Moonlight Sonata... Muhteşem bir eser.İnsan içindeki tüm hüznün şarkıyla beraber akıp gittiğini hissediyor. Tüm o kitap yığınımın arasından tırmanarak telefonumu alıp açma gereksinimi duyuyorum ay ışığı pencerenin kirli gölgesiyle beraber yatağıma vurdukça. Dolunay da gökte tek başına tıpkı benim gibi sadece çok ender kavuşabildiği Güneş'ini arıyor belki de... En azından onun aradığı birisi var ben ne yapıyorum burada, neden tek başımayım?
Sabah günün ilk ışıklarıyla uykumun geldiğini hissediyor gibi oluyorum ancak biliyorum ki bu sadece bir illüzyon. En azından son birkaç aydaki deneyimlerimden bunu söyleyebilirim.
Okul, arkadaşlıklar, aile gibi kavramlar sanki başka bir galaksiden gibi geliyor bana o kadar uzak ve yabancılar.Belki de bu yüzden buradayım yani kim bu "Tanrı'nın unuttuğu yerde" yaşamak ister ki...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Amorphophallus Titanium
Mystery / Thrillerİçeriden dilini uzatan bir şeytan belki de bir melek peki dışarıdan görünen mi sadece önemli? Ya içinde hissettikleri...
