AĞANIN KÜÇÜK KARISI🥀

41 bölüm.

Hersey bir öfkeyle başladı ve bir öfkeyle biti.
Herkezin cani yanıyordu özelikle arinin ama kendine bir sözü vardi ve sözünü tutacağına dair bir yeminide.
Nitekim yakupoğlu konağı günler sonra güzel bir sahaba uyandı.

Sofralar kuruldu,yemekler yenildi.

Arin'den

O adamdan kurtulmuştum evet ama esrayida bu gün ordan alacaktım abimle birlikte gidip o konaktan onu alacağim.

Üstüme günlük bir elbise giyip aşağı indim.

Bütün aile fertleri sofrada yerini çoktan almıştı kimsede iştah yoktu bunu biliyordum.

Azat abim benle konuşmuyordu Haklıydı ama benide anlamaları gerekiyordu o an düşünemedim yapamadım,ezildim en çokta sevdiği kadar sevilmeyi bekledim.
Olmadı,sevmedi umudum ettim olmadı.

Geçip yerime oturdum onu düşünerek bir yere varamazdim bunu biliyordum.

Gül yengem cemal abimin yanında oturmuştu bana endişeli gözlerle bakıyordu o iyi kalpliydi her zaman her koşulda yanımdaydı.

- "Bu gun esrayi almaya gidicem"
Dedim.Hepsinin bakışları bana döndü abimde onu onaylar şekilde başını salamişti.

"Gerekirse ben gider alırım sen gidemesin"

Gidicektim ordan alamam gereken şeylerde vardi.

" Abi ben gideceğim. Orada eşyalarım var onları alacağım lütfen ısrar etme"

"Tamam git ama bende seninle gelicem tek gidemesin"

Onaylar gibi  başımı saladım.

Abimle birlikte yola çıktık. Arabayı abim kullanıyordu.

Bense düşündüm onu görürsem ne hissederim diye ama içimde onu göreceğim için bir heyecan kırıntısı bile yoktu.

Benim onunla savaşım bitmişti.tek fark iki kaybedenin olmasıydı.

Konagin önünde abim arabayı durdurdu bende hemen kapıyı açıp dışarı çıktım.

Bu konağa son gelişimdi bir daha adım dahi atmicağim bir yerdi bu konak.

Abimde arabadan indiğinde konağın kapısına doğru yürüdük.

Kapıya yaklaştığımizda bağrış sesleri konağı inletiyordu.
O an abimle göz göze geldim oda bir sorun olduğunun farkındaydı.önden ben arkamdan abim içeri girdik.

O an gördüğüm görüntülerle bir şok daha yaşadım.
Bun kadar kısa sürede hamile bıraktığı kadının peşinden gelemezdi.

Cihan onlara delirmiş gibi bakıyordu.
O an cihanın gözleri bana ve abime doğru kaydı. Hızlı hızlı bana doğru gelmeye başladı.

- biliyordun değil mi?

Öfkesi diriydi ve ben artık kimsenin deneme tahtası değildim.

+Neyi?

- tabiki rojinin kuzeninden hamile olduğunu biliyordun o yüzden öyle konuşuyordun?

+ bilip bilmemem neyi değiştirir ki
Bana doğru yaklaştıp elimi tutmak istemişti ki hemen elimi geri çektim.

- belkide söyleseydin aramızdan onu çıkartırdım neden söylemedin ki

Histirik bir gülüş attim

+ sen saniyor musun? ki sana geri döneceğim bizim devrimiz kapandı cihan ağa. sen yoluna ben yoluma ben buraya esrayi almaya geldim. aile sorunlarınız beni ilgilendirmiyor.

Cihan bana bakmaya devam ederken ben esranın yanına doğru ilerleyip elini tuttum .onunla beraber dış kapıya doğru ilerlemiştim ki cihanın sesini  duydum.

- O kapıdan çıkarsan bir daha giremesin  arin.

Arkamı dönmeden cevap verdim.

+ kim cehennemine dönmek ister ki??

Mutlulukla girdiğim bu kapıdan hüzünle çıkıyordum çünkü bana bu layık görülmüştü sevilmemek, hor görülmek bunlar bana dayatılan şeylerdi.

Belkide bu hayatımın bitmesi bana yeni bir hayat sunacaktı bilemezdim bilinmeze doğru ilk adımımı atmıştım.

Konağa vardığımızda Esrayı odasına yerleştirdim.

Aşağı indiğimde umalı bir çalışma vardı gülün yanına gittiğimde mutfakta yemeklerle uğraşıyordu.

- yenge ne yapıyorsun?

Yengem gülümseyerek bana bakmıştı

+ akşam ameden gelecek bir misafirimiz  var onun için hazırlık yapıyoruz

- Anladim ne misafiri ki bu

+bilmiyorum ki abinler söylemedi

Anladim der gibi başımı saladım.
Bende hemen yengeme yardıma koyuldum.

Bir süre sonra "

Yengemle mutfakta işimiz bittiğinde yukarı çıkıp üstümüzü değiştirdik.

Aşağı indiğimde abimler kapıdan giriyordu arkalarından uzun boylu bir adam girmişti.

Bu oydu ama nasıl evimi bulmuştu asıl soru burda ne işi vardı...