Savaş (Bir Küçük Kasabanın Umudu)

Bölüm 7-Deprem oldu.

Hiç birşey sebepsiz deyildir,sebebini öğrenmek için sadece sabr etmeniz yeterlidir..

Sessiz ve sakin geçen bir günün ardından herkes uykuya dalmışdı,bir dakika sonra ne olacağını bilmediyimiz bu koça dünyada,yarına yeni umutlarla uyanmak için,gözlerimizi kapatıyorduk..
Saat gecenin 4düydü,su içmek için mutfağa gittim,yavaşça sallandığımı hissetdim,başimin döndüyünü düşündüyüm için,mutfaktaki sandalyelerden birine oturdum,halada sallanmaya devam ediyordum,bir an beni derin bir huzursuzluk sardı,nefes almak için pencereyi açtım.
Pencereyi açar açmaz,komşularda biri yüksek sesle "deprem oldu" dedi..
"Herkes dışarıya çıksın" diye ekleyince,ben artık ayakkabılarımı giyiyordum,panik yapmadan,koşar adımlarla binadan ayrıldım,dışarıda koca bir kalabalıkla karşılaşdım,bütün mahalleli dışarıdaydı,tam yarım saat öylece dışarıda bekledik,gözümüz evlerimizin üzerinde,yaktığımız koca ateşin başında ısınmaya çalışıyorduk..
Hala deprem saatlerinde nasıl uykudan uyanıp,su içmek içim mutfağa gittiyimi düşünüyordum,"Allahım sen büyüksün,sana şükürler olsun" dedim, kendi kendime.
Bundan 10 dakika sonra büyük bir deprem oldu,bu defa sarsıntı,bir öncekinden büyüktü,5 katlı apartmanımız gözümüzün önünde çöktü..
Evim,hayallerim,umutlarım,sıçaklık,kitaplarım,hatıralarım,defterlerim,günlüklerim,güzel odam,herşeyim,herşey o çöken binayla beraber çökmüştü..
Gözlerimi hiç kapatmadan koca moloz yığına 5 dakika boyunca baktım,ayaklarım tutmuyordu,öylece yere düştüm,komşularım hemen ayağa kaldırdılar beni,su getirip içirdiler.
Gözlerimden akan damla damla göz yaşlarıma hakim olamıyordum,oysaki ben,bizler çok güçlü insanlarız,bu sokaklar ne acılar gördü,neler yaşadı,ne kayıplar verdi,aynı gün içerisinde kaç sevinç,kaç hüzüne şahid olduk ben bilirim..

Askerler koşarak yanımıza geldi,evin içinde birisi varmıydı diye sordu,mahalleliden biri titrek bir sesle "yokdu" dedi ve ekledi "hepimiz dışarıdaydık"..

O an bir an,şöyle demek geldi içimden "o evin içinde anılarımız vardı,onlarda sayılır mı?kurtarabilirmisiniz acaba?,amma diyemedim..
Ne cevabını bildiyim tek bir soru bile sormak istiyordum,nede asla olmayacak birşey dile getirmek..

Kafam çok karışıktı,belki uyusam geçerdi..
Amma uyuyacak bir odam yoktu artık.

Şimdi nolacaktı?

Bu kasabanın başına onca şey geldi,amma hiçbir olay bunun gibi deyildi..

Neden mi?

Çünki diğer olayların hepsi birileri tarafından olurdu ve onları Allaha şikayyet ederdik,bu başımıza gelen şey doğal bir afetdi ve bu tek kişi tarafından gelmişdi,"Allah" tarafından..
Bir bildiği vardı,bundan hiç şüphemiz yokdu..
Sana binlerce kez şükürler olsun Allahım,dedim..

Bugün ailemin tanıdığı,en sevdiyi arkadaşlarında kalacaktım,ben okuyorum diye ailem beni burada burakmak zorunda kaldı ve beni onlara emaner etmişlerde,en azından birşeye ihtiyacım olduğu zaman yardimcı olmalarını istediler,onlarda nazikçe kabul etmişlerdi,onların evine hiçbir zarar gelmemişdi..
Kendi evimin kokusu olmasada bu gece orada uyumaya çalışacaktım,çok yorulmuşdum,gözlerim artık benim kontrolümden çıkmışdı,istemsizce kapanıyorlardı..
Onlara geçtik,çoçukları yurt dışında okuduğu için evde değildi,öyle sık sıkda uğramazdı,bu yüzden odası boşdu ve onun odasina geçtik Gül teyzeyle.
Gül teyze onun annesiydi,çok iyi bir insandı,çok seviyorum Gül teyzeyi,her zaman,her koşulda bana çok yardımcı oldu,hakkı ödenmez..
Oğlunun odasına yeni çarşaplar serdi,bundan sonra burda kalırsın kızım diyerek başımı okşadı,birşey lazım olursa seslenirsin,Allah rahatlık versin,dedi..
Allah razı olsun,sizede,çok teşekkür ederim Gül teyze,dedim,titrek sesimle..
Gül teyze gülümseyerek kapıyı kapattı..

Evet,artık ağlayabilirdim,sessiz çığlıkları kimse duyamazdı nasılsa,ağladığım zaman sesim çıkmasın diye yorganı başıma çekdim,bir süre ağladıktan sonra,uykuya dalmışım,tam 1 saat sonra uyandım,sonrasındaysa hiç uyuyamadım.
Deprem öncesi tendirginliyimin aynısını seziyordum,kötü hissediyordum..
Kalkıp pencereye yanaştım,15 dakika boyunca yıkılan binamızı seyrettim,yine gözyaşlarıma hakim olamıyordum..
Birden gökte bir ışık belirdi,dikkatimi ışığa verdim..
Uzaktan hızla kasabamıza yaklaşıyordu,kasabamıza az mesafe kala yavaşladı ve yaşadığız binanın yıkıntılarının tam üzerine düşdü,çok büyük bir ses yükseldi..
Hayretler içerisinde seyrediyordum bu olanları,bu bir bombaydı,demek ki saatler önce deprem oluyor diye uyanıp evlerimizi terk etmeseydik,sonrasında deprem geçti evimiz yıkılmadı diye evlerimize geri girip uyusaydık,bu patlayan bomba sadece yıkıntıları dağıtmakla kalmayacak,bizim son nefesimiz olacaktı..

Göz yaşları içerisinde,dizlerimin üstüne çöktüm..
Ellerimi açıp,Allaha şürk ettim..
Ben zaten onun bir bildiyinin olduğunu, biliyordum..

Gül teyze gürültüye uyanmıştı koşarak yanıma geldi,
bişiyin varmı diye sordu,
iyim,hiçbişeyim çok şükür,teşekkür ederim,  diye cevap verdim..
Şükürler olsun,dedi ve ekledi
Sen uyu,daha saat sabahin 7disi,dün çok yoruldun,amcan gitti ne olmuş diye bakmak için,birazdan gelir öyreniriz ne olduğunu,dedi..

Tamam diyerek,yatağa geçtim,uyumak için gözlerimi kapattım..