baby girl and big boy, seungbin ✓

2

three april 2020

kim seungmin's pov.

gerginlikten titreyen ellerimi gizlemek için tişörtümü sıkıyordum. saat gece yarısını geçmişti ve ben tenha bir sokaktaydım. yarım saattir peşimden gelen adamdan kaçıyor, birine rastlamak için dualar ediyordum.

koşmak, kaçmak istiyordum ama peşimden geleceğini biliyordum. bir insan bile yoktu şu lanet sokakta. dizlerim de titremeye başlamıştı artık, ayakta zor duruyordum. ileride gördüğüm silüetle gözlerimin parladığına emindim.

ama çok kısa sürmüştü bu sevincim. gördüğüm kişi deri ceketi ve tamamiyle siyah giyinimiyle serseriden bir farkı yoktu gözümde. ayrıca fazlasıyla belirgin olan kasları dikkat çekiyordu. arkamdaki adamdan nasıl korkuyorsam, karşımdaki adamdan da öyle korkuyordum.

sırtını ağaca yaslamış, sigara içiyordu. yanına gidip biri beni takip ediyor demek istedim ama korkuyordum. onun da bir sapık olduğu düşüncesi geriyordu beni. ama başka kimse yoktu, tek çaremdi galiba bu adam. korkuyla ilerledim yanına.

"şey, kusura bakmayın." sesim içime kaçmış gibiydi. sigarasını yere atıp ayağıyla ezdi ve ilgiyle kafasını kaldırdı. "biri beni takip ediyor. yardımcı olabilir misiniz?" korkudan ağlayacak raddeye gelmiştim. karşımdaki adam bana yardım eder miydi? onu geçtim, bu adam iyi biri miydi?

yanıma gelip elimi tuttuğunda ne yapacağımı şaşırmıştım. beni bir yere mi götürecekti? elimi neden tutmuştu? sapık olabilir miydi?

korkudan beynimi saçma sapan sorular dolduruyordu. beni takip eden adam yaklaştıkça bizi tam görmeye başlamış olmalı ki duraksamıştı. bana korkutucu bakışlar attığında elim refleks olarak yanımdaki adamın koluna gitmişti ve sıkmaya başlamıştım. ellerimize baktıktan sonra arkasını dönüp bir adım atmıştı ki yanımdaki adam seslendi. "pişt!"

dönüp baktı. "seni bir daha sevgilimin etrafında görürsem kötü olur. anladın mı?" dedi. sesi o kadar sertti ki ben bile korkmuştum. "anladın mı dedim?" fazlasıyla yüksek çıkan sesi gericiydi. adam bir şey demeden arkasını döndü ve yürümeye devam etti.

"ben çok teşekkür ederim gerçekten." dedim. hala korkuyordum aslında. "seni eve bırakayım. yani yanlış anlama, bu şerefsizlere güven olmaz. bana da güvenmiyorsan evinin olduğu sokağa kadar geleyim." dedi. kötü biri olsaydı beni o adamdan kurtarmazdı diye düşündüm.

"olur." dedim kafamı sallayarak. karşımdaki adama güvenemeyecek bile olsam korkuyordum. yan yana yürümeye başladık. ikimiz de konuşmuyorduk. elleri ceplerinde bir şarkı mırıldanıyordu.

"got the music in you, baby."

"tell me why."

"you've been locked in here forever."

"and you just can't say goodbye."

sesi çok güzeldi. saatlerce oturup dinleyebileceğim, asla bıkmayacağım bir türdendi.

"ben changbin." dedi şarkı mırıldanmayı bitirdiğinde. "seungmin." dedim bakışlarımı yerden çekmeden. yanıma koşarak gelen ufak yavru köpekle hızlanmıştı adımlarım. ağzımdan küçük bir çığlık kaçtığında dönüp bakmıştı changbin. "hadi canım, ufacık köpekten mi korkuyorsun?" diye güldü. ardından eğilip köpeği sevmeye başladı.

"küçükken bir köpek kovalamıştı beni. o zamandan beri korkuyorum." dedim elimden geldiğince köpekten uzak dururken.

"gelsene, sen de seversin." dedi changbin. gülüşü çok hoştu cidden. "ben dokunamam ki." dedim. "gel, tutuyorum bak ben." dediğinde yaklaşıp yere eğildim. her ne kadar korksam da dokundum köpeğe.

yumuşak tüyleri çok hoşuma gitmişti. "gördün mü? korkmana gerek yokmuş." dedi. daha sonra ayağa kalktı. köpeği bıraktığı için korkuyla ben de peşinden kalktım ve yürümeye devam ettik.

evimin olduğu sokağa geldiğimizde, "ben geri kalan yolu tek gidebilirim." dedim. kafasını salladı. "teşekkürler." diyerek ilerlemeye başladım. changbin'se etrafa bakınıp geri döndü.

o gün bugündür korkmuyordum köpeklerden. yanıma ne zaman köpek gelse aklıma o gün geliyor, hızlıca seviyordum gelen köpeği.

iyi ki diyordum, iyi ki bu serserinin yanına gitmişim. iyi ki ondan yardım istemişim.

—-

agladim.

minik seungmin ve korumasi changbin😭

cok guzeller🎀

bolumu chanbinden de okumak ister misiniz?? ben yazdim isterseniz atarim

yildiza basip yorum yapmayi unutmayin💓

gorusurzz