FEmale

Hoofdstuk 1

'Opschieten Jesse! Anders poets je je tanden vanavond maar extra goed!' Hoor ik mijn moeder van beneden roepen. Losgerukt uit mijn gedachten kijk ik op de klok. Kwart voor tien. Ik sta al tien minuten mijn tanden te poetsen! Snel spoel ik mijn mond en ren naar beneden. Daar zie ik dat iedereen al netjes klaar staat om te vertrekken, mijn vader in pak, mijn moeder en zusje in een jurk en ook mijn broertje heeft zijn nette kleding aan moeten trekken. Nadat ik mijn schoenen en jas aan heb getrokken haasten we ons naar buiten. Eigenlijk wilde ik nog naar de wc, maar toen ik de blik van mijn vader zag toen ik met mijn hand naar de deurklink reikte besloot ik het toch maar op te houden.

Onderweg naar de kerk komt mijn moeder naast mij fietsen. 'En? Heb je er zin in om Vincent en Amy weer te zien?' Ze kijkt me verwachtingsvol aan. 'Ja hoor' Ik weet al waar ze op doelt en omdat ik geen zin heb in weer zo'n gesprek kijk ik maar naar het fietspad. Maar mijn moeder weigert hier genoegen mee te nemen en blijft me verwachtingsvol aankijken, met een grote glimlach die laat zien dat ze een vervolgantwoord verwacht. Ik slaak een zucht en kijk mijn moeder aan. 'Mam, alsjeblieft. Ik vind haar echt niet leuk. Ze is gewoon een goede vriendin.' 'Oké, oké, ik snap het.' Zegt mijn moeder. Maar aan haar bedenkelijke blik is te zien dat ze het niet snapt. Het is overduidelijk: ze wil dolgraag dat wij iets krijgen en kan gewoon niet geloven waarom ik dat niet zou willen. Opzich begrijp ik haar wel hoor, Amy is een lieve meid en het is duidelijk dat we een klik hebben, maar daar houdt het dan ook op. Alleen moet mijn moeder dat nog beseffen.

'Hey!' Vincent en Amy draaien zich om. 'Hoi Jesse!' Zegt Amy opgewekt. 'Kijk we hebben een plekje voor je vrijgehouden.' Zegt ze met een knipoog terwijl ze naar een lege stoel naast Vincent wijst. Ik glimlach naar haar. De schat. Ik ga naast Vincent zitten en door zijn aanwezigheid voel ik me meteen op mijn gemak. Tijdens de dienst dwalen mijn gedachten af naar ongeveer 3 maanden geleden, het moment dat ik het haar vertelde. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik trilde en hoe klam mijn handen waren. Ik was zó nerveus. Gelukkig reageerde ze heel positief. 'Nu snap ik het!' Zei ze met een lach van oor tot oor. 'Wat snap je?' Vroeg ik verbaasd. 'Waarom je soms met zo'n afwezige blik naar Vincent staart!' Roept ze uit. 'Shh! Niet zo hard!' Zegt ik terwijl ik verschrikt om me heen kijk. 'Sorry.' Zegt ze terwijl ze haar hand naar haar mond brengt. 'Maakt niet uit. Niemand heeft het gehoord.' 'Hoe kwam je er eigenlijk achter?' Vraagt Amy nieuwsgierig. 'Ik kwam er eigenlijk niet echt achter. Al sinds ik me kan herinneren wil ik jurkjes dragen en op ballet en al die andere typische meisjes dingen. Ik kan me nog herinneren dat ik eens een jurkje uit de verkleedkist had aangetrokken en daar het huis mee door liep. Toen mijn vader vroeg waar ik mee bezig was en ik zei dat ik me fijner in jurk voelde dan in een broek flipte hij helemaal. Hij begon tegen me te schreeuwen dat ik niet goed bij mijn hoofd was en dat hij niet kon geloven dat een zoon van hem ooit zoiets kon zeggen. Huilend stond ik daar, niet in staat ook maar iets te zeggen. Mijn moeder kwam op mijn vaders geschreeuw af en begreep direct wat er aan de hand was. Met tranen in haar ogen vroeg ze of ik niet liever gewoon een broek aan wilde doen. Omdat ik had begrepen dat een nee niet goedgekeurd zou worden, kleedde ik me maar snel om en ben er sindsdien niet meer over begonnen. Waarschijnlijk denken ze dat het slechts een opwelling is.' 'Wow.' Amy's ogen waren nat van de tranen. 'Hoe heb je dit ooit kunnen volhouden? Ik kan me niet voorstellen hoe je kan leven zonder de dingen te kunnen doen die je wilt.' Zei ze bijna fluisterend terwijl ze ontzet voor zich uit keek. 'Het was ook heel moeilijk. Ik moest altijd afwegen of hetgene wat ik wilde doen wel jongensachtig genoeg was. Ik kon niet op ballet, wat ik zo graag wilde. Mij werd verwacht te gaan gamen, terwijl ik dat helemaal niet leuk vind. Sporten is voor mij de uitweg. Ik kan er mijn frustaties in kwijt en het is jongensachtig, zodat mijn ouders er ook blij mee zijn.' Amy staarde voor zich uit. De tranen liepen nu echt over haar wangen. 'Het... Het spijt me zo dat je dit allemaal hebt moeten doormaken.' Zei ze snikkend. 'Als ik dit geweten had...' 'Het is oké.' Stelde ik haar gerust. 'Je had er toch niets aan kunnen veranderen. Mijn ouders zouden me ook met jouw steun nooit hebben geaccepteerd.' 'Waarom vertel je het me dan? Als het toch niet uitmaakt' Ze keek me vragend aan. Ik ontweek haar blik en starend naar de muur probeerde ik mijn tranen binnen te houden. Ze kwam naast me zitten en sloeg troostend een arm om me heen. Langzaam wreef ze met haar hand over mijn rug. Dan hield ik het niet meer. Ik liet mijn tranen gaan en legde snikkend mijn hoofd op haar schouder. 'H-het was V-vincent. I-ik kon het niet m-meer aan dat n-niemand wist hoe veel ik n-naar hem verlang.' Kreeg ik er snikkend uit. 'I-ik heb gewoon iemand nodig die me w-wel begrijpt. W-waar ik naartoe kan gaan a-als het me even te veel w-wordt.' Amy sloot me in haar armen en eindelijk kon ik de tranen die ik in al die jaren had opgespaard kwijt.

'Amen, Amen, Amen.' Zingt de hele kerk. Ze dienst is afgelopen. De kinderen rennen de kerkbanken uit om iets te drinken en wat lekkers te pakken. Een paar seconden later lopen ook de volwassenen van hun plaats en begeven zich naar de rij om koffie of thee te halen. Ik, Vincent en Amy gaan naar een klein tafeltje ergens in een hoek van de kerk. De kinderen hebben alle chocomelk al gepakt, maar gelukkig vind ik wikkie toch lekkerder. Alleen vindt Amy dat niet. Vincent en ik kijken elkaar grijnzend aan en schieten in de lach. 'Jongens... Dit is echt niet grappig hoor!' Zegt Amy terwijl ze een serieus gezicht probeert op te zetten. 'Je hebt gelijk' Zegt Vincent, met beter gelukt serieus gezicht. 'Dit is een ernstig probleem dat zich elke week weer voordoet. Ik stel voor dat we een klacht indienen bij de cateringsafdeling van de kerk. Want dit kunnen wij echt niet langer meer tolereren.' Ook Amy schiet nu in de lach en pakt toch maar een pakje wikkie. 'Omdat ik toch iets moet drinken.' Verklaart ze. 'Amy, je kunt je niet voorstellen hoe trots ik op je ben.' Zeg ik met een plechtige stem. 'Wauw, bedankt. Ik voel me vereerd.' Zegt Amy terwijl ze doet alsof ze een traantje weg moet pinken. 'Trouwens, gaan jullie dinsdag weer sporten?' Vraagt ze dan. 'Ja, hoezo?' Vraagt Vincent. 'Kennen jullie Katja en Amber?' 'Nee?' Zeg ik langzaam. 'Nou, zij zitten bij mij in de klas en ze sporten op dezelfde tijd als jullie en ze vinden jullie dus best wel knap.' Zegt ze lachend. 'Dinsdag gaan ze jullie mee uit vragen!' 'Oh nee...' kreunen ik en Vincent tegelijk. We weten allebei wie ze bedoelt: de twee meisjes die niet eens hun best doen om serieus te sporten en de hele tijd giegelend naar ons kijken. 'Zij zijn echt vreselijk!' Roept Vincent uit. 'Klopt.' Zegt Amy met een triomfantelijke glimlach. 'Veel succes!' Ze gooit haar pakje weg en na een plagerige knipoog loopt ze naar haar gezin die bij de uitgang op haar staat te wachten. Vincent en ik kijken elkaar aan. Dat wordt nog wat...