FEmale

Hoofdstuk 7

Als we de kerk binnenkomen zie ik Vincent en Amy al zitten. Ik glimlach als ik zie dat ze tussen hen in een plekje voor me hebben vrijgehouden. Mijn glimlach wordt groter als ik zie dat Vincent naar de kapper is geweest. De haren aan de zijkant van zijn hoofd zijn korter gemaakt dan die aan de voor- en bovenkant, die alleen een beetje zijn bijgepunt. Verder heeft hij zoals normaal een beetje gel in wat een golfjeseffect in zijn haar geeft. Als hij mij ook opmerkt en naar me lacht, maakt mijn hart een klein sprongetje. Perfect. Die jongen is gewoon perfect.
'Hey Jesse! En, wat vind je van Vincents haar?' Vraagt Amy opgewekt. Ik doe mijn mond open om te antwoorden, maar mijn vader pakt me bij mijn arm en sleurt me met zich mee naar mijn moeder, broertje en zusje.
'Kom vandaag maar gezellig bij ons zitten.' Zegt mijn vader op dwingende toon. Hij zet me op een lege stoel tussen mijn moeder en Bram in. Zelf gaat hij naast Anna zitten. Ik kijk mijn ouders vragend aan.
'Waarom mag ik niet bij Vincent en Amy zitten?' Vraag ik terwijl de dominee binnenkomt.
'Nu even niet lieverd, de dienst begint.' Fluistert mijn moeder.
Ik zucht. Wat hébben mijn ouders toch de laatste tijd. Ook Vincent en Amy lijken er niks van te snappen. Ze gebaren vragend met een frons op hun voorhoofd. En ik kan helaas niks anders doen dan precies zo verbaasd terug te gebaren.

'Ga maar vast in de woonkamer zitten, papa en ik pakken nog wat te drinken en de koekjes.' Ik knik bevestigend naar mijn moeder en loop naar de woonkamer. We zijn na de dienst gelijk naar huis gegaan omdat mijn ouders "iets belangrijks met me wilden bespreken". Het is in ieder geval wel echt belangrijk, want we zijn niet eens gebleven voor het koffie drinken. Nou, hopelijk krijg ik iets meer duidelijkheid over hun gedrag van de laatste tijd.
Nadat mijn ouders me wat te drinken hebben gegeven en zelf met een kop koffie in hun handen voor me op de bank zitten met de blik koekjes op het tafeltje tussen ons in schraapt mijn vader zijn keel.
'Uhm, goed, Jesse,' begin hij een beetje ongemakkelijk.
'Wij willen dus iets belangrijks met je bespreken. Wij zijn namelijk van mening dat Amy een beetje een slechte invloed op je heeft en-'
'Wat?!' Onderbreek ik hem verontwaardigd.
'Waar slaat dít nou weer op! Mama was altijd dol op Amy!' Ik kijk mijn moeder verwachtingsvol aan. Zij kan hier toch niet achter staan? Ze vond het altijd geweldig als ik met Amy, de ideale schoondochter in haar ogen, ging afspreken.
'Ja, dat klopt. Was. Toen wist ik nog niet wat voor slechte invloed op je had.' Antwoordt ze kalmpjes.
Ik voel de paniek in me opkomen. Waar zal dit heen gaan? Mag ik nooit meer naast haar zitten in de kerk? Mag ze hier nog wel komen? Mag ik überhaupt nog wel met haar afspreken?
'Jesse, ik wil dat je rustig blijft.' Zegt mijn vader, die mijn paniek blijkbaar heeft gemerkt, op dwingende toon.
'Dit zal misschien lastig voor je worden, maar geloof me, uiteindelijk is dit het beste.' Hij pakt mijn moeders hand vast en zucht diep. Na nog een laatste bemoedigende blik van mijn moeder en een diepe haal adem komt het vonnis.
'We willen niet meer dat je contact met Amy hebt.'
Mijn mond valt open. Dit kunnen ze toch niet menen? We zijn al jaren vrienden!
'Maar... waarom?' Breng ik verward uit.
'Daarom.' De stem van mijn vader is duidelijk en duld geen tegenspraak. Ik houd daarom maar wijs mijn mond, na wat er gebeurde toen ik door ging vragen bij mijn moeder.
Het is een tijdje ongemakkelijk stil. Mijn vader lijkt genoeg gezegd te hebben en kijkt me streng aan, om duidelijk te maken dat ik deze regel zeker niet mag negeren. Mijn moeder ontwijkt mijn blik daarentegen. Ze lijkt in strijd met zichzelf. Niet over dit verbod, nee, daar staat ze achter. Maar waarover wel? Geen idee. Het zal vast te maken hebben met hun gedrag van de laatste tijd. Waar ik overigens nog geen verklaring of iets in die richting voor heb gekregen.
'Goed, ik ga nog even iets voor mijn werk doen voordat we gaan lunchen.' Onderbreekt mijn vader de stilte en loopt naar boven.
'Dan ga ik maar huiswerk maken.' Zeg ik tegen mijn moeder en loop ook naar boven. In mijn hoofd blijft één vraag zich steeds herhalen.
Waarom?

'Wat?! Wat is dat nou weer voor onzin?!'
De man in pak die op weg is naar zijn werk kijkt verbaasd op naar de schreeuwende Vincent. Ik heb hem net verteld over mijn verbod om Amy te zien.
'En ze hebben je geen enkele verklaring gegeven?' Vraagt hij. Zo te zien snapt hij er net als ik helemaal niets van.
'Nee... Echt heel raar...' Zucht ik. Een moedeloos gevoel overval me. Hoe kan ik nou zonder Amy? Ze is mijn beste vriendin! Ik kan echt niet zonder haar. Met haar is het altijd gezellig en ze staat altijd voor me klaar.
'Hé, maar geen zorgen hoor. Jullie kunnen heus nog wel afspreken. We zeggen dan gewoon dat je met mij gaat afspreken en dan komt Amy ook. Of je gaat naar Amy en dan zeggen we dat je bij mij bent. En als ze het gaan controleren willen mijn ouders vast wel helpen.'
Ik ben even stil. Liegen tegen mijn ouders? Over iets wat blijkbaar zo belangrijk voor ze is?
'Als je dat wilt natuurlijk.' Voegt Vincent er snel aan toe als hij mij ziet twijfelen. Zo lief.
Maar zijn plan klinkt goed. Het gaat misschien tegen mijn aard in om te liegen tegen mijn ouders, maar ik wil Amy echt heel graag blijven zien. Bovendien hebben ze me geen enkele verklaring gegeven, dus hoe kan ik er dan achter staan?
'Ja, dat lijkt me een goed plan.' Zeg ik vastberaden.