SÜVEYDA.

GİRİŞ.

Öncelikle hepinize merhaba. Kitapta kadın haklarının ihlali, erkek üstünlüğü, yer yer şiddet ve cinsellik ögeleri bulunuyor. Bu tarz olaylar sizi etkiliyorsa veya hoşunuza gitmiyorsa, sevmiyorsanız şimdiden başlamamanızı rica edeceğim. Zira sorumluluk kabul etmiyorum. Neyse, siz buraları okumayı çok sevmiyorsunuz. burada keselim. İyi okumalar.

_____________________&_____________________

İnsanoğlu yediği darbeleri hep en sevdiklerinden yemiştir yıllardan beri. Mesela Habil'in katili kardeşi Kabil'dir. Kadınların katilleri hep eşleridir, sevgilileridir. Tacize, tecavüze uğrayan çocukların failleri anneleridir, babalarıdır, akrabalarıdır.

Ben de en sevdiğimden aldım ilk darbemi. Sevdiğim adamdan. Sevdi sandım, hissettiği şeyler gerçek sandım, hislerimi aşk sandım.

Her şeyin yalan olduğunu öğrenebileceğim en kötü, en iğrenç yolla öğrendim. Ellerini vücudumda hissetmenin bu kadar mide bulandırıcı olacağını hiç düşünmemiştim. Hiçbir zaman ondan iğreneceğimi, bana dokunmaması için yalvaracağımı düşünmemiştim.

Kendi pisliğini benim vücuduma ve ruhuma da ilmek ilmek işlemişti. Kimseye anlatamadığım bu pisliğin içinde günden güne batıyordum.

12 Aralık 2010.

Kapım tekrar zorlandı. Uyandım sandığım kabusun aslında bir diğerinin içinde olduğunu gördüm. Korkuyu iliklerime kadar hissettiğim bir geceydi. Pis nefesi vücudumu okşuyor, her yerime kendinden bir iz bırakıyordu. Bu kez bağırmadım, 'yapma' demedim, yardım dilenmedim. Bu sefer sessizce, içime içime ağladım. Gözyaşlarım yanaklarımı okşarken o bana hiç acımadı. Aksine bundan zevk aldı. Her damla gözyaşımda gururlandı, güçlü olduğunu düşündü.

28 Kasım 2013.

Ben kirliyim. Sevilemem, sevemem. Benim gözlerimden katran akar, benim ellerim dokunduğunu yakar.

Benim masumluğum alındı, benim hayallerim yıkıldı, benim hayatım parçalandı, benim canım yakıldı.

Ben Mehlika. Mehlika Sarsan. Her aydınlıktaki karanlık, her yolun sonundaki uçurum, her beyazdaki siyahım ben.

Her sonun bir başlangıcı olduğunu, miladım olacak adamla öğrendim. O benim en kötü hikâyemin en güzel başlangıcıydı. O benim karanlığıma ışıktı.

Mithat Sarsılmaz.

Benimle aynı kaderi paylaşan bir kadının oğlu. Onu bataklığa iten bir adamın oğlu.

Kendi karanlığına rağmen umut dolu bir adamdı Mithat. Karanlığından çıkarken beni de çıkartmak istedi, beni çektikçe benim bataklığıma saplandı. Elimi tuttukça daha da kirlendi. Yüzüme baktıkça daha da alevlendi.

Beni sevdi, beni öptü, bana sarıldı. Bana sadece bakmadı; beni gördü, beni hissetti.

Bakışları şefkat doluydu, gözleri parıltı.

Kaderimi çizdiğim kalemi kırdı, sayfayı yırttı. Karaladığım sayfaları açtı, sildi, yeniden yazdı. Yazarken elleri titremedi; bir an olsun pişman olmadı, hiç düşünmedi.

Mithat Sarsılmaz.

Benim başlangıcım, sonum. Düştüğüm uçurum. Boğulduğum deniz. Aldığım nefes.

Benim, gerçek benliğim.

Benliğimi bulduğum adam.

Gözlerinde yaşam bulduğum, soluklandığım nefes aldığım adam.

Mehlika Sarsan.

Karanlık.

Acı.

Bataklık.

Çamur.

Çöplük.

Kullanılmış beden, kararmış hayat.

Mithat Sarsılmaz.

Aydınlık.

Huzur.

Masmavi deniz.

Sıcacık güneş.

Kır.

Mehlika Sarsan.

Siyah.

Mithat Sarsılmaz.

Beyaz.

Bizimkisi siyah beyaz bir aşk hikâyesi.

Bu karanlığı delmeye çalışan bir adam ve kendi karanlığına onu çeken bir kadının hikâyesi.

_____________________&____________________