Yalı Çapkını (TAMAMLANDI)

Ölüm.

“Kadınlar, çocuklar hayattan göçermiş, yani derinden derinden.”

Hayat denilen şey, annenin seni doğurması ile nefes alman ile başlar, düşe kalka, öğrene öğrene, büyür insan. Hayatının seçimini kendisi yapar, sonuçlarını düşünerek. Bazı sonuçlar iyidir bazıları ise pişmanlık getirir. Ve kalbin duruşu ile, nefesin bitişi ile de biter hayat.”

#Seyran-
Duyduklarım karşısında ağlamaya başlamıştım.
“Seyran hanım, kan sonuçlarınız temiz çıktı aslında sonuçlar için hastaneye gelmenize gerek yoktu, fakat sonuçlarda beklenmedik bir durum ortaya çıktı.”
“Nasıl yani anlamadım kötü bir şey mi oldu?”
“Hayır Seyran hanım korkulacak bir durum yok aksine sizi tebrik ederim, mide bulantılarınız kan düşüklüğünden değil, hamilesiniz.”
“Ne? anlamadım nasıl?”
“Hamilesiniz en kısa sürede hastaneye gelin lütfen.”
“Kötü bir şey mi var?”
“Hayır hayır tamamen kontrol amaçlı.”
“Teşekkür ederim.”
“İyi günler Seyran hanım.”
“İyi günler.”
Hamile miyim? nasıl ya? ben şimdi anne mi olacaktım. Benimde minik küçük bir parçam olacaktı, hemde Feritten.
Duygusallığım geçtikten sonra kalkıp hazırlandım. Hastaneye gittim ve kontrol amaçlı testler yapıldı, ultrasonda gördüm,  küçücük.
“Ne kadarlık doktor hanım?”
“Daha çok yeni, 1 aylık.” dedi, ve devam etti.
“Bu süreç daha yeni olduğu için çok dikkatli olmanız gerekiyor.” 
“Anladım çok saolun.”
Ultrason resimlerinide alıp çıktım.
Ferite haberi şuan verecektim.
Feriti aradım.
“Ferit, bugün beraber bi öğle yemeği yiyelim ister misin?”
“İsterim de ne oldu karıcım?”
“Kocamı özlemiş olamaz mıyım?”
“Tabiki olabilirsin, senden beklenmedik şeyler de ondan şaşırdım.”
“Çok şaşırma hadi, saat 2 gibi alırsın beni olur mu?”
“Olur karıcım.”

#Saat 13:40
Ferit beni almaya gelmişti, beraber öğle yemeği yedik fakat söyleyemedim, böyle özel bir şeyin böyle önemsiz bir anda öğrenilmesini istemedim.
Ben ona sürpriz yapacakken sürprize uğrayan ben olmuştum.
Yemeklerimiz bittikten sonra Ferit hesabı ödedi.
“Sana bir sürprizim var karıcım”
“Ne Sürprizi?”
“Şşş! şimdi konuşmak yok,” dedi ve elleri ile gözlerimi kapattı.
“Ferit bak düşeceğim nereye gidiyoruz.”
" Düşmezsiin ben yanındayım izin vermem."
" Nereye gidiyoruz ya of?”
“Ananın karnında 9 ay nasıl durdun sen ya sus azıcık.”
“Ama, ama.”
“Sus dedim.”
1 dakika boyunca elleri gözlerimde bir şekilde yürüdükten sonra ellerini çekti gözlerimden.
“Ta daaa”
karşımda siyah zarif ve büyük bir araba vardı.
“Artık istediğin zaman yanıma gelebileceksin.”
“Feriiit!”
Ferit bana araba almıştı.
Yalıdan ayrıldığımızda her ihtimale karşı ehliyetimi almıştık.
“Çok teşekkür ederim.”
diyerek sarıldım
“Beni arada işe de bırakırsın olur mu?”
“Bırakırım.”
Çocuğumuzu kreşe de bırakırım da sana diyemem işte şuan.

#Yarın:
Bugün kesinlikle söyleyecektim Ferite, ne olursa olsun, aklıma fikir gelmemişti çünkü. Birden söyleyecektim. Hatta şirkete gidip söyleyecektim. Arabama bindim. Feriti aradım.
“Ferit neredesin?”
“Şirketteyim aşkım ne oldu?”
“Sana söylemem gereken çok önemli bir şey var.”
“Noldu korkutma beni! iyi misin?”
“İyiyim, çok iyiyim, gelince anlatacağım tamam mı?”
“Tamam karıcım gel.”
“Ferit,” demem kalmadan bir araba bana çarpmıştı bile. Bilincim gidip geliyordu. Kaburgalarım batıyor, nefesim daralıyordu.
Çoğu sesi duyabiliyordum fakat ayırt edemiyordum. Fakat bir ses hariç, Feritin sesi. “Seyran” diye bağırıyordu. Tamamen kendimi boşlukta hissediyordum. Galiba ölüyordum. Ölüyorduk.
“Seyran aç gözünü lütfen.”
“Seyran dayan, dayan!!!”
Yüzüme su damlıyordu, yada Feritin göz yaşlarıydı bu dökülenler. Bilmiyorum nasıl bi histi. Ölüyordum. Sevdiğim ve daima seveceğim tek adamın kollarında ölüyordum. Ben şimdi Feriti ömrümün sonuna kadar mı sevmiş olacaktım. Bir sözümü tutmuş bir sözümü tutamamış olacaktım. Onu ömrümün sonuna kadar sevmiş fakat yarı yolda bırakmış olacaktım.
Feritin kucağındaydım, o da anlamıştı sanırım öleceğimi. Bir anlık güç geldi bana ve gözlerimi açabildim. Son kez yüzünü görebilmek istedim belki de. Bir daha göremeyecek miydim onun yüzünü? Sevdiğim adama bir daha sarılamayacak mıydım? baba oluşunu bile göremeyecek miydim? Annem? Duyarsa çok üzülür, ablam yalnız kalır, işte yine, ölürken bile kendimi değil başkalarını düşünüyordum.
Kendimde hissettiğim güç bitiyordu, gözlerim yavaşça kapanıyordu, tekrardan etraf karanlığa bürünüyordu. Ve tamamen kapandı gözlerim, etraf karardı. Son bir ses duydum sadece. “SEYRAN! NE OLUR UYAN.”
Ve ağlama sesleri, çığlık sesleri.
Özür dilerim Annecim, seni koruyamadım.

_______________________________________
Ve Seyran hikayeye veda eder. 🥺