Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
peter losing wendy
‧₊˚✧ ₊˚੭｡.*✩彡‧₊˚✧
Roma'ya geldiğimizde Nicolo'nun annesi ve babası bizi karşılamışlardı. Annesi Francesca çok tatlı ve eğlenceli bir kadındı. Nicolo ile gerekmedikçe konuşmuyorduk ve bu sırada benimle vakit geçiren de Francesca'idi.
Halimden memnun sayılırdım ama Nicolo olan bu saçma durum keyfimi kaçırmıştı. Nedenini bilmediğim bir şekilde soğuk cevaplarının ardında bana sesini yükseltmişti ve sonrasında özür bile dilememişti. Ona küs kalmak istemiyordum ama sonrasında bana olan tutarsız ve soğuk davranışları bu durumu zorlaştırıyordu.
Bugün zaten birbirimiz görmeyecektik bile. O, oğlu Tommy ve oğlunun annesi dışarıda vakit geçiriyorlardı. Öğlen vakti hava çok güzeldi ve dışarı çıkmayı ben de istiyordum. Sadece bunu tek başıma yapmak istemiyordum.
Francesca elinde kahve fincanlarıyla beraber yanıma geldiğinde gülümsedim. Bana uzattığı fincanı aldım, "Teşekkürler," diye mırıldandım.
Arka bahçenin verandasında kahvelerimizi içerek sohbete başlamıştık.
"Nicolo seni bana anlattığında şaşırmıştım," dedi. "Bu kadar çabuk birisine bağlanmasını garipsedim ama oğlumun bu konudaki ciddiyetini görünce bana bir şey söylemek düşmediğini anladım."
"Her şey biraz hızlı oldu."
Francesca "Fakat sana sormak istediğim bir şey var," dediğinde istemsizce yüzüm kaskatı kesilmişti.
"Tabi," dedim.
"Buraya geldiğinizde aranız soğuk gibi hissettim. Bir sorun mu var?"
Ona bu konuyu açmalı mıydım bilmiyordum. Aramızdaki bu soğukluğun sebebini annesine anlatmam hakkında Nicolo ne derdi? Ama içimi rahatlatmak ve birisiyle konuşmak istiyordum.
"Aslında büyük bir şey değildi," dedim. "İnanın sebebini ben bile bilmiyorum."
Francesca bir süre sessiz kaldı. Bu sırada ne cevap vereceğini kestiremediğim için gergince beklemeye başladım.
"İlişkinizin en güzel zamanlarını saçma sebeplerden dolayı harcamayın. Birbirinize konuşmadıktan sonra sorunlarınızı çözemeyeceğinizi de unutmayın."
Francesca dediklerinde haklıydı ama konuşma kısmında adım atmak bazen zorluyordu beni. Benden onunla konuşmam için söz vermemi istemişti.
Nicolo'nun eve gelmesini beklerken tek yaptığım düşünmekti. Onunla ne konuşacağımı ve ne yapacağımı düşünüyordum. Francesca ile akşam yemeği hazırlarken zihnimin doluluğu yüzünden elimi kestirmiştim.
