Condemn Her

Kabanat 2

Kabanata 2

Mabigat ang mga yabag at nanghihinang mga tuhod akong pumasok ng aming bahay. Alas diyes na ng umaga. Mabuti na lamang at bukas na ang bahay dahil wala akong dalang susi.

Nagtungo ako sa living room kahit na halos ayaw nang gumalaw ng mga paa ko. Sa bawat hakbang na ginagawa ko tila papalayo naman ako sa dapat na pupuntahan ko... papalayo kay Khail. Halos kinakapos na rin ako ng hangin sa halo-halong emosyong dumadapo sa akin.

Sa takot kong mawala si Khail gusto ko na lang ipagtapat lahat ng mga nangyari. Pakiramdam ko ay araw-araw akong hindi patutulugin ng konsenya ko.

“Kap, buti nakauwi ka na.”

Kumalabog ang puso ko nang marinig ang boses ni Khail. Halos mapatalon din ako sa gulat.

Mas lalo akong nanginginig sa takot at kaba. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Fuck!

Mariin akong pumikit sabay hinga nang malalim bago ko hinarap si Khail. Pilit akong ngumiti.

“Y-yeah...” Napakagat labi ako sa hindi ko inaasahang sagot kay Khail.

Tangina!

Maging ang pagsasalita hindi ko na rin magawa. Sobrang bigat talaga ng pakiramdam ko. Umiwas ako ng tingin at iniwasan ang mga mata niya.

I can't look at him the way he look at me right now. Nandidiri ako sa sarili ko. Hindi ko lang maamin kanina pero sobra akong nagagalit at naiinis sa sarili ko. Bali-baliktarin 'man ang mga nangyari... I fucking cheated on him. Niloko ko ang nag-iisang tao na nagtiwala at nanatili sa tabi ko. I don't deserve him.

“Yeah? What's wrong? Hindi ba maganda ang tulog mo?” I heard him chuckled.

Mula sa peripheral vision ko nakita ko na siyang naglalakad palapit sa akin. Kaagad akong umiling at umalis sa kinatatayuan ko.

“Maliligo lang ako sa taas,” ani ko at iniwasan si Khail. Hindi ko na rin siya hinintay pang magsalita o lapitan ako.

Kahit na ang paghawak niya sa akin hindi ko rin maaatim. Nandidiri ako sa sarili ko. Maligo 'man ako sampung beses sa isang araw hindi na mawawala ang duming nakadikit na sa buong pagkatao ko.

Paano ko magagawang ipagtapat kay Khail lahat kung ang harapin nga siya hindi ko kaya? Gusto ko na lang maglaho na parang bula.

Humahagulgol ng iyak akong nakaupo sa sahig, yakap-yakap ang mga tuhod ko habang nakabukas ang shower. Kasabay nang pag-agos ng tubig sa katawan ko ang mga luhang kanina pa gustong kumawala sa dibdib ko.

Nasasaktan ako para kay Kap. I can't look at him. The way he smiles on me... I know for sure it will slowly fade away once he learns what a fool I am. At iyon ang hindi ko kayang makita.

Nasanay ako na palagi kaming masaya. Mag-aaway kami pero hindi nagtatagal dahil sa pride niyang halos sumayad na sa lupa. He couldn't stand me. Palaging siya ang nagpapakumbaba kahit na ako ang nagsisimula ng away.

Selfish ba ako kung hindi ko sasabihin sa kan'ya ang totoo? Ayaw ko siyang mawala... hindi ko kaya.

“Kap? Kanina ka pa diyan. Baka magkasakit ka.” Sunod-sunod ang ginawa ni Khail mula sa pinto ng cr. Mas lalo akong humagulgol ng iyak.

Kapag nalaman niya kaya ang totoo, magagawa pa kaya niyang mag-alala sa 'kin?

“Kap...” tawag niyang muli, nagbabasakali na sagutin ko.

Yumuko lang ako at mas hinigpitan ang pagkakayakap sa aking mga tuhod. He's right... baka nga malandi lang ako kaya nangyari sa 'kin 'to.