Sözlerim üzerine Aylin gülmüştü, "Milletin derdi biz mi olduk?"
"İnan bilmiyorum. Ufak bir tahmindi."
Aylin ile Instagram'da paylaştığım fotoğrafta sevdiğimiz adamların formalarını giymemiz elbette bir dedikoduya sebep olacaktı. Bizim camianın bilinen isimlerinden bahsetmiştim ben de.
Tabi bu konuşmaların sebebi de çakır keyif olmamızdı. Galatasaray'ın Kayserispor'u 6-0 gibi bir skor ile malup etmesi hepimizi zafer sarhoşu etmişti.
Maçın bitiş düdüğü ile sahadaki oyuncular kulübeye dönerken herkes kutlamaya başlamıştı. Nicolo'nun oturduğumuz tribüne yaklaştığını gördüğümde ayağa kalkıp korkuluklardan aşağı elimi uzatıp onun elini tuttum. Dudaklarını elime bastırdıktan sonra gülerek bana baktı, "Güzel oynadım mı?"
"Çok iyiydin. Tebrik ederim."
Kaan'da tribüne yaklaşıp önce Nicolo'yu tebrik etti sonra Aylin'e baktı, "Kutlama yemeğine gidelim mi?"
"Bilmem, gitsek mi?" Aylin bana bakarak sorduğunda omuz silktim, "Olur."
"Tamam o zaman, bir yere ayrılmayın Kerem ve siz."
Kaan yanımızdan ayrılıp takımın yanına dönmüştü, Nicolo ise dediklerimizden bir şey anlamadığı için sessizlik içinde bekliyordu. Kısaca olayları açıkladıktan sonra o da takımın yanına dönmüştü.
Aylin ile tekrar yerimize oturduktan sonra telefonumu açıp gelen mesajlara bakmaya başladım. Suden'den de gelen bir mesaj olduğunu gördüğümde hemen ona müsait olup olmadığını sordum. Minik eğlencemize onu da çağıracaktım. Kerem Bey mutlu olurdu.
Bizimkilerin soyunma odasından çıkmasını beklerken can sıkıntısından turlamaya başlamıştık. Sahanın kenarındaki topu Aylin'e pas attığımda bana geri pas atmıştı.
"Bunları beklemekten yoruldum," dedim. "Kerem'i beklerdim şimdi bir de Nicolo çıktı."
"Ben alıştım," dedi Aylin. "Ama Karan doğduğundan beri çok gidemedim Kaan'nın maçlarına."
"Karan'ı da özledim şimdi. Antalya'da her gün birlikteyken alışmıştım ona."
"Gel arada bize, oyun ablası ol biraz."
"Ben öyle sorumluluk alamam, daha kendime bakamıyorum."
Aylin dediklerime gülmüştü, "Görürüm seni omuzdan önce iki tane çocuğun olunca."
