"Tüm gerçekleri bir anda söyleseydim ne değişirdi ki?" demiştin.
Ne değişirdi ki?
Tüm gerçekleri, pençeleri kıvrık bir hayvanınki gibi derime geçirseydin ve kanım sahile vursaydı dalgaların ardından, bu hikayeyi hiç yazmazdım.
Sen bunları hiç okumaz...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hümeyra'dan
"Anne! Şu oğlunu al yanımdan."
Burak'ın elinde salladığı tesbihi aldım. Nefesini seslice vererek kendini sandalyeye bıraktı.
"Ya ne oturuyorsun, gitsene."
"Sen gidince bu odayı mescid yapacakmış annem."
Elimdeki telefonu yorganın üzerine bıraktım. Burak söylediği çok sıradan bir şeymiş gibi suratıma öylece bakıyordu. Gözlerim doldu.
"Bunu annem mi söyledi?"
Tesbihlerin arasından bir tanesini daha aldı. Buna sinirlenemeyecek kadar üzgündüm. Elinde sallamaya başladığında tepki vermedim.
"Sizden biri giderse mescid yaparım odasını diyordu."
Yataktan hızla kalktım. Kapıya varmışken geri döndüm. Beni sinir etmesini yanına bırakmayacaktım. Yorganı alıp başına geçirdim.
"Hümeyra!"
"Abla!" dedim onu düzelterek.
Mutfağa gidip kahvaltı hazırlayan annemin arkasına dikildim. İşine öyle dalmıştı ki beni fark etmedi.
"Anne," dediğimde elindeki bıçağı bırakıp bana döndü.
"Kızım ne oldu, niye ağlıyorsun?"
"Benim odamı mescid yapacakmışsın."
"Burak mı söyledi?"
"Evet,"
"Burak! Niye lafın doğrusunu anlatmıyor bu çocuk? Erkeklerden biri giderse diye söyledim ben onu Hümeyra'm."
Kollarını bana sardığında ağladığımı ancak anlayabilmiştim. Hatta kolları daha fazla ağlamam için bir teşvikti. "Oy benim kara kuzum, akıtma yeşillerini. O Burak'a diyeceğimi biliyorum ben."
"Herkes benim gitmemi istiyor sanki."
"Nereden çıkardın onu Hümeyra?"
"Babam da annenin arabasını sana veririz, evlenince okula daha rahat gider gelirsin onunla." diyor.
"Kızım bundan onu mu anladın sen?"
"Ama... Ben... Kararım olumlu deyince... Hepiniz sevindiniz."
Annem ellerinin kirli olduğunu düşündüğünden sırtıma koymuyordu fakat bu söylediğimden sonra koydu. Parmaklarını sırtımda gezdirdi.
"Kızım biz sen güzel bir yola adım atıyorsun diye sevindik. Baban çocuğu daha siz görüşmeden araştırdı. O yüzden kabullendi hemen. Gitmeni istediğimizden değil kuzum benim."
"Burak'a yumurtalı ekmek verme." Geri çekilip yüzümü tişörtüme sildim.
"Af Allah'ım af..." Kahvaltı hazırlamaya geri döndü annem bunu söyledikten sonra.
