Cierpnia Młodego Felchnera

PROLOG (usunalem stary)

Wrocław, konkretniej Kozanów. To tu dorastał oraz kształtował swój charakter przez lata Felchner. Siedzimy w mieszkaniu wyglądającym na dawno zapomnianą, post-PRL'owską dziurę.

Trochę zimno, nie? - zapytał Alan, zapalił światło. Potem usiadł obok mnie.

Oczywiście w jednej ręce miał energetyka, a w drugiej odpalonego papierosa.

-Powiedz mi, o czym chciałbyś napisać? - spytałam szczerze.

- Wyjdzie w praniu, ale chyba o mnie, głównie o mnie.

- A właściwie po co?

- Wiesz, zawsze miałem dryg do pisania. Zawsze też spotykałem ludzi, którzy pozwalali mi przeżywać bardzo, bardzo ciekawe rzeczy. Chce napisać...dla nich. To znaczy nie tylko dla nich.

- Aż tak bardzo zależy ci na ludziach? Na ich opinii?

- Zawsze mi zależało na opinii innych, lubię przeglądać się w tym krzywym zwierciadle. Nikt jak inni nie powie mi jaki jestem.

- To...trochę moje marzenie, zawsze chciałem o czymś napisać, zostawić coś po sobie... - mówił dalej.

Przerwałam.

-Twoje marzenie?

- Tak. Widzisz, całe życie gdzieś biegnę. Nie wiem dokąd, wiem natomiast po co. Właśnie po to, aby móc robić takie rzeczy. Czerpać radość na tym smutnym jak pizda świecie. Właśnie po to, by móc spełniać małe marzenia, te większe z czasem też. Wylać z siebie żółć, może sprawić że więcej ludzi mnie znienawidzi, ale może też znajdzie się ktoś, kto przeczyta całą opowieść i powie - "Dobrze ci poszło, nie wiedziałem o tym". Być może ktoś mi wybaczy, a być może ktoś wyśmieje. Napiszmy to po prostu, proszę cię.

No to napisaliśmy.

Alan bardzo chciał poświęcić dwa pierwsze rozdziały na przemyślenia swoich przyjaciół, bliskich. Aby mogli napisać tam cokolwiek, co z nim związane. W pierwszym rozdziale chciał, aby każdy kto chciał, mógł zostawić anonimowo żal do niego. Napisać coś krępującego, ciężkiego do zniesienia. Chciał aby wylać z siebie wszystko, co można Felchnerowi zarzucić. Drugi rozdział natomiast ma na celu napisanie tych milszych rzeczy.