Nefret

1. Bölüm

"Gökyüzündeki yıldızları görüyor musun Mehpare?"

"Evet."

"Ne kadar dağınık duruyorlar değil mi?"

"Ne anlatmaya çalışıyorsun?"

"Karmakarışığım Mehpare. Ne hissettiğimi, nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum."

"Kolay değil tabii. Babanı kaybettin."

"Anlamıyorsun, bu öyle bir şey değil. O kadar basit değil. Gökyüzünü görüyor musun? Onlar gibiyim bu gece. Bir zamanlar parladığımı hissederdim ama şimdi sadece bazı zamanlarda yanıp sönen cılız bir ışıltım var. Onu da uzun zamandır göremiyorum."

"Acı sende bağımlılık yapıyor herhalde."

"Hayır mehpare hayır. İnan bana acı çekmiyorum. Ben babamı kaybedeli uzun zaman olmuştu zaten. Almanya'ya çalışmaya diye gittiğinde onu kaybetmiştim ama o sıralar böylesine bir şey hissetmemiştim."

"Ne hissediyorsun ki?"

"Boşluk. Sanki yüreğimden bir parçayı koparmışlar gibi. Yanlış anlama dram yapmıyorum burada. Sadece nedenini sorguluyorum. Onu kafamda yıllar önce sildim zannediyordum fakat öyle değilmiş. Yokluğu acı vermiyor fakat sevindirmiyor da. Dedim ya, yıldızlara benziyorum bu gece. Fakat nedense ay'ımı kaybetmiş gibiyim. O olmadan hep bir şeyler eksik olacak biliyorum."

"İnan bana ne dediğini anlamıyorum."

"Yaşasaydı, Mehpare. Benden uzakta olsaydı, yine sesini duymasaydım ama orada olduğunu bilseydim. Yaşadığını, nefes aldığını bilmek hayata bir şekilde devam etmemi sağlıyormuş aslında. Bak bugün işe gittim mesela ama yaptığım işten zevk almadım. Oysa bu iş için nasıl çıldırdığımı sen biliyorsun."

"Bence senin iyi bir tatile ihtiyacın var."

"Hayır hayır. Tatile değil, farklı bir şeye ihtiyacım var."

"Neye?"

"..."

☘

Kısa bir hikaye olacaktır.

Az önce, bir zamanlar içime çöken hüznü yansıttığım hikaye tarzı notları görünce bunu wattpad de yayınlayayım dedim.

Neyse,

İyi okumalar...