Korte verhalen

10. Doorns en Duisternis

Doorns en Duisternis:

Je zou zeggen dat liefde altijd rozengeur en maneschijn is, totdat je je bedenkt dat rozen scherpe doorns hebben en het tere maanlicht wordt opgeslokt door de duisternis van de nacht.
De doorns doen je pijn en de duisternis maakt je verdrietig en eenzaam.
Waarom wil men dan liefde? Het is een van de dingen die ons het meest ongelukkig maken.
Het is hetgene wat mij altijd ongelukkig maakt.
Ik hoef me maar te hechten aan iemand een ik geef een deel van mijn hart weg.
Ze zeggen dat ik mensen veel te vlug vertrouw, ik geef ze te snel een deel van me mee, ik hou te snel van ze.
Vervolgens blijken ze van spelen te houden en is mijn hart de bal.
Ze zijn niet voorzichtig, houden geen rekening met het waardevolle bezit. Ze gaan net wat te ver, waardoor het kleine beetje mij dat ik aan hen gaf, breekt.

Liefde is niet als rozengeur en maneschijn, maar als doorns en duisternis, pijn en verdriet.
Liefde is niet mooi, maar dodelijk.