Patrzyła jak zakochuje się w innej, była przy każdym ich wspólnym momencie, bo nie mogła odejść. Nie powiedział jej nigdy słów, które powiedział do tamtej dziewczyny.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
– Miyeon, obudź się – otworzyłam gwałtownie oczy, podnosząc się od razu do siadu. Moim ciałem wstrząsnął szloch, gdy mocno mnie obejmował. To było za dużo jak na jeden sen. To było coraz cięższe do zniesienia.
Nabi czegoś ode mnie chciała, ale nie wiedziałam czego. Próbowałam sobie wszystko poukładać, ale wszystko mi się mieszało. Nie mogłam nic zrobić, a tylko patrzyłam. Moje serce łamało się na małe kawałki.
– Ja już nie chce tego przeżywać więcej razy, Jeongguk. Ja nie chce wiedzieć co musiałeś wtedy czuć – powiedziałam płacząc.
Mocniej go objęłam, gdy on głaskał mnie uspokajająco po włosach. Było mi ich tak stanie żal.
– Już, shh. Spokojnie, nie płacz. Nie lubię kiedy płaczesz. Chodź zrobimy ci herbatę – powiedział i pomógł mi wstać. Usiadłam w salonie i obserwowałam jej zdjęcie, które nadal wraz z albumem leżało na stoliku.
Wiedziała, że może się ze mną skontaktować.
Nie mogła mi powiedzieć dlaczego potrzebuje mojej pomocy.
Pokazywała mi różne momenty z ich życia.
Pokazała gdzie leży ich wspólny album.
Jeongguk otworzył się, i powiedział trochę o niej.
Na końcu pokazała jak zginęła.
Ale przed tym pokazała mi ich kłótnie.
Ich kłótnie o brak uczuć z jego strony.
Chciała usłyszeć od niego te dwa słowa.
Dlatego nie mogła odejść.
Nie powiedział jej nigdy, że ją kocha.
– Herbata – powiedział, tym samym otrząsając mnie z zamyślenia. Wiedziałam już dlaczego potrzebowała mnie.
– Czujesz coś do niej? – zapytałam, a Jeongguk zdezorientowany zmarszczył brwi.
– Hm?
– Czujesz coś do Nabi? – zapytałam, a on spojrzał na jej zdjęcie. Myślał przez chwilę, ale po chwili przytaknął. Uśmiechnęłam się delikatnie w jego stronę.
