"ဘယ္လိုလဲ အေမာင္ အဆင္ေျပေနရဲ႕လား"
သတို႔သမီးေလး မႏွင္းဆီအား ေမာင္ေငးၾကည့္ေနမိသည္မွာအတန္ၾကာ။
အၿမဲျမင္ေတြ႕ဖူးေနက်ဆိုေပမယ့္ မႏွင္းဆီသည္ သူ႔ပအိုဝ့္ဝတ္စုံေလးႏွင့္
အေတာ့္ကိုမွလိုက္ဖက္လွသည္။
"အြန္း အရမ္းကိုလွတာပဲ"
ေမာင္သည္ ႏွင္း၏လက္ကေလးႏွစ္ဖက္ကိုအသာအယာဆြဲယူၿပီးဆုပ္ကိုင္ကာ ၿပဳံးသည္။
"မႏွင္းဆီ အၿမဲတမ္းေပ်ာ္႐ႊင္ရမွာက်ိန္းေသပါတယ္ ကြၽန္မကအဲ့လိုျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးေပးမွာမို႔"
ႏွင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္အနားသို႔ ႏွင္း၏သတို႔သားအစ္ကိုသုတေရာက္လာသည္။ အစ္ကိုသုတသည္ ပထမဆုံးဝတ္ဆင္ဖူးသည့္ ပအိုဝ့္ဝတ္စုံေလးႏွင့္ခန႔္ညားစြာ လိုက္ဖက္စြာရွိေနသည္။
"ဥယ်ာဥ္မႉးေလး ပန္းကေလးကို ကြၽန္ေတာ္မ်ိဳးရဲ႕လက္ထဲထည့္ေပးဖို႔ဆုံးျဖတ္ၿပီးပါၿပီလား"
ထိုအေမးကို ေမာင္သည္ ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ မႏွင္းဆီ၏လက္ကေလးကို အစ္ကိုသုတ၏လက္ထဲထည့္ေပးလိုက္ကာအေျဖေပးသည္။
"ကြၽန္မအကူအညီေတာင္းပါတယ္ အစ္ကိုသုတ မႏွင္းဆီကိုတန္ဖိုးထားေပးပါလို႔ေတာင္းဆိုပါတယ္"
အစ္ကိုသုတသည္ မႏွင္းဆီ၏လက္ကေလးကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး မႏွင္းဆီအားၾကည့္ကာသေဘာက်စြာပင္ၿပဳံးသည္။
"စိတ္ခ်လက္ခ်သာအပ္လိုက္ပါ အစ္ကိုက ႏွင္းဆီကိုအသက္ထက္မကခ်စ္ျမတ္ႏိုးတာကိုအခ်ိန္ေနရာမေ႐ြးပဲ က်ိန္ဆိုရဲတာမို႔"
အနားကမနီးမေဝးမွာထိုင္ေနသည့္ ေဒၚမူယာကိုတစ္ခ်က္ကေလးၾကည့္ၿပီး
မႏွင္းဆီသည္ ေမာင့္လက္ကေလးအားဆုပ္ကိုင္လာသည္။
"အေမာင္ ဂ႐ုစိုက္ေနာ္ ၿပီးေတာ့ လိုအပ္တိုင္းငါရွိေနေပးမယ္ တစ္ေယာက္တည္းခံစားမေနနဲ႔"
ေမာင္သည္ ၿပဳံး႐ုံသာၿပဳံးျပမိခဲ့သည္။ မႏွင္းဆီသည္ ေမာင္ေပ်ာက္သြားၿပီးေနာက္မွာ ေဒၚမူယာအားသိပ္ၿပီးသေဘာမေတြ႕ခဲ့ေတာ့ေခ်။ ေမာင့္အားအႏိုင္ယူေနၿပီး ေမာင္သည္လည္း ေဒၚမူယာ့အလိုက်သာရွိေနသည့္အခါ ေဘးက ျမင္ေတြ႕ေနရသည့္ မႏွင္းဆီက ေဒၚသတႀကီးျဖင့္ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္သည္။ သို႔ေပမယ့္ မႏွင္းဆီမသိခဲ့တာက ေဒၚမူယာက အရင္လို ေမာင့္အား အႏိုင္ယူျခင္းမရွိေတာ့တာကိုပင္။ ေဒၚမူယာသည္ အရင္ကလိုမဟုတ္ေတာ့ပဲ ေမာင့္အေပၚ ျငင္သာလာသည္။ ေမာင့္အား ဆုံးရႉံးရမွာေၾကာက္သည့္စိတ္ကို ေဒၚမူယာတစ္ေယာက္ မဖုံးကြယ္ေတာ့သလို ဖုံးကြယ္၍လည္းမရႏိုင္ေတာ့ေပ။
