I Hate To Admit [Chanmin]

bir

☾

Chan konser alanında ve sonrasında magazine düşen haberi umursamadığını söyledi ve daha sonra düşüneceğini söyleyerek konuyu kapattı. Evde akşam yemeklerini yerken umursamadığını söylemesine rağmen Changbin Chan'ın tabağını normalden daha fazla doldurdu belki ona iyi gelir düşüncesiyle. Her zaman evlerinde olan ve artık misafir sayılmayan Hyunjin çizmek için aldığı çiçekleri 'Zaten sana almıştım hyung' diyerek zorla Chan'a verdi ve Jisung alfaya uyuma bahanesiyle odasına çekilmeden önce iyi geceler öpücüğü verdi.

Arkadaşlarından, ailesi olarak gördüğü kişilerden aldığı bu minik hediyeler ve jestler aslında onu biraz da olsun rahatlatsada içinde huzursuzca hareket eden kurdu rahatlatmamıştı. Elinin üstündeki, aralarındaki uzun yıllardır süren mesafe yüzünden soluklaşmış, ruh eşi izi sızlıyor, sürekli göğsündeki baskıyı unutmak için derin nefesler alıyordu.

Jisung'a söylediği gibi uyumaya gidemedi. Zaten normal zamanda bile uyumak onun için kolay değilken şimdi düşünecek çok şeyi vardı. Önce her şeyi birkaç saatliğine unutmak için birkaç gündür üstünde çalıştığı şarkılarına gömdü kendini. Fakat kafası o kadar doluydu ki bir türlü kendini tatmin edecek bir işi ortaya koyamayacağını fark edince vazgeçti.

Bir süre bütün bu sıkıntıyı nasıl geçirebileceğini düşünerek duvarı izledi. Kaçarak ve görmezden gelerek hiçbirinin yok olmayacağına emindi. İnsanlar çoktan bunu konuşmaya başlamış, belli bir kesim onlara nefret kusmaya hazırlanmış olmalıydı. Öylece üstünü kapatamayacakları bir doğruya nasıl cevap vereceklerdi.

Chan bütün bunları düşünürken bu kararı kendi başına alamayacağını fark etti. Haberlerde adı geçen tek kişi değildi ve Seungmin'in de bu konuda fikirleri önemli olmalıydı. Bu yüzden çok fazla düşünmeden, düşünürse vazgeçerdi, Seungmin'e iletişim kurabilecekleri her yerden yazdı. Fakat lisede mesajlarına anında dönen omeganın onu görmezden geleceğini biliyordu.

Bu yüzden biraz araştırmayla beraber Seungmin'in menajeri ve asistanı olarak çalışan Jeongin isimli birinin iletişim bilgilerini buldu. Sonunda buluşma isteğini Yang Jeongin'e de ulaştırdığında dönüş yapmalarını beklemekten başka yapacak bir şey kalmamıştı. Bütün bu mesajlardan sonra ise düşünebildiği tek şey yedi sene öncesiydi.

Beraber geçirdikleri tüm o değerli zamanları ve aralarındaki mesafe yüzünden değil fazla sevgi yüzünden varlığını hatırladığı ruh eşi çiçeklerinin hissini düşündü. İlk temas ettiklerinde ve ruh eşi olduklarını öğrendiklerindeki duyguları hatırladı ve bunca sene sonra içinde zar zor bastırdığı bütün pişmanlığın gün yüzüne çıktığını fark etti.

Gece saatler bu düşüncelerle ilerlerken sabahın ilk ışıklarında Chan dayanamadan kendini yataktan kaldırıp yıllardır elini sürmediği albüme uzandı. Eskimiş ve rengi solmuş fotoğraf albümünün kapağında yer yer soyulmuş eski etiketlere baktı. Daha sonra lise boyunca Hyunjin'in her zaman 'anı olacak bunlar' diyerek çektiği fotoğrafların arasında kendini kaybetti.

Üstlerinde okul formaları ve düzgün bağlanmamış kravatlarıyla basket sahasında beraber çekildikleri fotoğraflara baktı. Her basket attığında Seungmin'in onu çok büyük bir başarıymışçasına tebrik edişini ve 'Balım' diyerek öpmesini hatırladı. İlerleyen sayfalarda okulun müzik kulüp odasında Jisung, Changbin, Seungmin ve kendisinin olduğu bir fotoğrafa denk geldi. Herkesin işleriyle oldukça meşgul göründüğü fotoğrafta Seungmin bir köşede üstünde Chan'ın ceketiyle uyukluyordu.

Yüzünü güldürecek ve kalbini özlemle ağrıtacak anılarla öylece bütün albümü gezdi. Şimdi bütün magazinin dilinde dolanan lisedeki sevgi dolu hallerini yad etti. Sonunda albümü kapatmak üzereyken son sayfaya sıkıştırılmış birkaç parça kağıt gördü. Ne olduğunu ve neden burada olduğunu hatırlamadığı kağıtları merakla inceledi.