Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
save me
‧₊˚✧ ₊˚੭｡.*✩彡‧₊˚✧
Bugün onuncu defa "Yemek istemiyorum," diye mırıldanıp yatağıma gömülmüştüm.
Benim ailem ve Nicolo'nun ailesi beni sürekli gözetliyor ve bir şey istemem için yalvaran gözlerle bakıyorlardı. Evimiz cenaze evi gibiydi. Belki de öyle sayılırdı, bilmiyordum.
Hastaneden taburcu olduğum günden beri evimiz çok kalabalıktı. Ben odamda yalnız yatmayı tercih etsem bile annem biraz olsun insanlarla etkileşime girmem için beni zorla salonda yatırıyordu.
Bugün maç vardı. Şampiyonluk maçı sayılırdı ve benim yüzümden Nicolo kafasında tonla dert ile birlikte kutlayacaktı şampiyonluğu. Kendime üzülmüyordum artık, üzüldüğüm tek şey Nicolo ve bebeğimizdi. Bebek mi? Bebek bile sayılmazdı. Ceviz tanesi kadar küçük bir varlıktı. Bizim hayatımızın merkezine koyduğumuz küçük bir varlık. Geleceğimizin başrolünde olan küçük bir varlık. Ben mi fazla abartmıştım yoksa? Fakat onunla buluşmamıza az kalmıştı. Sadece 6 ay daha beklememiz gerekecekti. Neden bizi erkenden bırakıp gitti?
Yine başlamıştım. Bir anda boşluğa bakarken ağlamaya başlıyordum. Kendimi toparlamaya çalıştıkça daha da kötü oluyordum. Beni hiçbir teselli toplayamıyordu. Sadece uyumak için Nicolo'nun kollarına girdiğimde rahatlıyordum.
Yattığım yerden kalktığımda tüm gözler yine bana dönmüştü. Bu salonda ve insanların arasında boğuluyordum artık. Odama gidip yatağıma girip gözlerimi kapatmıştım. Zaten ağrılı olan vücudumu hissetmek istemiyordum. Bunu geçirmenin en iyi yolu da uykuydu. Çok fazla uyuyordum. Acılarım sadece uyurken geçiyordu.
Uyandığımda ise yine annem başımda bitmiş ve onun yardımıyla salona gelmiştim. Herkesle birlikte maçı izlemek istiyordum. Kafamı dağıtmak için iyi bir seçenekti. Babamın yanına kıvrıldığımda bana "Son maça beni davet ettiler," demişti.
"Ne güzel," dedim tebessüm ederek. "Ben de seninle gelebilir miyim?"
"Gelebilirsin güzel kızım benim."
Çocukluğuma dönmüştüm kısa süreliğine. Babamın beni götürdüğü maçlar aklıma gelmişti. Güzel zamanlardı. Ergenliğimde kayda değer şeyler yaşamıştım.
"Nicolo birkaç teklif aldı İtalya'dan."
Bozuk İtalyancamla Nicolo'nun babasının söylediği şeyi anladığımda gözlerim açılmıştı.
"Kabul etmeyi düşünüyor mu?" diye sordum hemen.
"Galatasaray'da ve İstanbul'da şu an mutlu o yüzden hayır."
"Bir teknik adam olarak ona önerim bir sene daha Galatasaray'da oynaması," diye de eklemişti babam. "Potansiyelini iyice ortaya çıkarmasını sağlayacak takım Galatasaray."
