"ÖLÜNCE SEVEMEZSEM SENİ"
Bu şarkı çocukken en sevdiğim parçaydı.
O zamanlar ödüm kopardı, sevdiğim bir insanı kaybedeceğim diye...
Mezarlığın önünden geçemezdim.
Ölümü çağrıştıran herşeyden korkardım.
Bir tabut, bir kefen görsem korkardım.
Morgun önünden geçerken hava motorları çalışsa, ölülerin havası geliyor diye korkardım mesela...
Ne zaman hastane önünde bir cenaze arabası görsem, birgün bizim evin önünde de duracak diye korkardım.
Ama hayat o kadar tuhaf ki; en çok korktuğun şeyden sınanıyorsun hep...
Neyi çok seversen ilk onu kaybediyorsun.
Annem aşık olduğum kadındı.
Babam ise ilk aşkım.
Biri dizlerimin üstüne düşüp bayıldı.
Diğeri ellerimde can verdi.
Ölüm kelimesinden bile ödü kopan ben, ölümün soğuk nefesiyle ilk onlar sayesinde tanıştım.
İlk defa babamda tabutu, kefeni gördüm.
İlk defa babamda mezarlığa girdim.
Ama hiç korkmadım.
Bir gözüm kapıda hep onun gelmesini bekledim.
İnsan inanmıyor çünkü... Nasıl inanılabilir ki? Daha birkaç gün önce yanında olduğun insanın artık olmadığına... Ayakkabıları kapının önünde, ceketi askıda ama kendisi yok.
Yokluk ne ağır kelimeymiş, o gün öğrendim.
Oysa ben yokluğu sadece parasızlık zannederdim.
En büyük yokluk yetim kalmakmış, bilememişim.
İlk defa annemin soğuk tenine dokundum mesela. Buz gibiydi elleri... Oysa hep o ısıtırdı üşüyen ellerimi. Fakat ben o gün, onun elllerini ısıtamadım.
İlk defa onun kefenine dokundum.
Onun için, o çok korktuğum morga girdim.
Hemde hiç korkmadan...
Öylesine boş... Öylesine hissiz... Oysa kaçmam gerekirdi oradan... Korkmam gerekirdi, normal şartlarda... ama ben hiçbir şey hissedemedim. Canım öyle çok acıyordu ki, acıdan başka herşeye hissizleşmiştim. Sanki kangren olmuştu tüm hislerim... Bıçakla kesseler, bir gram duygu akmazdı damarlarımdan...
Saçımı, başımı yolmak, çığlıklar atmak istedim. Utandım. Rabbim isyandan sayar diye acımı içime attım. Ağladım. Gözyaşlarım kirpiklerimden intihar edip yanaklarımı tırmalarken, ben kalbime çizikler attım.
İçimdeki çocuk yüreğimde kurulan cehennemde cayır cayır yanarken, ben sadece onun yanışını izledim.
O öldü, ben kaldım!
O çocuğu da anne ve babamla birlikte, o iki mezarın ortasına gömdüm.
ÖLMEK ASLINDA YAŞAMAKMIŞ, O GÜN BUNU ÇOK DAHA İYİ ANLADIM.
☆♡☆♡☆♡☆♡☆
O Gün Ambulansın Peşinden Bir Umutla Gidip Cenaze Arabasının Peşinden Dünyam Yıkılarak Döndüğümde Öldüm Ben... Bir Tek Seninle Birlikte O Kara Toprağa Gömülmedim Babam!
☆♡☆♡☆♡☆♡☆
Bayramlaşmaya anne ve babanın mezarına bile gidemediğin zaman anlıyorsun, bayramın aslında sana hiç gelmediğini...
Yetimin bayramı olmaz ama sizin bayramınız mübarek olsun!
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Cânımın Yâr'ası 2
Poetry💫 ⠀ོ ⠀ོ 🧚♀️𝓑𝓲𝓻 𝓞𝓵𝓾𝓷𝓾𝓷 𝓖𝓾𝓷𝓵𝓾𝓰𝓾 🥀 ⠀ོ ⠀ོ İçimde bir ateşki CEHENNEMİ aratmıyor.. "CENNETİMİN KUMRUSU ANNEM ve CENNETİMİN KAPISI BABAM'ın anısına"... Siz gideli, Kum Tepeleri dökülüyor...
