yanlış doğrular.

yanlış yol;doğru duygular.

Oy verip,yorum yaparsaniz sevinirimm🤎.

' Tut elimi, bur'dan gidelim
"Olmaz" demeden, dinle beni bi'..:).'

「 Tuana Naz Tiryaki 'den 」

Yaklaşık 15 dakikadır sadece test çözüyorduk ve o hâlâ bana bakmamakta ısrarcıydı.

Neden peki? Neden konuşmak yerine,bana soğuk davranmayı tercih ediyor?
Belki de benim anlatmamı bekliyordu,ama o sormazsa ben konuyu açamazdım ki.

" Ben..bi' su içip geleceğim." dedi,ayağa kalkıp mutfağa giderken.

Görünüşe göre benim anlatmam gerekiyordu.
Ne anlar,nasıl anlar umurumda değil artık. Bana böyle davranmasını yüreğim kaldırmıyor çünkü..

Davranışları dışarıdan bakıldığında diğer insanlar için normal gözükebilir,fakat beni o güzel bakışlarına ve gülümsemesine alıştırdıktan sonra böyle yapması...

Hemen kalkıp mutfağa ilerledim,artık konuşmalıyız.
Kapıya geldiğimde durup o'na baktım.
Ellerinden destek alarak,tezgaha yaslanıp,gözlerini de kapatmış öylece duruyordu..
Yanına gidip ben de tezgaha yaslandım,geldiğimi fark etmişti büyük ihtimalle.

Yavaşça gözlerini açtı,sadece karşısındaki duvara bakıyordu.
" Caner'le..," deyip durdu,devamını getirmekte zorlanıyor gibiydi, " sevgili misiniz?"
Hemen ona dönerek
" Hayır tabiki." diye yanıtladım.

" Neden o kadar yakındınız peki?" daha çok kendi kendine ya da karşısındaki duvara soruyordu sanki.

" Biz...konuşuyorduk sadece." dediğimde aniden bana döndü,geldiğimden beri ilk defa yüzüme bakmıştı..
" Biz de konuşuyoruz şu an,ama ben senin dibinde durmuyorum,değil mi?"
Ne yani inanmıyor muydu,bana?

" Bana..," yutkunarak gözlerine baktım,
" inanmıyor musunuz?"

O da aynı şekilde bana bakıp
" inanıp,inanmamam..önemli mi senin için? diye sordu.

Alay mı ediyordu benimle? Bir an gelen sinirle
" EVET ÖNEMLİ,çünkü..siz benim için önemlisiniz." diye bağırdığımda, o da sinirle gülüp yaklaştı.

" Bunu söylerken bile 'SİZ' diyorsun bana,'SİZ'! Neyin resmiyeti bu?" ikimizin de gözleri dolmaya başlamıştı,zorluyordu ve ben dayanmakta güçlük çekiyordum artık..
" Böyle olması gerekiyor..." dedim,neredeyse içime kaçmış sesimle.

Sözlerim onu daha da sinirlendirmişti
" Madem 'böyle olması gerekiyor' o halde ne sen bana bir şey açıklamak zorundasın,ne de ben sana inanmak."

Kalbimi kırıyor şu an,fakat sanırım ben de onu kırmıştım...ödeşiyorduk işte..
Birkaç adım yaklaşıp tam gözlerinin içine baktım " Ama..ben anlatmak istiyorum,açıklamak istiyorum.."

" 'Siz' diye hitap ettiğin biri neden bu kadar önemli ki? Söylesene Tuana,ben sende ne ifade ediyorum? Kimim ben senin için? Sadece bir öğretmen mi? " diye sordu,ağlamaklı sesiyle.
Bu sorunlarının cevabını biliyordu aslında..amacı benden duymaktı sadece. Peki ben nasıl bi' cevap verecektim?

Gözlerinde umut vardı,benden istediği o cevabı duyacağına dair bir umut..

Başımı yavaşça aşağı eğdiğimde gözlerimden bir damla yaş aktı. Galiba şu an tüm umutlarını yıkmıştım.