Yüzünü tekrar camdan dışarıya çevirdi " Bir bedeni sırtlanmış ufacık bir ruhsun sen" döküldü dudaklarından. Dikkatle yüzüne baktım . " Ben demedim bir yerde okumuştum" gözlerini yüzüme çevirdi.
" Hayat'a tutunmaya umudun var , umarım umudunu kaybet...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kendimi bulmak için çıktığım bu yolda , emin adımlarla son kez indim yıllarca yok sayıldığım sadece adının ev olduğu merdivenlerden.
İlk merdivenden indim burada tekmelenmiştim dedim kapının kenarına bakarak yabancı tarafından değil öz ve öz annem tarafından. Bir kaç basamak daha indim. Pencerenin kenarında ki masaya kafamı geçirmişlerdi bunu yapan da öz ve öz babamdı. Son basamakları da indim. Sobanın üzerinde yakılan yine benim dizimdi. Biran dönüp yine dizime baktım. Büyümüştüm ama izi hâlâ yerli yerindeydi .
Sadece bir gece' de verdiğim kararla ya hayata sımsıkı tutunacaktım , ya da zalimlerin kök saldığı dünyada sarmaşıklara karışıp yolumdan çıkacaktım.
Her zaman geçtiğim yollardan son kez geçtiğimi bilerek , uzun uzun çocukluğumun, ruhumun kaybolduğu kaldırımlardan yürüyerek taksi durağına vardım.
Oysa ki bu taksi durağı benim için önceleri sadece eve dönüş biletiydi .
Bugün ise başkaldırımın ilk adımı.
Sırada ki taksi geldiğinde arka koltuğu açıp elimde ki küçük valizi yerleştirip oturdum.
Taksi hava limanına doğru yol alırken, taksinin camını sonuna kadar açıp son kez derin derin soludum, yıllardır bana zehir olunan havayı...
Buruşturulup çöpe fırlatılan bir kağıt, oradan oraya savrulan sonbahar yaprağı gibi uzaktım gerçek hayattan.
Taksi hava limanına vardığında, bir kaç dakika daha camdan insanlara baktım. Yıllardır hayalini kurduğum kurtuluşa bugün adım atmıştım. Fakat zaman geçtikçe ulaşamadığı hedefi yalan gibi gelirdi insana ve ben bugün bir kez daha var olmadığım hayata , yalnız olduğum için yenik düştüm.
" Belki yeni bir başlangıç yapmanın vaktidir. Yeni bir başlangıç için herşeyi yıkmanın vakti."
Aklıma yıllar önce okuduğum satırlar geldi . Dakikalar saatlere , saniyelerde yıllara dönüştü varmayı beklerken . Bir an olsun küçük bir umut kırıntısıyla mesaj bekledim . Zaten ömrüm beklemekle geçmemiş miydi?
Uçaktan indiğimde saat 17.00 civarıydı. Önce özel bir şirkette ayarladığım iş görüşmesine gitmek için yola koyuldum. CV bıraktıktan sonra önüme gelen ilk otele girip bir odaya yerleştim.
