Dzieci Gortezji - Tom Pierwszy "Przekleństwo" - planowana korekta

Część 3 Rozdział 4

- Jaka urocza! – usłyszała szczebiotliwy głosik Fatin nad sobą. Hakim zaśmiał się serdecznie.

Mikal, niebywale zdziwiona, uniosła raptownie głowę patrząc prosto w zimne oczy mężczyzny. Zadrżała, niemniej tym razem wytrzymała spojrzenie, przenosząc je potem na jasnoskórą blondyneczkę ze złotym kolczykiem u uchu. Teraz nie było wątpliwości.

Miała przed sobą jedną z niewolnic wyhodowanych przez Salaha ab-Elleniego. Był on najbogatszym i najbardziej pływowym handlarzem. Sprzedawani przez niego niewolnicy byli najwyższej jakości, jak mówiło się w tym środowisku. Ich cechą charakterystyczną były właśnie złote kolczyki w uszach. Złoto jest najlepszym materiałem na taką biżuterię, gdyż nigdy nie podrażni skóry. Dlaczego Mikal pomyślała o „hodowanych" niewolnikach? Gdyż tak właśnie było. Cała kompania prosperująca pod skrzydłami Salaha parała się wychowywaniem dzieci na przyszłych niewolników. Porywano lub skupowano niemowlęta, a potem opiekowano się nimi, tresując do przyszłej służby panom. Mikal nie dowiedziała się na dobrą sprawę, jak ten proces wygląda, ale słyszała że dzieci są traktowane bardzo dobrze i wychowywane w duchu posłuszeństwa panom. Niemniej podobno nie używano wobec nich przemocy. Tacy niewolnicy byli rzekomo ślepo zapatrzeni w swoich panów i słuchali ich z własnej woli. O ile można tu mówić o wolnej woli... Słyszała, że ludzie z domów Salaha ab-Elleniego są straszliwie drodzy. Posiadanie niewolnika ze złotym kolczykiem jest więc oznaką niebywałego bogactwa. Aczkolwiek Mikal należała do szczęśliwców, którzy znali także drugą stronę medalu. Faktycznie niewolnicy byli stuprocentowo posłuszni i oddani swemu panu, ale tylko kiedy traktuje się ich tak samo, jak w hodowlach. Bo chyba inaczej tych miejsc nie da się określić. Pan chcący kupić niewolnika musi zarejestrować się wcześniej i przez jakiś czas przychodzić do niego. Zwłaszcza, jeśli jest to jeszcze małe dziecko. Konieczne są wcześniejsze odwiedziny. Mikal nie potrafiła sobie wyobrazić, dlaczego. Dopiero potem niewolnika można było kupić. Niemniej choć dozgonnie lojalny i posłuszny musiał być traktowany przez, powiedzmy sobie „z miłością". Musiał być darzony życzliwością.

Oto teraz Mikal dane było zobaczyć jeden z tych okazów, przytulany właśnie przez Hakima i delikatnie głaskany po głowie. Blondyneczka, która na pewno została porwana z Karioppy, przyglądała jej się ciekawie.

- Podoba ci się? – zapytał Hakim.

- Tak! Jest śliczna! – zaszczebiotała uradowana Fatin, prawie klaskając w ręce niczym dziecko.

Mikal, wciąż przed nimi klęcząc, zauważyła, że tak spojrzenie, jak i odruchy Fatin a także jej sposób mówienia są niebywale dziecinne. Mimo iż dziewczyna wydawała się być starsza od niej po samym jej zachowaniu można by wywnioskować, że ma co najwyżej dziesięć lat. Zaczynało ją to intrygować.

- Teraz chciałbym abyś wróciła do kajuty, skarbie – powiedział Hakim, patrząc na nią czule, choć Mikal wydało się to trochę nieszczere. Niemniej Fatin wpatrywała się w niego, jak w bóstwo.

Blondynka bez pretensji przytaknęła głową i skierowała się w stronę drzwi. Niemniej przystanęła w drodze, obracając się w stronę Hakima i patrząc na niego z nadzieją. Czegoś chce, pomyślała Mikal. Wzrok ma jak małe dzieci, które czegoś chcą i trochę wstydzą się o to poprosić. Ma ręce założone z tyłu i kiwa się nawet w podobny sposób, jak podlotki. Czyżby wszyscy niewolnicy od Salaha byli tacy zdziecinniali, czy tylko ta jest jaką idiotką?

- Czy mogę ją zabrać i się pobawić? – zapytała nieśmiało Fatin, pokazując palcem na Mikal.

- Oczywiście – odrzekł, uśmiechając się. – Ale nie zapominaj o swoich zadaniach.

- Dobrze – zgodziła się i z promiennym uśmiechem podbiegła do Mikal.

Ku ogromnemu jej zdziwieniu blondynka złapała ją za ręce, poderwała na nogi i pociągnęła za sobą do kajuty. Ciągnęła ją stanowczo i trochę za mocno. Mikal ciężko było za nią nadążyć, zwłaszcza gdy zbiegała na dół po stromych schodach. Było nie było, jasnoskóra dziewczyna była sporo wyższa od niej.