like marijuana, taennie

mezuniyet

düz yazı bölümümüz de hazırdı neyse kiii sizi bekletmedim✨💞

lütfen bir önceki bölüme oy vermeyi ve yorumlarınızı yapmayı unutmayın ballarim

herkesi görüyorum burda da anlaştık mı 🥺💞

メ

Panayır havası yaratan geniş çimlik alan, bir kutlamaya ev sahipliği yaptığını yüz metre öteden belli edercesine cıvıl cıvıl ve kalabalık duruyordu. Jung'la birlikte geldiğim bu alanda, Jennie ve Minho ikilisini bulmam vakit kaybettirecek kadar uzun sürdü.

Beni gördüğü gibi yanıma gelip vücuduma değmemeye çalışarak sarıldığı dakikalarda yarama değmemeye özen gösteriyordu. "Taehyung... İyi misin?"

Kendimi çok iyi hissetmesem bile ayakta durmakta henüz zorlanmıyordum, bu törenin bitimine kadar dayanabileceğimi düşünüyorum. "İyiyim." Ona belli belirsiz bir sarılma verdiğimde geri çekildiği zamanki yüz ifadesi, beni gördüğü ankinden düşüktü.

"Çok fazla adam var etrafta. Dikkat çekiyor."

Saldırıya uğradığım gün aldığım tüm tehdit mesajları üzerine korumayı abartmış olabilirim fakat işimi şansa bırakacak biri değilim. Olmadım.

"Böyle olması gerekiyor."

Cübbesinin içine giydiği beyaz mini elbisesi güzel duruyordu. Her zaman kendisinin farkında bir şekilde giyinir ve etrafa meydan okuyucu bakışlarını atardı, şu anda olduğu gibi. Tek fark, çatık kaşlarla bana bakıyor oluşuydu.

"Evden çıkmama meselesini konuşacağız." Çatık kaşları ile bana bakmayı sürdürdü.

"Tehlikeli olduğu için istiyorum."

Minho ve Jung'dan biraz uzaklaşıp birkaç sandalyenin dizili olduğu yere doğru yürümeye başladım. O ise beni takip ederken ağzına geleni söylemeye, kızgın kızgın bana bir şeyleri hatırlatmaya çalışıyordu.

"Nesin sen? Kötü mafyacılık oynayıp karısını eve tıkmaya çalışan iğrenç yakalılardan biri mi?"

Ona bunu yapmaya çalışmadığımı en iyi kendisi bilirdi halbuki. Jihoon olayındaki haksız yönünü bu konuda haklı çıkmaya çalışarak örtüyor olabilirdi fakat ikisinin karşılaştırılabilecek bir yanı yoktu.

"Bunu yapmadığımı biliyorsun. Ben sana ne zaman bu konuda karıştım?" Kolundan tutup onu durdurduğumda hafiften büzülen dudakları ile belki de durumun ciddiyetini kendince hafifletmeye çalışıyordu. Korkusunu anlıyorum, etrafında bu kadar koruma görmesi bile onu korkuturken elimden başka hiçbir şey gelmiyordu.

Kötü adamların zihniyetinden ve adımlarından onu korumak için ne kadar ileriye gidebilirsem gidiyordum sadece. Herkesten sakındığım değerli bir parça olarak tanımladım kendimce, güvende olmasını istediğim tek kişiydi.

"Evden çıkmama müsaade edemezmişsin, nefret etsem de umrunda değilmiş?"

Elini tutup parmaklarımızı birbirine kenetlediğimde boş olan iki sandalyeye doğru yürüdüm, yaram tahmin ettiğimden daha erken sızlamaya başlamış, ayakta durduğum her an dikişlerim yanıyor gibi hissediyordum.