like marijuana, taennie

baba

yorum yapmayı unutmayın asklar

°

Olay Gecesi, Kim Taehyung'un Evi, 23.34

Hala Jennie'ye babasının ölü bulunduğunu söylemedim ve bu tarz şeyleri nasıl söyleyeceğimi hiç bilmiyorum. Misafir odasında, yatakta gözlerini kapatmış, göz yaşları teninde kurumuş.

Kapı pervazına yaslandım ve düşündüm. Babasına verdiği değeri az çok biliyorum, geçen gün bana bir ton mesaj atıp anne eksikliği çektiğini ama babasına tutunduğunu belli etmişti. Bunun üzerinden çok geçmeden babasını kaybeden bu kız adına gerçekten... Üzüldüm sanırım, bilmiyorum.

Aniden gözlerini açınca panikledim, saçma sapan yaslandığım yerden geri çekildim. "Bay Kim?"

"Uyumuyor muydun?"

"Hayır."

Keşke bu işi Yoongi'ye bıraksaydım diye düşünmedim değil. Başka biri olsaydı daha kolay olurdu belki, çevremdeki insanlar duygusal olarak en az benim kadar sağlamdı. Karşımda bir enkaz var ve ben o enkazın üzerine büyük bir beton parçası bırakacağım, hem de altından kalkamayacağı bir şekilde.

Yanına doğru yavaş adımlarla ilerliyorum, o ise gözlerini benden ayırmıyor. Yastığa, yorgana sinebildiği kadar sinerek uzanıyor, sanki acı gerçeklerden kaçabilecekmiş gibi. İnce kumaşlar moloz yığınından onu koruyacakmış gibi.

Yatağın kenarına, yanına oturunca şaşırdı. Göz bebeklerinden duygularını okumak artık zor değil, ilk defa bu kadar savunmasız.

"Aç mısın?" Dilimden yine o kelimeler dökülmedi, söyleyemedim. Saçmalıyorum.

"Değilim."

Yattığı yerde doğruldu, sırtını yatak başlığına yasladı ve bağdaş kurdu. Gözlerimin içine bakarken belki de ne söyleyeceğimi anladı.

"Kötü bir şey mi oldu?"

İfadesiz bir şekilde yüzüne bakıyorum, bakmaya devam ediyorum. Gözlerini saliselik kırpması hariç dakikalarca benden ayırmadı, ben de aynı şekilde bakışlarımı geri çekmedim.

Bu süre içinde onun hakkında fazlasıyla düşündüm. Eski evine geri dönemez, babasının ona bıraktığı mal varlığı ona ölene kadar, hayır hatta torunlarına bile yeter. Sorun şu ki ona o mal varlığını kullandırtmazlar, tek kalırsa olmaz ve sonu belli. Onu bulup öldürür, o soğuk bedenini toprağın en derinlerine gömüp çürümeye bırakırlar.

Kafamı karıştıran şeyleri zamana yayma lüksüm yok olmuş gibi hissediyorum. Onunla aklımda kurduğum planlar: gelecek planları ve mantıklı şeyler. Şu an ise mantığın gerçekten acıyla sarmalandığı noktada kelimelerim tükendi, kendime kalpsizim diyorum fakat o kadar da değil. Bay Kim'in ölmesi beni üzmez fakat karşımdakini paramparça eder.

Her ne olursa olsun ben de birinin oğluyum, sevmesem de babam var, garip duygular bunlar. Bugüne kadar nefret, acı ve öfke harici hiçbir duygumu anlamlandıramadım. Uzun zamandır ağlamadım. En son ağladığım gün annemin cenazesinin olduğu gündü.

O gün bir başıma, o soğuk tahta üzerine yatıp sabaha kadar ağladığımı anımsıyorum. Sonrasında ise ilk öldürdüğüm kişinin annemin ölümüne sebep olan o canavar olduğunu... Saldırdığım canavarın yerini ben aldım, eski karakterimi o cenazede gömdüm ve ben de canavar oldum.