♡True Love Is YOONMIN♡

11. Bölüm

*Herşeyin başlaması için en olmadık yer ve zaman*

Gözlerimi açtığımda onun gözleri ile karşılaşmam ve kendimi hastene odasında bulmam ile şok üstüne şok yaşamıştım. Hemen ayağa kalkmaya çalıştım. Beni engelledi " Doktor ayağa kalkmamanı söyledi, serum bitene kadar. İçin rahat olsun bizimkilerde abinin başında , sayelerinde dinlenebilirsin - bende seni rahatça izleyebilirim- Merak etme yanlarında olacağım rahatca uyuyabilirsin yani burda yokum."
kalkmak zorundaydım, abimin yanında olmalıydım . Bunun için ne yapacağımı gayet iyi biliyorum desem yalan olur . Tek çarem sadece bir kere farklı giyindim diye bana değişik davranan ve nefret ettiğim kişiden yardim istemek zorundaydım.  Her yerim ağrıyorken kendi başıma hiçbir şeyi halledemezdim. "Yoongi'ye biraz yaklaşsana." ilk önce şaşırmış olsada  sonra bana yaklaştı. Bir anda kalp atışlarım hızlandı, hızlandı, hızlandı.
Sonra vazgeçerek "Yada vazgeçtim uzaklaş fısıldayabilirim." uzaklaştığında " Şöyleki benim abime şuan ne olduğunu bilmiyorum , o yüzden ona ulaşmam lazım lütfen yardım et lütfen..."

Yoongi'nin anlatımıyla

Ona ne kadar yardım etmek istesemde , sağlığı söz konusuydu .
" Jimin beni dinle şuan iyi değilsin ve eğer su serumu çıkarırsam veya sen serumla ayağa kalkarsan daha kötü olabilirsin." gözleri dolmuştu ağlamamak için kendini sıkıyordu.  Bu kadar hassas mıydı? Bir yanım yardım etmek istiyor , diğer yanım sağlığını düşünüyordu . Lanet olsun ağlamaya başladı, bide üstüne bir şeyler söylemeye çalışıyordu ama içine atıyordu. Yanına oturdum. Sakin bir şekilde " Jimin içini bana dökebilirsin, seni anlarım." kafasını kaldırıp nefret dolu bir bakış attı ve bağırarak " Sen mi anlarsın? SENİN HİÇ BİR ŞEYDEN ANLADIĞIN YOK.  Abim orada yanlız başına benden başka kimsesi yok. SADECE GÜZEL GIYİNDİM DİYE BANA İYİ DAVRANAN BİRİ BENİ NASIL ANLASIN!!" benimde gözüm doldu . Sakince konuşmaya çalıştım " Bir cuma günüydü parkta kardeşimle vakit geçiriyorduk. Sadece saklanbaç oynamak istemiştik, ne benim ne onun hiçbir suçu yoktu. Saymayı bitirdikten sonra aramaya  başladım. Parkın merdivenlerinden çıktım ve kardeşimin kanlı bedeniyle karşılaştım. Onunda orada yerde kanlar içinde yatarken benden başka kimsesi yoktu. Onu bu hastaneye getirdik . Bir kaç gün hiç hareket etmedi , sonra uyandı bana söylediği şey şuydu 'Ailemize ve kedime iyi bak abiciğimdi.' ondan sonra bidaha konuşmadı ama ben onunla konuşuyorum. Güzel çiçeklerim altında mışıl mışıl uyurken onunla konuşabiliyorum." sanki ne diyeceğini bilememiş gibi yüzüme bakarken bi anda sarıldı.  Hemde nefret dolu baktıktan sonra bana. Bir anda Know girdi içeri. "Abisine söyleyin kardeşi elden gidiyor." diye bağırdı.  Bir anda birbirimizden ayrıldık...

Okuduğunuz için teşekkürler♡◇♡