, bırakmadık." "Anladım. Aa bak bir hamburgerci var!" "Evet! Ben yanıma para almıştım. Hadi gel yiyelim!" dedim. "Tabii ki! Hamburgere bayılırımm." dedi. Kısa süre sonra Emir ve Ayaz geldi. Emir, "Oo kızlar, bakıyorum masayı donatmışsınız." diyerek güldü. Ben ve Ece aynanda "ne bekliyordunuz biz varken!" diyerek güldük. Ben, "Ayaz, ben-" diyemeden kesti ve "Dur hemen söyliyim, bunları yiyemeyince bana bıraktın?" "Doğru!" dedim gülerek.