နာက်င္သည္ တစ္ကိုယ္လုံးကလႈပ္မရေအာင္နာက်င္သည္။ အားအင္သည္လည္းခ်ိနဲ႔ေနသည္။ မရွိရွိတဲ့အားကိုအကုန္သုံးၿပီးမ်က္လုံးမ်ားကိုမရမကဖြင့္သည္။ လူတစ္ေယာက္၏က်ယ္ေလာင္စြာေအာ္ဟစ္သံကိုၾကားသည္။ ထို႔ေနာက္ အခန္းသည္တိတ္ဆိတ္သြားသလို အခ်ိန္အနည္းငယ္အၾကာတြင္
ေျခသံမ်ားစြာက အနားကိုအေလာတႀကီးေရာက္လာသည္။
"လူနာ လူနာ ေခၚတာကိုၾကားရလား အခုဘယ္ေရာက္ေနတာလဲဆိုတာကိုေရာ သိလား"
ပခုံးကိုအသာထိကာစကားလာေျပာသည့္သူကိုၾကည့္ရာ ဂ်ဴတီကုတ္အျဖဴႏွင့္ဆိုေတာ့ ဆရာဝန္ျဖစ္မည္။ ဟုတ္သည္ သူသည္ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္ခဲ့တာ ႐ုတ္တရက္ႀကီးမ်က္စိေရွ႕ကိုအရွိန္ျပင္းစြာေရာက္လာသည့္ကားေၾကာင့္
ေရွာင္ခ်ိန္မရလိုက္ပဲတည့္တည့္ႀကီးကိုတိုက္မိလိုက္တာ။ ေဘးမွာပါလာတဲ့
သူမရဲ႕ခ်စ္သူကေတာ့ သတိမရေတာ့ေပမယ့္ သူကေတာ့ သတိဝင္တစ္ခ်က္
မဝင္တစ္ခ်က္မို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ကကားကိုတစ္ခ်က္ၾကည့္မိလိုက္ေသးသည္။ ထိုကားထဲက ထိုအမ်ိဳးသမီးကေရာ အသက္ရွင္ေနေသးသလား။
"အခုဘယ္ကိုေရာက္ေနတာလဲ"
အားအင္မဲ့လွသည့္ေလသံေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကိုအနားကထိုသူၾကားႏိုင္ရဲ႕လား။
"အခုေရာက္ေနတာေဆး႐ုံကိုပါ ယာဥ္တိုက္မႈနဲ႔ဒီကိုေရာက္လာတာ "
"လူနာ အမည္တစ္ခ်က္ေလာက္ေျပာေပးႏိုင္မလား"
" … "
အခုလည္းသတိရတစ္ခ်က္မရတစ္ခ်က္မို႔ ေျဖလိုက္သည့္အေျဖကိုကိုယ္တိုင္ပင္ နားထဲၾကားတစ္ခ်က္ မၾကားတစ္ခ်က္။
"အသက္"
"၁၈"
ဒါေတြကိုဘာေၾကာင့္ေမးေနရသလဲ ဒါကလုပ္ထုံးလုပ္နည္းလားမသိနားမလည္ေပမယ့္ သူမ တကယ္ကိုျပန္လည္အိပ္ေပ်ာ္ခ်င္ေနသည္အထိ ခ်ိနဲ႔ေနၿပီျဖစ္သည္။
"ဒီေန႔ဘယ္ႏွရက္ေန႔လဲေျပာႏိုင္သလား"
"၂၅ရက္ေန႔ ၆လပိုင္း ၂၀၂၀"
အေျဖအဆုံးတြင္ဆရာဝန္မ်ားကတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး တီးတိုးေျပာဆိုေနၾကသည္။ အဲ့ဒီေနာက္ဘာျဖစ္သလဲမသိေတာ့ပဲ သူမတစ္ဖန္ျပန္လည္ေမ့ေျမာခဲ့ေလသည္။
DU LIEST GERADE
rebirth in 1995
Kurzgeschichten"ဒေါ်မူယာ့အသက်က" "သုံးဆယ့်ရှစ်" "ကျွန်မအသက်က ဒေါ်မူယာပါ"
