FEmale

Hoofdstuk 5

'Oké, blijf jij hier staan, dan haal ik de kaartjes. Het moet immers zo lang mogelijk een verrassing blijven welke film we gaan kijken!' Zegt Amy met een knipoog. Ik rol met mijn ogen, typisch Amy. Amy is zo'n persoon die het heel leuk vindt om een verrassing voor een ander te hebben, maar die er niet tegen kan als iemand anders een verrassing voor haar heeft. Ze gaat in de rij staan en ik blijf geduldig wachten. Ik zou natuurlijk op het bord boven de kassa kunnen kijken welke films er straks beginnen, maar ik weerhoud me dat te doen. Dan zou Amy al die moeite voor niks hebben gedaan en dat zou zielig zijn. Dus kijk ik maar een andere kant op, naar de balie waar je wat popcorn voor tijdens de film kan kopen. Het is er niet druk, er staat alleen maar een gezin met 2 kleine jongetjes. De kleinste wijst naar de popcorn en kijkt zijn vader vragend aan, de vader twijfelt even, maar haalt dan zijn schouders op en koopt wat popcorn voor zijn zoontje. Ook zijn oudere broertje krijgt popcorn, de ouders nemen alleen wat drinken. Ik glimlach als de vader de popcorn aan de jongetjes geeft. Ze zijn er zo blij mee. Ze kijken naar de bak in hun handen alsof het de grootste schat is en lopen als een koning hun ouders achterna, terwijl ze al een beetje snoepen van de popcorn.
'Jesse?' Ik zie een hand voor mij ogen op een neer gaan. Ik kijk vragend opzij en zie Amy naar me lachen. 'Je zat echt als een zombie voor je uit te staren.' Legt ze uit. 'Oh, echt? Ik was naar een gezin aan het kijken die popcorn kocht.' Verklaar ik een beetje beschaamd. Was ik echt zo aan het staren? 'Oeeh, popcorn! Goed idee!' Amy sleept me aan mijn arm mee naar de balie en koopt 2 popcorn, een zoete en een zoute. 'Dan hebben we van allebei wat.' Ik knik en we lopen naar de zaal. Blijkbaar draait de film in zaal 3, want als we daar langslopen gaan Amy achteraan in de rij staan. Als we aan de beurt zijn legt ze haar hand op mijn ogen. 'Anders ziet hij naar welke film we gaan, en dat moet een verrassing blijven.' Legt ze uit aan de persoon die onze kaartjes scheurt. Waarschijnlijk keek hij nog verbaasder dan ik, aangezien Amy het nogal plotseling deed. 'Ah, vandaar.' Hoor ik een stem die waarschijnlijk van de kaartjesscheurder is. Dan haalt Amy haar hand weer weg en kunnen we de zaal inlopen.

Langzaam gaan de lichten in de zaal uit. Ik en Amy zitten er helemaal klaar voor met onze popcorn op schoot. Als de reclames voorbij zijn en de film echt begint, kijkt Amy me afwachtend aan. De twinkeling in haar ogen laat zien dat ze niet kan wachten om mijn reactie te zien. Terwijl Amy zo geconcentreerd naar mij kijkt, kijk ik juist verwachtingsvol naar het scherm. Amy heeft me echt nieuwsgierig gemaakt met dat geheimzinnige gedoe. Dan komen de eerste beelden van de film in beeld. Ik draai me naar Amy met een grote lach om mijn gezicht. 'Mad Max!' Schreeuw ik uit en ik omhels haar. 'Volgens mij heb ik een goede keuze gemaakt.' Knipoogt ze. Ik knik lachend van ja. 'Ja, deze lijkt me-' Ik wordt onderbroken door een geërgerde "Ssssst" achter ons. Als we ons omdraaien kijken we in het gezicht van een man van middelbare leeftijd die ons hooghartig aankijkt. 'Sommige mensen willen de film wél zien.' Zegt hij met een geïrriteerde stem. 'Het spijt ons meneer, we zullen nu stil zijn.' Zegt Amy met een net iets te lieve stem. De man rolt met zijn ogen wij draaien ons weer om. Na elkaar nog één blik gegeven te hebben van wat-voor-een-chagerijnige-pannenkoek-was-dat-nou-weer focussen we ons op de film

'En? Hoe vond je de film?' Vraagt Amy terwijl ze zich uitrekt in de bioscoopstoel. 'Echt heel leuk!' Antwoordt ik. 'Heel erg bedankt dat je dit voor me heb gedaan.'
'Geen dank hoor. Voor jou altijd.' Zegt Amy en ze aait me over mijn hoofd. Ik slaak een zucht. 'Niet doen! Nu zit mij haar in de war!' Ik werp Amy een geërgerdr blik toe. 'Aaahw, wil de lieve Jesse niet dat zijn mooie haartjes in de war zitten?' Lacht Amy plagerig. 'Ha. Ha.' Zeg ik zogenaamd verontwaardigd terwijl ik mijn haar weer goed doe. 'Zo. Ik ben weer toonbaar. Zullen we dan maar gaan?' Ik spring op en kijk Amy afwachtend aan. Om de een of andere reden heb ik opeens heel veel energie en zitten in een bioscoopstoel is nou niet echt de manier om die kwijt te raken. 'Is goed.' Ook Amy staat op. We pakken onze spullen en lopen naar de uitgang van de zaal. 'Hé, ik heb een whattsappje van mijn moeder. "Hey Amy, willen jij en Jesse nog een spelletje doen na de film? We hebben chips in huis ;)" Wat denk je ervan?' Vraagt Amy als we de zaal uitlopen. Ik glimlach in mezelf. Typisch iets voor de moeder van Amy. Wij, en de meeste andere mensen die ik ken, spelen eigenlijk alleen spelletjes op vakantie, maar als het aan de moeder van Amy ligt zou ze elke dag wel een spelletje doen. Daar hebben Amy, haar broer en haar vader niet altijd zin in, dus hebben ze afgesproken dat ze één keer in de week een spelletjesavond hebben. Op zondag. Maar dat betekent niet dat ze af en toe ook nog op een andere dag een spelletje probeert te spelen. Zoals nu. 'Ik vind het goed. Maar alleen als jij dat ook wilt natuurlijk.' Ik kijk Amy vragend aan. Ik wil natuurlijk niet dat ik haar iets laat doen waar ze helemaal geen zin in heeft. 'Ja hoor! Ik heb eigenlijk wel zin in een spelletje. Zeker als jij mee doet, dan wint er tenminste een keer iemand anders dan mijn moeder.' Ik lach. Amy heeft wel gelijk, Amy's moeder mag dan helemaal verslaafd zijn aan spelletjes, maar als ik meedoe win ik meestal wel, ondanks dat zij veel meer oefening heeft gehad.

'Waar kom jij zo laat vandaan? De film duurde toch maar tot negen uur?!' De boze stem van mijn vader schalt door het huis. Ik kijk verschrikt op. Ik was helemaal vergeten mijn ouders te laten weten dat ik nog naar Amy ging! 'Ohja! Sorry... De moeder van Amy nodigde me uit om nog een spelletje te spelen en ik was helemaal vergeten om dat door te geven...' Mijn vader zegt even niets. Hij kijkt me alleen maar aan. Zijn gezicht is uitdrukkingloos. Het lijkt of hij ergens over na aan het denken is, maar waarover? De stilte duurt nu wel erg lang. Het is al bijna een minuut stil en het begint echt ongemakkelijk te worden. Ik wiebel een beetje een en weer. 'Het spijt me pap...' Begin ik dan maar. 'De volgende keer zal ik-'
'LIEGBEEST! DENK MAAR NIET DAT IK JE NIET DOOR HEB! EEN SPELLETJE SPELEN? LAAT ME NIET LACHEN! DENK JE NU ECHT DAT IK DAAR IN TRAP? IK HAD JE NOOIT MOETEN LATEN GAAN NAAR DIE STOMME FILM! DAAR BEN JE ZEKER NIET EENS HEEN GEWEEST! VERTEL OP! WAT HEB JE GEDAAN? HEB JE GEROOKT? HEB JE GEDRONKEN? VERTEL OP!'
Verlamd sta ik voor mij vader. Zo heeft hij nog nooit tegen me gedaan. Nog nooit heeft hij zo tegen me geschreeuwd. Nee, hij was niet de meest liefhebbende vader. Hij was vaak afstandig en kortaf. Maar zo tegen me schreeuwen? Nee. Ik kan er niet bij waarom hij dit nu doet. Wat heb ik misdaan? Mijn vader staat hijgend voor me, duidelijk wachtend op een antwoord. Zijn ogen zijn tot spleetjes samengeknepen. 'Ik...' Stamel ik nog steeds in shock van deze plotselinge aanval. 'Wat..' Probeer ik nog een keer. Mijn vaders blik wordt nog bozer, voor zover dat mogelijk is. Ik haal een keer diep adem en doe nog een poging om een complete zin uit mijn mond te krijgen. 'Hoe bedoel je? Ik spreek de waarheid, echt.' Piep ik dan. Mijn vaders blik verandert niet. Hij lijkt me niet te geloven. 'Ik snap echt niet hoe je hier bij komt! Je weet toch dat ik zoiets nooit zou doen?' Breng ik wanhopig uit. Tranen beginnen achter mijn ogen te prikken. Iedereen weet dit van mij. Wat anderen doen zal me worst wezen, maar ikzelf zal echt niet roken of drinken of smoken ofzo. Mijn vader kijkt me afkeurend aan. Hij lijkt me nog steeds niet te geloven! Hij buigt zich dreigend over me heen. 'Naar je kamer!' Sist hij. 'NU!'