មួយសប្តាហ៍ក្រោយមក...
មួយរយ:ក្រោយពេលអ៊ំខ្មោចចាកចេញទៅ អ្នកប្រុសតូចដែលចំណាំធ្វើមុខស្រពោននោះ ក៏ប្រែមកជាស្រស់បស់វិញ តែស្រស់បស់របៀបមិនគួរឲ្យខ្លាច មិនមែនស្រស់ដូចជាមនុស្សរស់។
រីឯទំនាក់ទំនងរបស់ពួកយើងវិញគឺ រលូនជាងពេលមុន ព្រោះអ្នកប្រុសតូចជុងវ៉ុនហាក់ដូចជាឈប់មានចិត្តស្អប់អ្វីមកលើខ្ញុំតទៅទៀតហើយ...
ថ្ងៃនេះក្រោយពីញ៉ាំបាយថ្ងៃត្រង់រួច ខ្ញុំក៏រៀបចំខ្លួន បំរុងនឹងចេញទៅខាងក្រៅ តែសុខៗខ្ញុំភ្ញាក់ព្រើត! ព្រោះខ្មោចអ្នកប្រុសតូច នៅឈរពាំងខ្ញុំពីមុខទ្វារួចជាស្រេច ហាក់ដូចជាបានដឹងមុនថាខ្ញុំនឹងទៅទីណា...
«អ្នក...!»
«ចង់ទៅណា!?»
«គឺ.... គឺថា ខ្ញុំមានធុរ:ផ្ទាល់ខ្លួន» ខ្ញុំតបទាំងមិនហ៊ានសម្លឹងមុខគេចំ។
«....»
សុខៗគេស្រាប់តែស្ងាត់មាត់... បានត្រឹមតែសម្លឹងមកមើលមុខខ្ញុំ... ក្នុងន័យអង្វរក...
«យើងទៅជាមួយដែរ!»
«តែ...»
«តែស្អី!?» គេស្រែកសំឡុតខ្ញុំបន្តិច! តែខ្ញុំវិញ ភ័យស្ទើរស្លាប់...
«យើងមិនដែលបានចេញទៅខាងក្រៅ អស់រយៈពេលជាង30ឆ្នាំមកហើយ! ឯងគ្មានសិទ្ធិមកហាមឃាត់យើងទេ!»
ស្តាប់មើលគេនិយាយចុះ! នេះគេកំពុងតែអង្វ ឬក៏គម្រាមខ្ញុំ!? តែខ្ញុំពិតជាគ្មានសិទ្ធិហាមគេពិតមែន... តើគេដឹងថាខ្ញុំកំពុងតែទៅណាមែនទេ!? ត្រូវហើយ គេច្បាស់ជាដឹង!ព្រោះគេជាខ្មោច... ខ្មោចទាំងអស់សុទ្ធតែអាចដឹងពីចិត្តរបស់មនុស្ស ដូចជាខ្មោចអ្នកប្រុសតូចនៅពេលនេះ....
«បាទ! ខ្ញុំមិនហ៊ានទេ»
«ទៅបានឬនៅ!?»
«......»
«ស្អីទៀតហើយ!?» គេសួរ ទាំងទឹកមុខយ៉ាប់យ៉ឺនកាលបើឃើញខ្ញុំមិនព្រមដើរតាមគេ...
«អ្នកប្រុសតូច... ចេញទៅខាងក្រៅ បានដែរឬ!?»
« រឿងអី្វដែលថាមិនបាន!? មកឲ្យលឿនឡើង! ឯងកុំធ្វើឲ្យយើងប្តូរចិត្តឲ្យសោះ »
ខ្ញុំឆ្ងល់ ក៏បានត្រឹមតែឆ្ងល់... សំណួរដែលចង់សួរ ក៏មិនហ៊ានសួរ... ហេតុអ្វីបានជាខ្មោចម្នាក់នេះគួរឲ្យញញើតម្ល៉េះ!?
«អ្នក...អ្នកប្រុសតូច?»
«មានការអី បងណាំ!?» ខ្ញុំងាកមើលតាមអ្នកប្រុសតូចជុងវ៉ុន ក៏ឃើញថានោះជាខ្មោច បងណាំ!
«អាវក្រៅរបស់អ្នកប្រុសតូចបាទ»
«អរគុណ» មាត់គេនិយាយអរគុណ ខណៈដែលដៃឈោងយកអាវមកស៊កពីក្រៅ! ខ្ញុំតាមមើលមុខគេយ៉ាងភ្លេចខ្លួន... ទោះបីគេមានសភាពស្លេកស្លាំង គ្មានឈាម គ្មានកម្តៅដូចមនុស្សធម្មតា តែវានៅតែមិនអាចបិទបាំងពីភាពស្រស់សង្ហារបស់គេបាន... ទាស់តែម៉្យាង គឺកាចដូចខ្លា...
