Story Of The Forgotten... - Oc's

Bölüm 2 - Gözler

Ay benim gece senin, bakar bakar gülümserim...

-Bella'nın Anlatımıyla-

Uyandığım an Amaya ile bakıştık. Birden gözleri doldu ve ağlamaya başladı. Tek bir kelime edemiyordu, korkuyordu. Birden Aurora belirdi. Aurora, Amaya'nın şu anki annesi, eski üvey teyzesi.

"CANIM İYİ MİSİN?!" panikledi ve sarıldı kızına.

"İyiyim, özür dilerim Bella." dedi Amaya.

"Sorun değil." gülümsedim.

Bu olayın üzerinden günler geçti. Okulda koridorda yürüyordum. Kütüphaneye yol alıyordum. Okulun aksine ben oldukça şık gözüküyordum. Tam bir kraliçe gibiydim, asaletimle...

Kütüphaneye vardığımda beni gören bir çocuk hızla çıktı. Merak ettim, kimdi acaba? Peşinden ilerlemeye karar verdim. Onu her takip ettikçe daha çok siniri bozuluyordu.
En sonunda Dylan beni köşeye sıkıştırdı.

"KİMDİ O ÇOCUK?!" çok fena bağırmıştı.

"Tanımıyorum, bende bilmek istiyorum." dedim.

"Eğer seni bir daha başka birinin yanında görürsem fena olur seni aptal karı..." boynuma neşter doğrulttu.

"Peki." korkmuştum...

Dylan beni de alıp gitti, gün içinde kimseyle konuşamadım. Kimseye bir şey diyemedim, Dylan öyle kısıtlayıcı biriydi ki evde Felix'e yazmam bile yasaktı! O gözleri düşünüp durdum... O kimdi sahiden? Ertesi gün öğrenecektim.

Ertesi gün, okula Eren ile gittik. Onu sınıfına bırakıp kendi sınıfıma geçtim. Dylan annesi ile çalışıyordu çok şükür.

O çocuğun yanına geçtim. Vampirdi sanırım. Acaba Felix'in bahsettiği düşmanı Robin miydi? Eğer öyleyse Felix duy beni- ARTIK DÜŞMANINA TAKINTILIYIM WUAAA!!!

"Neden sürekli beni takip edip duruyorsun?Psikopat falan mısın, Felix'in arkadaşı?" dedi, fazla paronayaktı.

"Hayır, sana tutulmuşum sadece. Gözlerin çok güzel." dedim ve sırıttım.

Sanırım beni sevmedi, hemen gitti. Ben de oracıkta gözlerine takılı kaldım. Adı Robin olmalıydı evet. Gözlerine kurban olduğum Robin... Seninle hayal kurmakla kalacak olsam da... Neyse.