Kehribar Mavisi

Kehribar

KehribaR

Kehribar gözlerinde görülmemiş ufku düşlersin,

Sonsuz suskunluğun ardındadır kelimeleri,

Öyle ki; gidenler bir daha gelmemiştir geri.

Bilirim...

Kapının kenarında gitmeye hazır bir valizin var.

Görüyorum...

Cennet'in ırmaklarıdır gözlerinden süzülenler,

Saçlarında benden ayrı esen hüzün rüzgârları,

Dudaklarında sakladığın bana dair yarım bir buse var.

Ama biliyorsun;

Gücünü tüketmiş nefeslerinde bir parçayım işte.

Karanlığın odasında bile olsam yapayalnız,

Olası bir aydınlığı kucaklayacak pencerem var.

Masamda ışığını yitirmiş bir mum olsa da,

Bana verdiğin çakmağın hep avuçlarımda.

Görüyorsun işte;

Yanaklarına dokunamayan parçalanmış ellerim,

Kehribara değmedi diye kanlanmış gözlerim,

Isıtamadı seni diye buz tutmuş bedenim,

Saramadığım için sızlanan bir kalbim var.

Bana gitmekten bahsetme sevgili!

Seninle olmayacağım bir şehrin sokaklarından,

Seni uğurlayamayacağım bir yolculuktan,

Seni göremeyeceğim bir dünyadan kes ümidini!

Çünkü;

Düşmeyecekse gözyaşlarım avuçlarına,

Görmeyeceksem o kehribar gözlerini,

Koklayamayacaksam limon çiçeği kokunu,

Ve hissedemeyeceksem yumuşacık ellerini,

Yaşayabileceğimi düşünmen aptallık!

Bana gitmekten bahsetme sevgili!

Kaldır o kapının yanındaki valizini,

Ruhuna yağan yağmurlarında ıslatma beni,

Görmediğim ufuklara gözlerinde dalıp gitme!

Titretme içindeki sevdanın umutlarını.

Bana ıslak ıslak bakma ne olursun!

Dökülür yaz ortası açan çiçeklerim,

Bir küçük kar tanesi düşer avuçlarıma,

Eriyip gider göz bebeklerim...

Küçük bir çocuk gibi parçalanır dizlerim,

Ve sızmaya başlar içinin acısı.

Bana elveda deme sevgili!

Nasıl şahitlik ederim nefesinden ayrılmana?

Nasıl uğurlarım seni benden uzaklara?

Ve söyle!

Hangi toprak utanmaz, üstünü kapatmaya?

Hangi Azrail cesaretli, seni benden kopartmaya?

Ve hangi ruh dirayetli, nefessiz yaşamaya?