METRUK RUHLAR

AŞINAN YARA

Part1:

🔗
Bugün bir çocuk ruhuma dokundu. Minik avuçlarından kalbime giden yol çok masumdu. Sustu hiç konuşmadı ama bana hayatı hissettirdi. Ben bugün bir canın yaşadığını hissettim. Belki de ben bugün bir bebek gibi ilk kez emeklediğimi anladım. Ne acılar ne yaralar vardı sert bir kabuk bağlayan kalbimde .
Fakat bugün küçük bir avuç ve minik parmaklar yaramı aşındırdı . Acıdı ama canlandı.

Ve ben o umut dolu elleri bırakmayacaktım, bana tutunan minik bir kalbi hep koruyacaktım...

Hayatın karanlığı içinde yaşamak ne zordur. Yüzümüze ışık vursa da kalbimiz karanlıktayken belki de hayat hiç yoktur.

Minik elleri boynuma dolanan küçük kıza şaşkınca bakmaya devam ettim. Benim için tuhaftı. Onca şey yaşamıştım ama bir minik bedeni hiç sırtlanmamıştı kalbim. Acının en dibini görmüştüm öfkenin de ama çaresiz savunmasız bir kalbe ne diyebilirim?

O minik ellerini boynuma dolarken İbo'nun gözünden akan yaşlar git gide çoğalıyordu. Daha fazla dayanamayıp masadan kalktı.

O minik kıza dayanamayıp sımsıkı sarıldım. Tüm gücümle onu kucakladım. Ben kucaklayınca ağlamaya başladığını anladım. O kadar çaresiz ve masumdu ki . Elimde minik bir serçe yavrusu tutuyor gibiydim. Azacık sıksam ağlayacak boş bıraksam kaybolacaktı.

Poyraz daha fazla dayanamayıp sağ gözümden düşen yaşı silip kalkıp gitti . Veda tam karşımda hıçkırıklara boğulmuştu. Ben ise hiçbir şey bilmeden ağlayan minik bir kalple sırf o ağlıyor diye ağladım.

" Sen sen " hıçkırıklarını durduramadı kollarını geri çekip " Yaşam sen bana sen" tekrar ağlamaya başladı ve bana tekrar sımsıkı sarıldı " sen bana annemi hatırlattın " onu sımsıkı kucakladım tekrar .

" Biliyormusun tadını unutmuştum , ona o kadar çok ihtiyacım var ki " kollarını boynumdan alıp avuçlarını ellerimin arasına aldım.

" Bana bak Melek " gözlerini açmıyordu.

" Melek sana diyorum , sen çok güçlü bir kızsın ağlama ben sana her zaman yapar hatırlatırım " kömür gözlerini açıp yüzüme baktığında içimden bir sürü parçalar kopup etrafa dağıldı.

" Anladım biliyor musun Yaşam " hâlâ gözlerinden küçük yaş damlaları akıyordu.
" Neyi anladın güzelim" hıçkırıklarını bastırmaya çalışarak " keki senin yaptığını Veda ablam hiç birşey demedi biz onunla annemin kekini yapabilmek için çok uğraştık Yaşam" uzunca birbirimize bakıp gülümsedik, hıçkırıklarının arasından yine bana sarılıp ağladı.

Kucağıma alıp oturma odasına götürdüm. Veda mutfak masasına başını koymuş ağlıyordu. Diğerleri ise ortalıklarda yoktu.

Kucağımda ne kadar ağladı bilmiyorum uykuya dalmadan bir kaç dakika önce ,

" Yaşam saçlarımı sever misin?"

" Yeter ki iste güzelim herşeyi yaparım" diyerek saçlarıyla oynadım uykuya daldığında dakikalarca onu izledim. Yüzünde ki minik kederi kendime benzettim.