like marijuana, taennie

evde bir gün

uuzuun bir düz yazı bölümü oldu herrr satıra yorum istiyorum🩵🍯

bu sefer minnoş jenniemizin bakış açısından🩵

°

Jennie'den,

Mesajına cevap vermedim çünkü bunu kabul edeceğimi bile bile soruyor olduğunun farkındayım, Taehyung ona karşı olan zaafımı çok iyi biliyor ve bunu bazenleri kullanıyordu. Aptallıksa aptallık, onun yanında güvende hissediyorum, onunla uyumak bana mutluluk veriyordu.

Odamın kapısını çalıp içeri girdiğinde bakışlarımı önümdeki kitaptan alıp ona çevirdim. Yüzünde birkaç yara olması, üzeri dağılmış halde eve gelmesi asla tahmin edebileceğim bir şey değildi.

İçimdeki endişeyi dışarıya yansıtmaktan çekinmedim, kim Taehyung'a zarar verebilmişti?

"N'oldu?!"

Şu dakikadan itibaren hareketlerimi kontrol altına almakla uğraşmadım, yüzünü avuçlarım içerisine aldım. Patlayan dudağı, kızarmış ve yarına morlaşacak olan elmacık kemiği birinin ona birkaç kez vurduğunu gösteriyordu.

"Kim yaptı?"

Dudağında kuruyan kanı gördükçe kötü hissediyordum, gözlerim istemsiz bir şekilde dolmuştu. Taehyung bir kelime etse ağlayabilirdim, baş parmağımla nazik bir şekilde elmacık kemiğini okşadım, kızaran yer sanki tüm vücut sıcaklığı ile sarmalanmıştı.

"Benim odamda uyuyalım."

Sesini sabit tutmaya çalışsa bile daha önce hiç duymadığım kadar hassastı sanki, biraz da kırılgan. Herkesin canavar olarak adlandırdığı, duygularına güzel ve kalın bir perde çeken adamı değil de, bastırdığını iddia ettiği duyguların esiri olmuş biri gördüm sanki karşımda.

"Taehyung, ne olduğunu anlatmayacak mısın?"

Ellerimi tutup indirdi, cevap dahi vermeden odamdan çıktı ve kapımı açık bırakarak gelmemi beklediğini belli etti.

Koridordan hızlıca geçip odasına girdiğimde öylece yatağın üzerine uzandığını, boş tavana baktığını gördüm. Hızlı adımlarla yanına ilerleyip onun gibi yatmak yerine yanına oturdum, serbest bıraktığı elini yakalayıp ellerimle sardım.

"Yüzünün bu hali ne? Merak ediyorum."

Derin bir nefes alıp bıraktı odaya, bunca zamandır aynı evde yaşadığım adamı ilk kez bu kadar sıkıntılı görüyorum, bu ikimiz için de bir ilk. Benden saklanmadı, aksine bana geldi. Belki de bu koca evde kendini mahkum ettiği yalnızlıktan bıkıp isyan etti bir şekilde, beni yanında istedi.

"Babam çok sevecendir Jennie."

Şaşkınlıkla bakakaldım, yaraları daha çok anlam kazandı böylelikle. Öylece yüzüne darbe alacağı tek bir kişi vardı belki de bu dünyada: arasının iyi olmadığını söylediği babası, Bay Kim.

"Neden? Yani... Anlamıyorum. Birden noldu? İşler mi sıkıntıya düştü? Bir şeye mi kızdı?"

Gözlerini kapattığı zaman göz yaşlarımı akıtmaya cesaret buldum, beni görünce kızar diye belki de tutmaya çalışmıştım ama buraya kadardı. İstemesem bile birkaçı yanağımdan süzülüp yol yapmıştı kendine, ıslak birkaç çizgiye bulandım yine.

"Annemin ölüm yıl dönümü."

Bugünün onun için özel olduğunu tahmin edememenin verdiği mahcubiyetle doldum sanki, günleri veya tarihleri hiç kontrol etmemenin pişmanlığı vardı üzerimde. Bundan dolayı olabileceği aklıma dahi gelmemişti.