EZGİ'NİN HİKÂYESİ

6. ''Yeni Başlangıçlar''

Emre Aydın - Belki Bir Gün Özlersin

6. Bölüm: ''Yeni Başlangıçlar''

İçe dönüş ama hep bir kaçış, hep bir yerlere varış.

''Biraz daha peynir ister misin?'' diye sordu Emre tabağımın kenarına omleti bıraktığında.

''Hayır,'' dedim sessizce. ''Sağ ol.''

''Aslında pek kahvaltı yapan bir insanım değilim ama bugün iyi bir başlangıç olabilir.'' Gözlerimiz kesiştiğinde karşıma oturdu ve çay bardağını eline aldı. ''Kahvaltı için yani.''

''Sevindim senin adına.''

Emre tavrım karşısında suskunluğunun ardına sakladığında gözlerim kollarına uzandı. Morarmıştı ve yer yer yaralar vardı. Zaten onu görünce bile bir şeyler olduğunu anlamıştım. Emre bunu fark ettiğinde, ''Korkutucu görünüyorum değil mi?'' diye sordu, sesi dümdüzdü. ''Biliyorum ve ne görüyorsan eksiği yok.''

''Sadece...'' Ne diyebilirdim ki? ''Neyse boş ver.''

''Bence de gitmen en doğru karar,'' dedi bu kez gözlerime bakmadan. ''Ben bazı şeyleri yaşamamış gibi davranıyorum çok salağım, siktiri boktan herifin tekiyim.''

''Sen çok dengesizsin,'' diye kızdım ona. ''Ne hissettiğini bilmiyorum, anlamıyorum Emre. Bir git diyorsun bir kal...''

''Ezgi,'' dedi ve yüzümde nefes aldı sanki. Gözleri ise nefesimi kesiyordu. ''Eğer ki ben tertemiz bir insan olsaydım gitmemeni çok isterdim, seninle başka bir şekilde ve hayatta karşılaşmak isterdim ama öyle değilim. Yaptığım, yaşadığım şeyi tahmin bile edemezsin. Ben her gün kendimi öldürüyorum.''

''Bunları ne kadar kolay söylüyorsun,'' dedim acırken. ''Çok sıradan şeylermiş gibi.'' Dudaklarımı ıslatarak toparladım. ''Yanlış anlama seni yargıladığım için değil ama vazgeçmiş bir insansın Emre. Neyden vazgeçtin sen?''

''Ya sen?''

Dudaklarımı büktüm. ''Ben bu hayatta tek başımayım. Kendimden başka gidecek de kalacak da yerim yok.''

''Özür dileyerek bir şey sorabilir miyim?''

''Evet.''

Duraksadı ve kelimelerin üzerine basarak değil dokunarak geçti. ''Evden neden kaçtın? Daha doğrusu nereden kaçtığını bilmiyorum seni takip etmedim sakın korkma ama hiç iyi değildin o akşam ve bu beni...''

''Korkuttu mu yoksa üzdü mü?''

''İkisi de.''

''Boş ver,'' deyip geçiştirdim. ''Herkesin hayatında olabilecek türden sıradan ve sıkıcı durumlar.'' Kendimden koşarcasına ellerimi çenemin altında sakladım ve Emre'ye baktım. ''Sen bahsetsene biraz kendinden. Ailen nerede mesela ya da kaç kardeşsin?''

Afallayarak güldü. ''Vedalaşma anlayışımız bayağı farklıymış anlaşılan. Vedalaşırken tanışmak ha?''

Omuz silktim. ''Merhaba diyerek de veda edebiliriz birilerine, olmaz mı?''

''Üç kardeşiz,'' diyerek söze başladı. ''Bir abim bir de küçük kız kardeşim var. Annem ve babam sağ.''

''Onlarla neden yaşamıyorsun?''

İç geçirdi. ''Bazen kendimi o eve ait hissetmiyorum üstelik...'' Devam etmek istemediğinde sanırım onu zorlamamam gerektiğini hissettim fakat yine de bilmeliydim. ''Tek başıma kalmak daha iyi.''