Kanatsız bir Meleğe rastladım kaybolmuşluklarımda,
Saçları gece kadar siyah ve uzundu...
Gözlerindeki umut sardı yüreğimin her tarafını.
Sevgiye açtıkça yüreğini kanatlarını gördüm Meleğin...
Bembeyaz, dupduruydu dudaklarından dökülen sözcükler gibi!
Sonra etrafımdaki karanlık sarmaya başladı Meleğimin etrafını...
İçimde ne kadar ışık varsa topladım sundun O'na!
Bir an için kurtardım sanmıştım...
Işık ikimizi de kapsadığında kollarındaydım ve kanat çırptığını gördüm.
Işık kaybolduğunda ise çırpınışlarımızı gördüm.
Karanlığa hapsetmeye kıyamadığım Melek için gözlerimi kapatmaya razı oldum.
İmkansız bir aşktı bizimkisi, o Melek; ben ise insandım!
Yaşamla ölüm gibiydik!
Ben öldükçe;
O, yaşıyordu.
O yaşasın diye binlerce kez yumdum gözlerimi
Defalarca ölürken O'nun yeniden kanatlandığını izledi gözlerim.
Her seferinde acı veren bir veda idi bizimkisi...
Ölüm gibiydi...
Ben çırptıkça göz kapaklarımı
Melek, kanatlarını çırptı...
Ben ölüyordum;
Melek gidiyordu...
Ben,
Saçlarının siyahı kadar Melek;
O,
Işığım kadar insandı.
Ruhumun bir parçasıyken Melek,
Ölümümün bir parçasıydı İnsanlığım!
Şimdi;
Ben ne kadar siyahsam,
O, o kadar Melek!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kehribar Mavisi
PoetryAşk herkes için farklıdır ama en farklısı şiirlerde anlatılanlardır bana göre. Aşk kimisi için kırmızı, kimisi için yeşildir fakat benim için siyahtan maviye, maviden kehribara bir yolculuktur Aşk.Kayıp bir Aşk'tır Mavi hiç bulunamayan ama her zaman...
