Hypnos- personification of sleep

3. Chaos Ereba

Hejka po dłuższej przerwie i nieobecności! Ten rozdział jest nieco krótszy od poprzedniego, lecz mam nadzieję, że się spodoba. Przepraszam za wszelkie błędy. Miłego czytania! Dziękuje.

Przez ostatni tydzień nie dawały mi spokoju sprawy związane z tym symbolem mężczyzna dobijający się do mieszkania Stacy, Aiden i fabryka, która niby należała do niego. W mieście nie zanosiło się na poprawę, mama była zasypywana coraz nowszymi sprawami, zaginięciami i morderstwami. Natomiast Linda gdy dowiedziała się o mężczyźnie dobijającym się do jej mieszkania od razu wyjechała rzekomo w sprawach służbowych nie mówiąc kiedy zamierza wrócić. Zostawiła własną córkę w mieszkaniu z którego sama uciekła jak najdalej.Eveline była wściekła na Lindę do tego stopnia, że przez godzinę chodziła w kółko po salonie krzycząc sama do siebie jaką nieodpowiedzialną jest ona matką, nie przeszkadzało jej w wyzwiskach i zdzieraniu gardła to, że rudowłosa nawet jej nie słyszała.Takim sposobem Stacy mieszka z nami od tygodnia. Moja rodzicielka nie pozwoliłaby aby moja przyjaciółka, którą traktuje jak własną córkę miała mieszkać sama bez opieki. Mimo wszystko wciąż wraz z Stacy milczałyśmy na temat prawdziwego powodu dla którego Linda uciekła z miasta. Powodem była nadopiekuńczość mojej mamy, przeżywanie każdej najmniejszej rzeczy oraz najważniejsze praca w policji. Zrobiłaby wielki szum na całą komendę tylko po to aby znaleźć tego jakże niebezpiecznego przestępcę, ale ja nie potrzebowałam jeszcze więcej problemów i większego rozgłosu w szkole. Więc otworzyłam własne śledztwo w poszukiwaniu tajemniczego bruneta i jego powiązań z nieznanym dotychczas gangiem.

— Znalazłaś coś?- zapytałam rudowłosą dziewczynę, która siedziała na podłodze ze stertami papierów.

— Nie a ty?- odpowiedziała.

— Też nie, znaleźć coś w tym bałaganie graniczy z cudem.

— O kurwa- nie mogłam uwierzyć w to co znalazłam między stosami papierów zdjęcia zabójstw ciała leżące we krwi z przypisanymi numerami. Przeglądałam zdjęcie za zdjęciem ludzie którzy byli kiedyś rodziną, przeglądałam kolejne, a moje serce stanęło gdy trafiłam na fotografię na której było widać ciało dziecka. Ręce zaczęły mi się trząść i z trudnością trzymałam w dłoni fotografie.Dziecko niewinne, małe mające jeszcze przed sobą całe życie, które ktoś zakończył, strzelając w nie. Przeglądałam z przerażeniem zdjęcia ciał, krwi aż w końcu trafiłam na ten znak 24 napisane czyjąś krwią na podłodze. Zrobiło mi się słabo wypuściłam zdjęcia z rąk i wstałam szybko z krzesła opierając się o biurko by się nie przewrócić.

— Ayla!- w sekundzie dziewczyna znalazła się obok mnie przytrzymując moje ciało — co się stało wszystko dobrze? - dopytywała ze zmartwieniem. Nie byłam w stanie odpowiedzieć próbowałam zaciągnąć łapczywie powietrze do płuc.Było mi niedobrze i słabo, a świat zaczął wirować. Moją głowę zasypywały pytania: Kto to zrobił? Czy Aiden jest w to zamieszany? Co oznacza ten znak? Czy oznaczają tak swoje ofiary? Czy ja tamtego wieczoru miałam zostać jego ofiarą?

Stać się popiołem, ofiarą ciemnowłosego chłopaka. Śmiercią i własnością piekła, pustym ciałem, które by należało już do Aidena. Nową osobą na wielkiej liście zabójstw Detroit. Moje imię i nazwisko przy trzycyfrowej liczbie.

— Zdjęcia.- wydukałam i wskazałam głową na podłogę, na której były porozrzucane dowody straszliwej zbrodni.Dziewczyna rzuciła się na podłogę szybko przeglądając porozrzucane fotografie.

— O mój boże – powiedziała zakrywając usta nie wierząc w to co przed chwilą ujrzała.
— Chodź do kuchni musisz się napić czegoś zimnego.- powiedziała łapiąc mnie za ramię wyprowadzając z pomieszczenia. Nogi miałam z waty, które plątały mi się gdy pokonywałam kolejne stopnie. Przed schodami leżał Alfa duży amstaff, o którego mało co się nie potknęłam, zaczął podążać za nami do kuchni interesując się moim obecnym stanem. Był wyszkolony na psa policyjnego nie był groźny działał zawsze rozważnie i słuchał się poleceń, lecz nigdy nie pracował w policji. Jako dziecko wybłagałam rodziców, aby nie pracował, bałam się że prędzej czy później go stracę.