"තමුසෙ විතරයි ඕයි අපිට ඉන්නෙ. කට කැඩෙනකම් කිව්වා නේද වැරදි නමක් අහගන්න එපා කියලා! උඹව කවදාහරි බන්දලා දෙනකොට එක එකාගෙ කතා අහන්න අපි ආස නෑ. හැදියන් දැන්වත් ! හැබැයි තෝ මොනාහරි මගුලක් නටලා වරෙන්කො මම උඹටත් වහ දීලා තාත්තා කාරයටත් වහ දීලා මමත් එල්ලිලා මැරෙනවා !! "
ඇස් පියාගෙන ලොකු හුස්මක් ගත්ත මම ගියෙ මගේ පරණ පොත් පත් දාලා තියෙන ගබඩා කාමරයට. ඒක අස් කරලා නැතුව ඇති මාස දෙකකින් වගේ. කොහොම හරි දූවිලි කාගෙන මම හොයාගත්තා පරණ පොත් ගොඩක්. ඒ පොතේ අංක 187වන පිටුව / දිනය 2019-07-14 ලියපු කොලයක් හම්බුනා..
" ලොකු ලොකු තීරණ ගන්න මම බුද්ධිමත් නෑ . ඒත් දවසක මම ගන්න තීරණයකට හරියටම හරි කියලා මගේ පස්සෙන් ඉදන් හයියක් වෙන කෙනෙක් මට හම්බවෙන්න ඕන අම්මා තාත්තා දන්නෙ නැති උනාට මට ඕන එච්චරයි අම්මෙ. ආදරය විතරයි!"
මම ඒ පිටුව ඒ වචන පේළිය දහපාරකට වඩා කියවන්න ඇති. අවුරුදු හතරකට කලින් මම ලියපු සමහර දේවල් අදටත් මට ඉෂ්ට කරගන්න බැරි උන දේවල්. හැගීම් . බලාපොරොත්තු. හැමෝම කිව්ව "ඔයා දක්ෂයි. උඹට මොනාද බැරි? උඹට මොනාද තියෙන ප්‍රශ්න කියලා? " ඒත් එයාලා දන්නෙ නෑ මොලය කොච්චර ඉස්සරහින් හිටියත් හදවත දම්වැලක් මාර්ගයෙන් ඇදිලා එනවා කියලා.
දම්වැල කෝෂිකා කර්ණිකා හතරේම වටේට ගැට ගහලා ඒකෙ අයිතිය මම දීලා තිබ්බේ මොලයට. කවුරුහරි කිව්වොත් මොලයට සංවේදන නෑ මොලයට පණක් නෑ කියලා ඒක මම ප්‍රතික්ෂේප කරනවා. මගේ හදවත පාලනය කරේ හැමදාම මොලය. එයාලගේ නීති එයාලගේ වචන වැරැද්දක් කරන්න හිනාවෙන්න තියෙන බය. විනෝද වෙන්න තියෙන බය. තනියම මාව මට බලාගන්න බැරි තරමට මොලය මගේ හදවත අක්‍රීය කරලා තිබ්බා !
ෆාතිමා කිව්වා එයා යතුර කොහොමහරි ඇර ගන්නවා කියලා. ඒ කූඩුව මොකක්ද කියලා කවුරුත් මගෙන් ඇහුවෙ නෑ. දම්වැල් දාපු හදවත් කූඩුවට ෆාතිමා කියපු ඇපය බර වැඩි උනා. කලින්ටත් වඩා මේ පාර ෆාතිමාට උගුල ඇරගන්න අමාරු උනා. ෆාතිමා උත්සාහ කලේ හරි යතුර නෙවෙයි හැමදාම හොර යතුරක්! මේ පාරත් ෆාතිමාට හිලෙන් එලිය ලස්සන යතුරක් පෙන්නුවත් එයා කරේ යතුර මලකඩ කාපු එකක් බව නොකිව්ව එක. හැමදාම කදුළු නිසා පෙගුණ ඒ යතුර අගුලට හිර උනා. ෆාතිමා අඩනවා යතුර ඇරලා දෙන්න කියලා ඇස්වලින් ඉගි කරා..
"මට නවතින්න ඕන!"
උගුලක්. ආපහු ඇය උගුලකයි නැවතුනෙ. පරීක්ෂණ කරනවා කියලා දෙවියන් වහන්සේ ෆාතිමාට දෙන දඩුවම සැර වැඩි උනාට කවද්ද ඒවාට වන්දියක් ලැබුනෙ? ලස්සන යතුරෙ අයිතිකාරයා හොදටම හිර කරලා අගුල ඇරගන්න බැරිම තැන මගින් හැරුනා.
ෆාතිමා ඇතුලෙ. එයාට ඇත්ත යතුර අමතකයි ඒ දිලිසෙන බොල් උගුල ඉස්සරහ. අනේ දෙවියනේ මෙහෙමත් කරුම කූඩුවක්...
යතුරෙ අයිතිකාරයාට කොච්චර බැන්නත් ඒකෙ ඇතුළෙ හිර වෙලා බලන්න කොහොමද දැනෙන්නේ කියලා?!
මතක් කරන්නද ඔය කූඩුවෙ දම්වැල තියෙන්නේ කා ගාවද කියලා?
"උඹට මම පැනගන්න දුන්න අන්තිම අවස්ථාවෙත් උඹ පැරදුනා බං. දැන්වත් කවදාවත් ඇත්ත යතුර හම්බවෙනකම් අපි මේක ඉවසමු! "
අහෝ දෙවියනේ..
දම්වැලේ අයිතිකාරයා උන "මොළය" හදවත් කූඩුව සදහටම හිර කරලා දැම්මා..
____නිමි______
